Feel the death.. (XX)

De dood was altijd zo dicht bij je, en grijpt zijn kans wanneer het je tegemoet komt. Je kunt dan drie dingen doen, vechten voor je leven, wegrennen en doen alsof er niets gebeurd is of je gaat met de dood zelf mee. Redeye had voor de tweede keuzen gekozen. Ze was weggerend van haar verleden en haar familie en vriendin in haar clan achtergelaten. Redeye zuchtte zacht. Ze liep opnieuw weer alleen. Alleen op deze aarde. Zij had haar ouders voor haar ogen zien doodgaan. Redeye schudde haar hoofd toen ze het beeld van de Riverclanwarrior die op haar af was gekomen met het bloed van haar ouders nog in zijn vacht. Redeye was weggerend. Wat had ze anders kunnen doen, als jonge apprentice vechten. Of zich overgeven aan de clankat en vermoord worden, om zich samen met haar vader en moeder in Starclan te voegen. Haar zusje had het als verraad gezien. Zij als leven. Redeye schudde haar hoofd. Wat zag zij als dood. Ze wist het niet meer. De vragen spookte door haar hoofd. Maar ze wist dat deze vragen haar leven niet mochten lijden. Redeye ging op de open plek in het bos zitten. Ze voelde de koele avondwind door haar vacht strelen en zuchtte. Haar inktzwarte vacht glom duister in het maanlicht en haar ogen hadden vreemde twinkelingen dankzij het maanlicht. Ze keek omhoog naar de zilverpels en sloot haar ogen even. Ze voelde opnieuw de lucht over het gras strijken. De lucht was klam, er zou binnenkort een regenbui aankomen. Dat was een ding dat zeker was. "Sorry mam, sorry pap, dat ik jullie al deze jaren in de steek heb gelaten." Zei Redeye hardop in zichzelf. Tot ze plotseling merkte dat twee paar ogen haar aanstaarde. Ze kreeg een valse glimlach over haar gezicht. "Come out, Come out, were ever you are." Gromde Redeye vals naar de ogen die haar van achteren aankeken. Opnieuw voelde ze de wind in haar vacht strijken die een geur van Rogue meebracht. Ze sloeg haar nagels uit en trok haar bovenlip glimlachend op. Haar vlijmscherpe tanden straalden helder wit door het licht van de maan. Ze wachtte tot de katten hun zouden laten zien.


(vermoord je niet snel xD )

Vanuit zijn schuilplaats zag Tiger de zwarte poes zag wandelen en tegen zichzelf praten. "Sorry mam, sorry pap, dat ik jullie al deze jaren in de steek heb gelaten." zei ze hardop tegen zichzelf. ze had duidelijk veel verdriet. Misschien kon hij haar helpen. Tiger zette een zuinig stapje naar voren, hij wist dat een foute beweging heel veel kon uitmaken. Hij wist ook dat de zwarte poes hem nu duidelijk kon zien. Opeens begon de poes weer te praten, ze had hem gezien. "Come out, Come out, were ever you are." zei ze. toen stapte hij uit zijn schuilplaats en liet zich zien. Hij zei tegen haar op vriendelijke toon:"hallo daar poes, ik denk dat jij wel van het goede volk bent dus val ik je niet aan. Geef me je naam dan geef ik je de mijne. Zo te zien heb je veel verdriet als je me vertelt waarom kan ik je misschien helpen?.".

"hallo daar poes, ik denk dat jij wel van het goede volk bent dus val ik je niet aan. Geef me je naam dan geef ik je de mijne. Zo te zien heb je veel verdriet als je me vertelt waarom kan ik je misschien helpen?." Langzaam draaide Redeye haar kop om en staarde doods naar de rode kater. "Waarom zou jij.. jij mijn naam willen weten kater? Waarom zou je willen weten hoe je dood heet?" Redeye sprong licht naar hem toe. Het maanlicht benadrukte haar witte pootjes, haar rode ogen en haar lichte littekens. "Vertel me kater, waarom zou je tegen mij praten, nu op dit moment? Met mij.." Siste ze langzaam en gromde even laag terwijl ze haar klauwen uitsloeg. Ze moest nu gewoon iets moorden.. Ze moest zijn bloed onder haar klauwen voelen.. Doden.. Of sterven.. Zo was haar leven al lang geweest.. En nu.. Staarde ze daar hem emotieloos aan. Hij zou sterven.. Niets anders in haar wou hem laten sterven..

-kt verkeerde acc..-

"Waarom zou jij.. jij mijn naam willen weten kater? Waarom zou je willen weten hoe je dood heet?". Tiger schrok heel even, heel even toonde hij een splintertje angst, maar ij herstelde zich al snel. Waarom deed deze poes opeens zo pissig tegen hem, waarom. Hij viel haar niet aan, dan had zei ook eigenlijk geen enkele rede om hem wel aan te vallen, toch?. Hij ging ontspannen liggen en wachte op de reactie van de poes, dit keer zou ze hem niet verassen. "Vertel me kater, waarom zou je tegen mij praten, nu op dit moment? Met mij..". "Omdat, omdat ik zie dat je verdriet hebt, en ik...." hij aarzelde even "en ik hou er niet van als anderen verdriet hebben. en zeker niet als ze me daar na willen doden, waarom? is mijn vraag waarom zou je me doden?.". De laatste reactie van de poes was hem niet ontgaan. Ze had zich klaar gemaakt voor de aanval, en dat deed hij nu in een sprong. "Ik wil dit niet, echt niet. waarom wil je dit me aan doen?" dat laatste zei hij een beetje met wanhoop. Hij keek in de ogen van de poes. Ze had iets bekends. Opeens schoot het hem te binnen, Whiteshadow!. Hij ontspande zich weer en vroeg; "ken je heel, heel toevallig ene Whiteshadow?". Hij wou geen vrienden of familie van Whiteshadow aanvallen. "Zo ja, dan heb je geluk.".

pleass kill me not :'(