The cold never bothered me anyway..

Oceanbreeze was door de uitputting van die dag in een diepe slaap belandt. Normaal gesproken zou ze het meteen door hebben als een kitten van haar uit het nest vertrok, nu was ze echter zo moe dat ze het nauwelijks opmerkte. Niet voldoende in ieder geval om meteen wakker te worden en de kitten achterna te gaan. Pas enkele momenten later werd ze wakker omdat ze voluit besefde dat ze een rode kitten miste. Een van haar dochtertjes, Rosekit. Geschrokken sprong ze op en wierp ze een blik op de andere kittens. Ze telde ze, de rest was er nog. Nu pas glipte ze de Nursery uit en zette ze het op een rennen, ze zocht naar de kitten, haar kitten. De geur van Rosekit was goed te volgen en leek al gauw uit het kamp te verdwijnen. Ze bleef het volgen totdat ze net buiten het kamp in de stromende regen een rood vachtje zag. Ze stormde doodsongerust op de jonge kitten af en drukte haar neus in de koude vacht. Een schreeuw van pijn verliet haar mond voordat ze zich kort om het lijkje heen krulde. Haar kop legde ze op die van de rosse kitten terwijl ze snikte. Rosekit, haar prachtige Rosekit. Waarom had Starclan haar nu van haar afgenomen?! Ze verstopte haar neus in het vachtje voordat ze haar kitten op pakte en de weg terug het kamp in liep. Tranen biggelden over haar wangen waarna ze haar prachtige kitten in het midden van het kamp neer legde. Haar stem trilde toen ze bekend maakte wat er gebeurd was. "Rosekit is heen gegaan. Ze is ongemerkt het nest uit gekropen en waarschijnlijk van de koude gestorven." Mauwde ze hard waarna ze zich trillend om het lijkje krulde en haar ogen sloot. Waarom had ze haar niet kunnen beschermen, was ze echt zo'n slechte moeder. Waarom had ze het niet gemerkt! Ze had het moeten voelen, toch? Uitgeput bleef de door en door natte kattin rouwend bij de kitten liggen. Haar kop beschermend om haar heen.

Bronzemask een kattin die in een korte tijd een goede vriendin van haar was geworden kwam er aan. Ze rook de geur door die van Rosekit heen. Ze snoof zachtjes in het vachtje van het nu leveloze lichaampje dat kort geleden nog een van haar dochtertjes was geweest. Ze voelde zich zo schuldig, hoe zou ze het Neverland moeten vertellen dat een van de kittens nu in Starclan joeg? Ze had haar moeten beschermen, ondanks dat ze oneindig veel te doen had en zelf ook nog behoorlijk jong was. Tranen drupten in de rosse vacht waarna ze zwaarmoedig met haar oortjes wiebelde en haar ogen stevig dicht kneep. Ook al had ze haar kitten niet lang gekend, deed het toch enorm veel pijn aan haar groeiende moederhart om er eentje op die manier te verliezen, of überhaupt te verliezen. Al wist ze wel dat de kitten veilig was in Starclan. Hopelijk joeg Rosekit nu veilig samen met Whitelion. Ze schudde haar kop toen ze het kopjr voelde waarna ze Bronzemask met treurige blik aan keek. "Moge Starclan over haar waken." Mauwde de kattin waarna ze langzaam knikte en het lijkje nog een moederlijk en zorgelijk likje gaf. D-dankje B-Bronzemask," mauwde de kattin op treurige en emotionele toon. "Hopelijk waakt een kat over haar. Eentje die haar gelukkig maakt." Fluisterde ze zacht. Ze wou niet dat Rosekit eenzaam was, ze moest sterk zijn voor de andere kittens. Ze had nog zonen en een dochter om over te waken, haar adoptiedochter en de andere kittens niet mee gerekend. Hun vulden haar hart met iets dat haar een sterk doel voor ogen gaf. Ze mocht niet breken, niet zolang ze kittens had die op haar vertrouwden. Ze was niet alleen, Bronzemask's zorgen lieten dat ook blijken. "Waak met me." Fluisterde ze in het oor van haar vriendin. Ze wou niets liever dan Bronzemask bij haar hebben tijdens het afscheid nemen. Rosekit had haar ook gekend.

