something what is blur will never fade away (Blurrypaw)

Soaringpaw was druk bezig met jagen en was in de jaaghouding gesprongen, hij rook namelijk een prooidier. Al waren ze moeilijk te vinden in deze vorst, de kater keek om zich heen. Het viel hem op dat hij gelukkig een muis voor zich zag verschijnen, vlug ging hij op zijn prooi af. Zo hard hij kon schoot hij naar voren, hij maakte een grote sierlijke sprong om op het muisje te belande. Daarna vermoorde hij het beest in een keer en zette er een grote hap in, het bloed droop langs zijn mond. Al was het niet al te veel, sinds dat het een klein beestje was. Al was een kleine muis al genoeg om een mond te voeden, dus de kater liep terug naar het kamp. Hij slenterde half het territorium over en ging steeds door, zijn lichaam voelde vermoeid aan maar levend. Toen hij aan kwam gooide hij de muis op de stapel waarna hij zich vestigde in de apprentices den, dat was zijn plek. Zijn eigen plek met leeftijdsgenoten, dus besloot hij er maar een lastig te vallen. Een kat die hem wel opviel, hij liep ernaar toe en begin: "Heyy." Begroette hij de kat waarna hij rustig zichzelf begon te wassen. "Heb jij iets kunnen vangen in dit weer?" Vroeg de jonge kater daarna, hij besloot eerst zijn brede borst te wassen voordat hij door ging met het andere. Hopelijk zou de kat ook wel zin hebben om een gesprek te voeren, anders zou dit uitlopen tot alleen maar verveling.

De jonge apprentice was naast Blurrypaw gekomen of ja zo dacht de apprentice dat hij heten, met een ruk keek de andere kat achter zich. Nogal twijfelend draaide de kat zich om in de richting van sprekende kat, "N-Nee." Stotterde zei de tabby kater. Soaringpaw keek met een glimlach naar de andere apprentice, zijn ambere ogen keken in de ogen van de andere kater. Het duurde niet lang tot de kat voor hem zich bij elkaar geraapt had, "Nog niet." Antwoordde de tabby kater meer zelfverzekerd. Soaring zwiepte kort met zijn staart, zijn oortjes zochten even naar dichtbij staande geluiden. Al was er altijd wel geluid dichtbij, "weetje dat het niet erg is, zullen we samen dan doen? Jagen, trainen ofzo?" Stelde de jonge apprentice voor aan de andere voor zich, zijn ogen keken vriendelijk naar de kat voor hem. Hij zwiepte met zijn staart richting de uitgang, al wist hij nog niet zeker of de kater voor hem het wilde. "Trouwens jij bent toch Blurrypaw?" Vroeg hij om het zeker vast te stellen, zijn ambere ogen keken nog steeds vriendelijk. De wind waaide hevig, veder was het vrij koud. Al werd het steeds erger en erger die kou, het leek alsof de wereld om hun heen langzaam en langzamer aan het sterven was door deze kou. Al raakte hij al vlug afgeleid, hij moest namelijk wel op de kater letten op wat hij zou zeggen.