Tell all the worst lines, wait until they sink or swim

Breathless

We count our falls, the ones we lived, and the lies we loved

Mousewish nam een grote hap adem. Haar ogen vlogen wijd open, tegelijkertijd dat haar kop omhoog ging. Eerst leek alles donker te zijn, maar na een paar keer snel knipperen, verschenen er witte lichtpuntjes. Alsof het een reflex was, gleed er een glimlach over haar gezicht. Ze voelde zich goed, geweldig zelfs. Vol energie, vol blijheid, en bovendien, welkom. Alsof het niet uitmaakte dat ze fouten gemaakt had. Nee, ze wist het zeker; ze werd hier geaccepteerd. StarClan. Haar blauwe ogen keken om zich heen, vol wonder. Het was hier werkelijk prachtig. De kattin kwam overeind, en sloeg met haar lange staart. Haar lichaam deed geen pijn, en de grond leek haar niet meer naar beneden te trekken, zoals hij eerst gedaan had. Alles was goed.

- Open voor een StarClan kat die haar komt verwelkomen!

Ravenheart was in gedachte verzonken aan het staren naar een muis die verderop zat. Hij spande zijn spieren aan om de slag te slaan... maar sloeg mis! Zijn aandacht was getrokken naar een plek iets verderop, waar een gedaante in de verte leek te verschijnen. Elke keer dat er een kat naar Starclan kwam checkte hij twee keer of het niet zijn moeder was. Maar de lichtere vachtkleur verried dat het een andere kat was. Desalniettemin vond hij dat hij even een kijkje moest nemen. Of alles oké was. Dat had hij zelf ook gewild toen hij in Starclan was gekomen. Met langzame passen stapte de grote zwarte kater naar de kat toe, het was een poes. "Welkom in Starclan.." prevelde hij zachtjes terwijl hij keek hoe haar grote ogen het gebied verkende. "Geloof me, het is hier heel groot. Soms lijkt het wel alsof er geen einde aan komt." hij keek nog even naar de poes en volgde toen haar blik. "Hoe voel je je?" dit was meer uit eigen nieuwsgierigheid. Hij wist nog goed hoe hij zich had gevoeld toen hij moons geleden hier naar toe gestuurd was. Hij had het rust kunnen geven, maar Ravenheart was nog steeds boos om hoe zijn leven afgepakt was. "Ik ben Ravenheart, trouwens, ik was een Shadowclan warrior. Maar hier is iedereen één clan."

Haar blik gleed naar een kater, wiens vacht schitterde alsof deze gekleed was met honderden sterren; het zwart van zijn vacht leek licht te geven, meer een witte gloed gevend dan zijn originele kleur. Hij was prachtig om te zien, en ze glimlachte toen ze hem zag. Ze kon zichzelf niet inhouden, en keek nu ook naar haar eigen vacht; dezelfde sterren leken ook haar lichaam te bekleden. De kater tegenover haar verwelkomde haar in StarClan, en een excited glimlachje stond op haar gelaat. "Dankjewel!" beantwoordde ze dan ook, haar storm vol energie, die ze al moons niet meer gehad had. Mouse bekeek nu het gebied, die al even mooi was als de katten erin. Het voelde alsof ze thuiskwam na een erg lange tijd, het gebied had iets vertrouwd, maar ook iets nieuws en verrassend, en ze kon niet wachten tot het te ontdekken. Het gras onder haar poten voelde anders aan dan dat in de WindClan, en had bovendien een lichte gloed. Mouse giechelde zachtjes, waarbij haar blik weer naar de kater tegenover haar gleed, en vervolgens sprong ze zonder schaamte kinderlijk met alle vier haar poten opnieuw op de grond. Honderden lichtjes vlogen omhoog, alsof er vuurvliegjes in het gras zaten, maar in de werkelijkheid waren dit sterren. Alles voelde hier perfect. Toen de kater vroeg hoe ze zich voelde, gaf ze hem een grote grijns. "Perfect!" miauwde ze enthousiast. Ja, ze had er zelf voor gekozen om haar leven weg te nemen, en het was de juiste geweest. Misschien had ze ooit weer blijheid kunnen vinden, maar nooit zou het zo perfect zijn als hier. Haar blik gleed toch even twijfelachtig naar beneden, maar echt iets zien deed ze niet. Ze wist dat StarClan katten alles in de gaten konden houden, en vroeg zich af hoe dit werkte. Echter besloot ze dat later te vragen, aangezien de zwarte kater voor haar zich voorstelde als Ravenheart. Ze had de naam nooit eerder gehoord, en de uitleg waarom niet kwam al snel. Hij was een ShadowClan warrior. Gek genoeg voelde ze geen enkele angst, of zelfs zenuwachtigheid om hem heen. Want alles was hier goed, en zo vredig. "Ik ben Mousewish, van WindClan," vertelde ze hem met een glimlach. Toen ze opeens een enthousiaste 'zus' hoorde, keek ze weg van de kater, en belandde haar blik op een kitten die haar begroette. Meteen wist ze wie het was. Everkit! Een grote glimlach kwam op haar gezicht toen hij zijn vacht tegen haar aandrukte. Het voelde zo vertrouwd, om hier met familie te zijn. "Hoi Everkit," murmelde ze en gaf hem een lik over zijn kop. Een kleine steek ging door haar hart; ze had immers haar kittens achtergelaten. Maar ze wist dat ze hen kon bezoeken wanneer ze wilde, ze moest enkel weten hoe. "Ravenheart?" begon ze, en keek met haar helderblauwe ogen naar de kater.

