Hello, lets talk [Aspenpaw]

Met snelle passen rende de rode kater door het Shadowclan Territory, Hij was weer eens op jacht. De clan ging door een moeilijke tijd, Innerstar was gestorven en een deel van hun Territory was gestolen door de Windclan, of hoe zij het noemden: Heroverd. Amberhunt ving de geuren van prooi razendsnel achter elkaar op maar hij merkte bij allemaal dat ze te ver weg waren en hem eerder zouden zien dan hij hen. Toen hoorde hij aan zijn linkerkant een zacht, veelbelovend geluidje. Amberhunt herkende het geluid meteen, het was een muis die op een nootje of een zaadje aan het knagen was. De jonge Warrior snoof, ja hij had gelijk gehad. Hij schatte de plaats van de muis in, waarschijnlijk daar, achter de doornstruiken. Amber wist dat hij moest uitkijken maar hij had nu iets teveel energie, hij sprong behendig door de struiken heen en wist de muis te grijpen. Maar toen hij het beestje gedood had voelde hij een stekende pijn in zijn zij, hij was toch geraakte door te lange, scherpe doorns. Hij gromde toen er een paar druppels bloed op de grond vielen, het deed pijn maar het was niet heel erg. En dus begroef Amber de muis en hij ging door met jagen, hij had niet zoveel succes en de pijn in zijn zij maakte het er niet beter op. De rosse kater besloot even te rusten. gelukkig voor hem zag hij door de bomen de open plek van Fourtrees. Hij besloot daar dan maar heen te gaan, toen Amberhunt de open plek opstapte rook hij al de sterke geur van Riverclan. Er naderde iemand.

Aspenpaw wiebelde met zijn oor. Er zat een scheurtje in, gemaakt tijdens het gevecht om Sunningrocks. De ThunderClan apprentice had zijn best gedaan om hem tot moes te slaan, en dat was gelukt als Futuresong hen had niet opgeroepen om terug te trekken. Aspenpaw zuchtte en schudde de gedachte weg. Hij moest daar echt eens mee ophouden. Denken aan dat stomme gevecht en hoe verschrikkelijk het wel niet was. In zelfmedelijden verdrinken maakte niemand hem er beter op. Daarom wandelde Aspenpaw nu weer naar Fourtrees, in de hoop misschien Fernpaw weer tegen te komen. Of in ieder geval iemand die niet van zijn clan was, om zijn gedachten te verplaatsen naar iets heel anders. Aspenpaw trippelde op zijn dooie gemakje verder en genoot van het frisse briesje die leaf-fall met zich meebracht.
Eenmaal aangekomen op de open plek, gingen zijn ogen als gewoonlijk eerst omhoog. Naar het prachtige bladerdek die nu een kleurrijk pallet met zich meedroeg. Oranje, bruin, geel, rood, het was wonderschoon. Pas later merkte hij een geur op: ShadowClan. Maar het merkwaardige was dat hij ook de geur van bloed rook. Wat was hier gebeurd? Op zijn hoede liep de jonge kater verder. Hij was pas weer gerust gesteld toen hij enkel een rode kater zag zitten, met sporen van bloed op zijn flank. ‘Wat is er met jou gebeurt?’ viel Aspenpaw dan meteen met de deur naar binnen. Zijn vacht legde hij weer plat, want die was onbewust toch iets omhoog gekomen. Hij trippelde naar de onbekende ShadowClan kater. Misschien had hij wel hulp nodig.

Het was een mooie dag en Fourtees zag er prachtig uit, jammer dat Amberhunt zich er niet goed door voelde. Hij keek nogal gespannen om zich heen, op zoek naar de Riverclankat die had besloten hierheen te wandelen. Toen vielen zijn ogen op de gedaante die vanaf de Riverclankant de open plek op liep. Het was een apprentice, hooguit tien moons, toen de apprentice Amberhunt in de gaten kreeg leek hij gespannen. Toen hij dichtbij genoeg was zag hij waarschijnlijk het bloed want hij vroeg wat er met Amberhunt gebeurd was. "tja, dat is nogal een dom verhaal. Ik ben door een doornstruik heen gesprongen maar het ging minder goed dan verwacht." Legde de rode kater uit terwijl hij de ander snel in zich opnam, de leerling leek niet vijandig, maar schijn kon uiteraard bedriegen.

Aspenpaw ging voor de rode kater zitten en kort gingen zijn ogen over hem heen. Hij kon nog niet zo oud zijn, maar hij gokte erop dat hij al warrior was. Hij kantelde zijn kop en luisterde naar wat hij te vertellen had en kon gegrinnik niet tegenhouden. ‘Handige actie, muisbrein,’ plaagde hij de ShadowClan kater goed bedoeld. Nu Aspenpaw ook voor een tweede keer bekeek, leek het niet super ernstig. Aspenpaw vermeed doornstruiken wel. Hij vermeed het bos zoveel mogelijk. Gelukkig waren er weinig bomen en struiken in RiverClan om in verstrikt te raken. Maar ja, ongelukjes gebeurden. Maar toch kon Aspenpaw het niet laten om er nog een schepje bovenop te doen. ‘Je zou zeggen dat ze je in ShadowClan leren uitkijken voor doornstruiken. Staat jullie clan niet bekend dat jullie zo goed in het donker kunnen jagen?’ De zwart-witte apprentice had en ondeugende twinkeling in zijn ogen staan. Hopelijk nam deze kater hem niet te serieus, dat zou hem in een lastige situatie brengen. Maar deze ontmoeting leidde hem even af van alles.

