Feeling young

Het was Sharing Tongues en Branchpaw was uitgeput. Hij had vandaag evenwicht geoefend en zijn spieren trilden van de inspanning. Rennen, rennen, rennen over van alles. Boomstammen voornamelijk. Met zijn korte staart had hij evenwichtsproblemen en dat wilde hij niet. De laatste tijd was hij alleen maar bezig met trainen. Niet een beetje, maar hard. Harde lessen om beter en sterker te worden. Hij was daarom ook goed in spiermassa aangekomen en had een paar littekens erbij. Nu had hij reuzen honger. Hij pakte een dikke duif en trippelde ermee naar een alleenstaande poes. Ze zat daar een beetje zielig. Hij glimlachte en ging naast haar zitten. "Vind je het erg dat ik je gezelschap kom houden?", vroeg hij nadat hij de duif had laten vallen.

+ Dawnwhisper first

De herfstzon stond hoog in de hemel, wat duidde op Sharing Tongues. Vermoeid na een volle ochtend jagen trippelde Dawnwhisper de doorntunnel door. Van alle prooi die ze had gevangen besloot ze de woelmuis voor zichzelf te houden. Eigenlijk had ze de helft van de tijd met haar zusje doorgebracht, Wasabi. Ondanks haar overstap naar de Elite voelde ze er nog steeds wat voor om tijd met haar door te brengen. Ieder ander zou in haar ogen een verrader zijn geweest. Maar haar bloedeigen zus.. Ze kon er niet aan denken dat zij op dit moment waarschijnlijk tijd doorbracht met een stel koelbloedige moordenaars. Zo was ze zelf helemaal niet! Met die gedachten ging ze ergens alleen aan de zijkant van het kamp zitten. Het ongeluk straalde van haar af. Dit kon ze echter niet tegenhouden. Plots kwam er iemand bij haar zitten. Ze herkende Branchpaw, die tot voor kort nog een hol met haar had gedeeld. ''Oh.. Ehm. Neehoor. Maak het jezelf maar gemakkelijk.'' Stotterde ze. Wat was ze toch een sukkel. Niemand hoefde te weten dat ze ergens mee zat. Ze was nou eenmaal altijd vrolijk. Zoiets viel meteen op.

Branchpaw ging naast haar liggen. Hongerig nam hij een hap van de duif. In drie grote happen was de, wel zeker vijf grootte happen, duif op. Hij kreunde en rolde omver. Nu lag hij op zijn rug. Hij keek opzij naar de poes. Met zijn tanden knabbelde hij op een velletje van zijn nagel. "Alles okidoki?" Een standaard vraag.

In stilte begonnen ze te eten. Branchpaw bleek erge honger te hebben. Hij had zijn maal namelijk eerder op dan zij, ondanks dat hij veel later begon. In haar ogen wat overdreven rolde hij zich kreunend op zijn rug. "Alles okidoki?" Dawnwhisper knaagde de laatste beetjes van haar woelmuis en maakte het zichzelf comfortabel. ''Ach. Het kan beter.'' Ze begon de etensrestjes van haar snorharen af te wassen. Het kon beter..

"Ach. Het kan beter." Hij had zijn snorharen gekuist, het velletje eraf getrokken en nu likte hij met lange halen zijn poot. "Wat is er mis dan?" Hij was zeker niet nieuwsgierig ofzo. Daarmee vond hij dit gesprek wel grappig. Een warrior, 4 moons jonger dan hem, en een apprentice, 4 moons ouder dan haar. Hij ging met zijn poten over zijn oren.

"Wat is er mis dan?" Mauwde hij naar haar mening wat ongeïnteresseerd. Vandaag voelde ze er voor de verandering niet zoveel voor om een heel levensverhaal te gaan vertellen, maar aangezien ze behoefte had aan een gesprekspartner besloot de toch om zoiets semi te doen. ''Het is je vast wel bekend dat aan aantal Moons geleden Raccoonkit uit het kamp verdween om naar de BloodClan te gaan?'' Hij kon maar beter niet weten dat ze haar zus laatst nog had gezien. ''Nou.. Dat dus.''