De poes leek duidelijk blij hier te zijn, hij wist niet helemaal hoe of wat, maar het deed de zwarte kater goed dat ze blij was om hier te zijn. "Ik ben Mousewish, van WindClan," stelde ze zichzelf voor na wat gegiechel en rondgekeken te hebben. Ravenheart knikte. Een kitten mengde zich in het gesprek en sprak Mousewish aan als 'zus'. "Ik ben blij dat je zo vrolijk bent om hier te zijn," zei de kater met een glimlach. "Ik heb grimmigere sferen meegemaakt met katten die hier voor het eerst kwamen." zichzelf bijvoorbeeld. Hij was niet blij geweest om naar Starclan te gaan. "Ravenheart?" klonk het toen van Mousewish. Hij was even afgeleid, maar keek haar snel weer aan. "Ja, Mousewish? Wat is er?" vroeg hij toen. Misschien had ze nog wat vragen over het leven hier. Het was immers wel anders om ineens om te kunnen gaan met alle katten uit verschillende clans.

De kleine kater was met een plof beland in een bedje van vuurvliegjes. Het water was helemaal niet eng geweest, waarom was hij op het einde bang geweest? Nu wist hij dat hij helemaal niet bang moest zijn. Er waren allemaal katten in Starclan die gezellig praatjes aan het maken waren. Zijn oogjes zochten iemand anders. Toen hij ze vond sprong hij erop af. "Mama!", snorde hij. Het bengaaltje kroop in de buikvacht van zijn moeder. Voor haar zat een zwarte kater. "Wie is dat?" Hij stak voorzichtig een pootje uit. De zwarte kat bezaaid met vuurvliegjes. Ooh! Zijn poot ook. Gebiologeerd keek hij naar de vuurvliegjes rond zijn poot.

Everkit drukte zich nog een keer tegen haar aan, waarna hij weg schoot, een vlinder achterna. Ze grinnikte zachtjes om zijn enthousiasme, en keek toen richting Ravenheart. Ze had nog een vraag voor hem.. Voordat ze deze echter kon stellen, hoorde ze een hoge 'mama', afkomstig van Cheekykit. Ze glimlachte, totdat ze zich realiseerde wat dit betekende. Ze leek te bevriezen, haar houding compleet stil terwijl ze voelde hoe hij onder haar door liep en onder haar halt hield. Langzaam keek ze naar beneden toen hij vroeg wie dit bij hen was. Een frons verscheen op haar gezicht, een niet begrijpende frons. Hoe kon Cheeky hier zijn? Wat was er gebeurd? Haar hart deed pijn. Was dit haar fout? Cheeky was nog maar zo jong geweest.. Hij had nog een heel leven voor zich gehad.. "Dat is Ravenheart, van ShadowClan," beantwoordde ze toen toch maar, en keek naar beneden. Zijn vachtje bezaait met sterretjes. Tranen welden op in haar ogen, maar ze liet ze niet vallen. Ze voelde hoe sterk ze hier was, nu ze zich bij StarClan gevoegd had, en bedacht dat dit misschien altijd wel haar uiteindelijke lot geweest was. Ze had altijd al iedereen willen helpen, ongeacht welke Clan. Misschien was het altijd al de bedoeling geweest dat ze dat vanaf hier deed. "Wij zijn in StarClan, Cheeky. Weet je wel, waar ik je altijd over verteld heb?" vervolgde ze toen, haar stem lichtelijk onvast. Ze gaf haar kitten een lik over zijn kop, vergeten dat ze eigenlijk iets aan Ravenheart had willen vragen.
- Laat? Hoe kom je erbij ;-;