De rivierclanleerling grijnzde en plaagde Amberhunt en vroeg of zijn clan niet juist heel goed in het donker kon jagen. Amberhunt kon wel tegen een grapje en hij besefte ook dat hij deze verdiendde aangezien hij zichzelf het gesneden aan een doornstruik terwijl hij juist heel goed in jagen had moeten zijn. "Nou, het was niet heel donker" miauwde De rode kater en hij glimlachtte. Hij mocht de ander wel "Ik was vooral een beeje roekeloos aan het doen, maar ja dat krijg je als je een prooi echt heel graag wilt vangen." Miauwde hij schouderophalend. Er stak een stevige wind op en Amberhunt rilde onder zijn dunne vacht, het was Leaf-fall en dus zou hij het een stuk minder fijn hebben dan normaal.

Aspenpaw kon zien dat deze ShadowClan kater hem gelukkig niet te serieus nam. Hij snorde met een brede grijns op zijn gezicht als plezier. De rode kater zei nog dat het niet donker was. Aspenpaw grinnikte. ‘Oh, dáár lag het dus aan. ShadowClanners kunnen gewoon niet in daglicht jagen,’ grapte hij vervolgens. Oké, dat was wel een inkoppertje geweest. De ShadowClanner maakte het hem heel makkelijk om hem te plagen. Zijn snorharen trilden in plezier. De rode kater sprak nog over dat hij roekeloos werd als hij een prooi graag wilde vangen. Oké, dat was dus heel anders jagen als hij dat deed. Rustig aan de over geduldig zitten wachten tot zijn prooi voorbij zou komen. Op het land was hij nog erger, dan moest kruipen en toeslaan en ugh, hou maar op. ‘En?’ vroeg Aspenpaw vervolgens nieuwsgierig. ‘Heb je het gevangen?’ Anders was dit allemaal voor niets geweest en had hij schrammen gekregen voor een lege maag. In de ogen van de jonge kater schenen pretlichtjes. Dat zou eigenlijk nog grappiger zijn geweest.

De leerling graptte dat de Shadowclanwarriors dus niet in het daglicht konden jagen en Amberhunt haalde zijnschouders op "Zo ongeveer, maar voor mij was het nogal triest aangezien ik vernoemd ben naar het jagen." Miauwde hij grijnzend. Toen vroeg die 'brutale' leerling hem ook nog of hij de prooi gevangen had. Hij vroeg dit met pretlichtjes in zijn ogen dus Amberhunt wist wat de reactie zou zijn als hij het niet had gedaan. Maar hij was nu eenmaal eerlijk "Nee, die is ontsnapt" Miauwde hij en hij grinnikte zelf ook, oke deze kat plaagde hem misschien maar het was goeld bedoeld en ook goed ontvangen.

Aspenpaw was even helemaal vergeten wat hem zo druk had gemaakt. Deze kater was gewoon een perfect doelwit voor zijn flauwe grappen. Hij gaf zelfs toe dat ze niet in daglicht konden jagen. Dat was nou jammer, je zou zeggen dat het makkelijker was om in het licht te jagen dan in de duisternis. Maar toen hij zei dat hij was vernoemd naar de jacht, grinnikte de zwart-witte kater weer. ‘Dat is behoorlijk triest. Hoe heet je dan?’ vroeg Aspenpaw vervolgens nieuwsgierig. En dit was nog wel het leukste: De kater was zijn prooi verloren waar hij zoveel pijn voor had geleden en Aspenpaw kon het niet laten hardop te lachen. ‘Nou ja, dat gebeurt,’ hikte hij tussen het lachen door. Hij probeerde weer zijn gezicht in een plooi te krijgen, maar hij bleef een brede grijns op zijn gezicht houden. ‘Ik ben Aspenpaw,’ stelde hij zichzelf vervolgens voor. Hij mocht deze rode kater wel. ShadowClanners waren zo slecht nog niet, met Fernpaw ook in zijn achterhoofd houdend.

De apprentice, die Aspenpaw bleek te heten, gaf toe dat dat behoorlijk triest was en daar was Amberhunt het mee eens. Toen vroeg hij hem hoe hij hete "Amberhunt dus ja vernoemd naarhet jagen" Legde hij uit, deze Rivierclankat was lang zo slecht niet. "dus Aspenpaw, wat kom jij hier doen behalve ontzettend flauwe grapjes maken?" Vroeg De rode kater grijnzend, hij had wel even behoefte aan een melig gesprekje. Dat kon nu wel fijn zijn met de dingen die zich nu afspeelde binnen zijn clan. Hij keek Aspenpaw aan, wachtend op een antwoord.

De rode kater stelde zich voor als Amberhunt. Aspenpaw grijnsde en keek hem plagend aan. ‘Er is nog tijd om de eer van je naam terug te winnen,’ grapte hij, op een toon alsof het al een verloren zaak was. Aspenpaw moest vervolgens lachen om zijn volgende opmerking. Tsja, hij wist eigenlijk niet precies waarom hij hier was behalve dat. Ja, hij wist het wel. Hij hoopte dat hij toevallig Fernpaw tegen zou komen, maar dat zou hij niet tegen de ShadowClanner zeggen. ‘Hmm, flauwe grapjes maken is wel een groot deel van mijn bestaan,’ voegde hij er vervolgens aan toe. Hij schudde zijn kop lachend. Moest hij nu even serieus zijn? ‘Ik kwam hier ook even om weg te gaan van de drukte,’ sprak hij vervolgens. Dat ook waar was. Er gebeurde zoveel na het verlies van Sunningrocks, van de oorlog met WindClan. Hij moest een beetje tijd voor zichzelf hebben, om na te denken, om afleiding te zoeken en Fourtrees was een van zijn favoriete plekken. Niet omdat het StarClans territorium was, maar omdat hij dol was op de grote eiken. En hij had hier Fernpaw ontmoet en nu Amberhunt. Er waren alleen maar goeie herinneringen aan deze plek.