Snowflame, een wit en rood gevlekte kater kwam op haar af gelopen zodra hij doorhad wat er gebeurd was. Zonder ook maar iets te zeggen drukte haar clangenoot zijn neus even in haar vacht waarna ze hem aan keek. De tranen drupten nog steeds op de grond, ze was zo geschokt met de dood van haar oudste dochter. Haar kitten, ze had haar kitten willen beschermen, een goede jeugd gewenst. Een toekomst in de clan, de clan die ze met hart en nieren bij zou staan. Haar blauwe ogen glansden onnatuurlijk toen ze ook Neverland uit de Warrior den zag komen. Zijn passen waren langzaam, bijna te langzaam en het leek niet tot hem door te dringen waarom de jonge kattin zo van slag was. Totdat hij waarschijnlijk haar en het levenloze bolletje vacht zag. Het bolletje vacht dat hun trots was geweest, samen met de andere kittens. Haar schreeuw had waarschijnlijk door het kamp weerklonken want vanaf het moment dat ze de kitten had neergelegd leek ook Everstar, de tante van de kittens, haar op te merken met het arme dode diertje dat ooit misschien de toekomst voor deze clan zou zijn geweest. Op het moment dat Neverland er aan kwam, was Everstar naast haar komen staan. Haar blauwe ontroostbare blik was duidelijk, het voelde alsof haar ziel een gedeelte was gescheurd. Iets dat nooit meer terug zou komen, ze beet haar kaken stevig op elkaar waarna ze de zus van haar partner een ongemakkelijke blik gunde. Ze wist dat Everstar meestal redelijk op zichzelf was, ze had zover Oceanbreeze het wist nog nooit een partner gehad en sprak ook niet al te vaak met andere katten. Een beetje afzijdig maar desalniettemin een geweldige Leader. Misschien juist omdat ze zich nergens te ver in mee liet slepen. "De katten in Starclan zullen voor haar zorgen," mauwde de rosse Leader waarna de jonge Queen moeizaam haar aan keek, haar ogen sprankelden met iets van rust en spijt. Ze had beter op moeten letten, zou ze het zichzelf ooit kunnen vergeven dat haar kitten was overleden? "We zullen allemaal voor haar waken." Mauwde de kattin daarna waarna Oceanbreeze heel iets bewoog. Ze rechtte haar schouders met moeite en drukte haar kop heel kort tegen de Leader aan, dankbaar voor haar woorden voordat ze net als Everstar naar Neverland zocht. Gelukkig hoefde ze hem niet te troosten, zelf was ze al nauwelijks of helemaal niet te troosten, laat staan dat ze haar partner zou kunnen bijstaan. Everstar kende hem goed en zou hem vast ook wat troost kunnen bieden, zodra het tot hem door gedrongen was dat zijn eerst geboren dochtertje overleden was. Er was nog steeds geen reactie van hem gekomen en ergens maakte dat de jonge Queen wel bezorgd. Immers wist ze niet of de stilte wel goed was, wat zal er gebeuren wanneer het verlies hem duidelijk werd? Zwijgend leek Everstar hem te willen troosten met haar houding, ze drukte haar schouder tegen de Warrior aan waarna ze zijn naam sprak. "Neverland," begon ze, enkel sprak ze niet verder. Oceanbreeze stond langzaam op, vertrouwde haar kitten aan Bronzemask toe en liep onhandig naar Everstar en Neverland toe. Haar ogen richtte ze op haar poten waarna ze voorzichtig sprak. "Neverland, Everstar." Haar stem klonk zelfs zwak in haar oren, ze keek hun beiden uitgeput aan. "Ik moet de andere kittens checken." Murmelde ze, wetende dat ze niet zou rusten voordat ze wist dat al haar kroost veilig was, zeker nu Rosekit in Starclan joeg. Hierna drukte ze haar kop voorzichtig tegen de rosse kater aan terwijl de tranen nog vrij over haar wangen stroomden. Of het slim was dat ze nu de kittens op zou zoeken terwijl ze zo van slag was, wist ze niet. Ze moest weten of ze in orde waren. "Pas op Rosekit, voor één laatste keer," mauwde ze beide katten toe. Bescherm haar, ondanks dat ze niet meer leefde. Rosekit zou hopelijk weten hoeveel ze van haar gehouden had, dat ze geliefd was geweest en niet vergeten zou worden. Dat ze als Clan voor haar zouden zorgen, haar lichaam het beste afscheid zouden geven die ze konden.

Een bekende geur kwam dichterbij. Eentje die ze als jonge kitten elke dag had geroken, behalve toen ze in Rogue gebied had vast gezeten. Haar moeder had haar overduidelijk gevolgd toen ze richting Everstar en Neverland was gelopen. Beide katten hadden haar respect, daarbij was Neverland de vader van de kittens en dus ook iemand die ze het gunde even tijd door te brengen met hun overleden dochter. Ook kon ze haar andere kittens niet laten, ze moest ze zien even controleren dat alles goed met ze ging. Ze kon het echt niet aan als nog een van hen bleek te zijn verdwenen of bezweken aan de koude. Ze voelde zich zo wanhopig en hopeloos, zo had ze zich zelfs niet in Rogue gebied gevoeld. Alles was beter dan een kitten verliezen, een prachtige kitten. Zo puur en mooi als Neverland was geweest. Ze murmelde het dan ook richting haar Leader en haar partner voordat ze een glinsterende blik op de Nursery wierp. Ze had ook nog zo gedacht en gehoopt dat al die overlijdens zouden stoppen, dat ze even genoeg katten bij de Starclan hadden zien voegen. Blijkbaar was dat niet het geval geweest. Tranen stroomden nog over haar wangen maar de jonge Queen had dat niet door. Ze had zich kort tegen Neverland gedrukt en hoopte maar dat hierna alles goed zou komen, als het nog goed kon komen. Ze keek bezorgd richting Everstar, wetende dat dit ook een harde klap op haar stille en terug getrokken partner kon zijn, zou zijn. "Zal ik met je meegaan?" Vroeg haar moeder ook wel meteen, waardoor de jonge Queen langzaam knikte. Ze wist bijna zeker dat ze haar moeder nodig zou hebben. Waardoor ze dankbaar haar moeder een blik gunde en richting de Nursery trippelde. Neverland en Everstar hadden elkaar, Bronzemask een van haar betere vrienden zat nog bij Rosekit, alle katten waarvan ze hield waren nu bij elkaar. Dat was het belangrijkste, ze zou zo weer haar plek innemen bij Rosekit, over haar waken zoals ze nog gedaan zou hebben als de kitten nog leefde. Ze trilde op haar poten toen ze dichter naar de kittens toe liep. Ze wist dat Icecloud haar zou begrijpen, haar moeder het zou begrijpen. Ze kon geen woorden meer over haar lippen krijgen totdat ze zeker wist dat alle kittens in orde waren, nu alle min Rosekit. Arme Rosekit, hoe bang was haar lieve kitten geweest? Zou ze zich ooit kunnen vergeven?