Fien, Fifi, Fi(fi)beest :3
122
Actief
We stopped with looking for monsters under the bed, when we realised they were inside us.
| |
|  Onderwerp: Badaboum || Oceanbreeze  ma 31 okt 2016 - 21:10 | |
| Met zijn blauwe oogjes op de opgaande zo'n gericht zat de grote Maine-coonkitten aan de ingang van de Nursery. Wauw... Dat was best mooi. Desondanks de kitten dat niet snel was, was hij best wel over de indruk over hoeveel indruk zoiets op hem kon hebben. Mama en zijn zusjes sliepen nog, hij was een vroege vogel en was al opgestaan. Soms moest je vroeg opstaan om wonderbaarlijke taferelen te aanschouwen die bijna niemand zag. Misschien leek het niet zo, maar hij was wel dergelijk een genieter van dingen zoals indrukwekkende landschappen of dingen zoals dat. Van zodra hij zijn oogjes al open had was het gebleken dat hij een afstandelijk en niet veel zeggend katertje was, eentje die niet hield van spelen of naar prietpraat luisteren van de elders of Queens, maar als iemand het moeilijk had of verdrietig was, toonde hij met die kleine dingen - zoals een wippend staartpuntje, een trekje van een oor - dat hij wel dergelijk van hen hield. Net zoals zijn ouders hadden gedaan - maar nu steeds minder. Mama, laat staan papa, had de laatste tijd minder tijd voor hem. Waarom snapte hij niet, maar de jonge kitten werd er steeds kwader van. Wilde ze hem niet? Was hij niet goed genoeg voor hem? Bearkit had het wel gezien, hoe ze meer bezig was met andere kittens dan met haar eigen nestje. Desondanks hij nog niet veel kon zeggen, zeiden zijn blauwe, nijdige oogjes soms meer dan genoeg. Gefrustreerd liet de Maine-coon kitten zijn blik wegglijden van de zon en keek naar de grond. De wereld was soms heel, heel ingewikkeld.
|| Voor mommy Oceanbreeze! <3  |
|
