One night chat ll Thornfang

De grijze tabby kwam zelfverzekerd het kamp binnen gelopen, of tja zo moest het lijken dan. Ze kwam terug van het jagen maar had niks kunnen vangen, niks aan de hand zelfs de beste jagers kwamen wel eens met legen handen terug. Ze moest de moed gewoon niet opgeven! Desnoods ging ze het later weer proberen, dan moest het wel lukken! als ze gewoon vertrouwen in haar zelf had kwam alles goed, toch? Heart schudde met haar kop om uit haar gedachtes te breken, ze dacht er weer veel te diep over na. Niemand keek haar raar omdat ze een keer met niks terug kwam. Ze was gewoon paranoia bezig. De apprentice zuchtte zachtjes terwijl ze ging zitten, haar gras groene ogen gleden het kamp rond. Het was rustig, veel katten waren het kamp uit. Waarschijnlijk ook om te jagen of grenzen lopen. Thank god.


Thornfang

Met een rustige blik liep Thornfang uit de Nursery en zwiepte met zijn staart naar een paar kittens die hem wilden volgen. Hij stak zijn neusje uit en duwde een kitten die naar buiten kwam tuimelen weer terug naar binnen. ‘Het is veel te koud buiten, jongens,’ zei hij streng tegen hun. ‘Over een paar moons mogen jullie de Nursery pas uit.’ Plotseling kwam er een Queen aanzetten die boos naar de kittens keek en hem een verontschuldigende blik toewierp. Ze sloeg haar staart om de kittens heen en leidde ze weer terug naar binnen. Thornfang grinnikte even, maar was wel blij dat hij met die onzin klaar was en draaide zich weer om. Hij wist nog dat hij zich de eerste drie moons redelijk goed had gekregen en pas na zijn vierde moon een bepaalde hunkering naar de buitenwereld begon te krijgen. Hij had echter wel beter geweten dan naar buiten gaan en dus was hij netjes binnengebleven tot hij zijn Ceremony had gekregen. Toen hij Thornpaw werd, was hij echt ontzettend gelukkig geweest. En nu was hij nog gelukkig als Warrior zijnde, hoor. Hij was blij dat hij kittens had en dat hij zo al snel groot zag worden. Ze waren inmiddels al bijna twee moons oud! Thornfang snorde bij het idee dat ze binnenkort Apprentice-leeftijd zouden zijn. Hij hoopte dat Feverkit dan niet opnieuw ziek zou gaan worden. Ook was hij benieuwd welke naam Innerstar in gedachten voor ze had zodra ze Warrior zouden worden, maar dat duurde nog wel even. Als ze eerst hun training al goed deden was hij al heel tevreden. De kater draaide zijn kopje toen hij een Apprentice het kamp binnen zag komen en herkende haar meteen als Heartpaw. Aan haar redelijk sombere blik te zien merkte hij dat ze niet al te veel gevangen had en hij trippelde op haar af. ‘Heartpaw,’ sprak hij begroetend en met een knikje. ‘Je weet dat zelfs de beste Warrior wel eens zonder vangst terug naar het kamp keert?’ Hij snorde en gaf haar een zetje. ‘Word wat vrolijker! Misschien neem ik je dadelijk nog wel eens mee om te gaan jagen.’