I'll take care of you

Haar ademhaling was zwaar en langzaam toen ze het kamp eindelijk binnenstapte. Haar pels was koud en nat door de druppende mos die in haar bek bungelde en met een zucht liet ze het vallen. Haar kaken deden zeer en haar poten voelde aan alsof ze van beton gemaakt waren. De kou was amper te harde en dan nog ook dat te kort aan water. Alsof het allemaal niet erger kon. Geïrriteerd pakte ze het natte stuk mos weer op en sjokte langzaam en bibberend naar de Barn. Sinds het ongeluk van Tornado had ze zijn zijde amper verlaten en met pijn in haar borst keek ze elke dag toe hoe de kater zich met pijn de dag doorkwam. Vermoeid stapte ze naar binnen en legde het stuk mos voor de nest van de tabby kater. Haar trillende snorharen hadden kleine ijspegeltjes door de kou en kleine ademwolkjes verlieten haar mond. "Tornado" Mauwde ze en legde voorzichtig haar pootkussentje tegen zijn schouder om hem wakker te maken. Daarna snuffelde wat over zijn vacht en checkte zijn achterpoot als de wond niet weer open gesprongen was. "Ik heb wat water voor je" Vitani wees met haar staart naar bundel mos die een klein plasje water op de houtenvloer achterliet en schoof het iets meer naar zijn kop voor ze haar neus tegen zijn voorhoofd aandrukte. "Geen koorts.." Zuchtte ze opgelucht en trok haar kop weer terug.

&Torrie <3

Haar rode ogen keken kalm op de kater neer die voorzichtig het water van de druppende mos aflikte en opgelucht kon weer ademen. Ze had gedacht dat de kater het niet zou redden en het leek alsof de ongeluk van hem steeds over haar netvlies heen flitste. Het zou haar hart hebben gebroken als de bruine tabby er nu niet meer was geweest en er was altijd nog dat andere.. Ze moest het hem vertellen, maar ze kon het niet. Niet nu in iederegeval. Tornado had pas zijn ongeluk gehad en kon vast en zeker deze nieuwtje niet aan. Wat als hij haar nooit meer wou zien of spreken? Met een zenuwachtig gevoel in haar lichaam schraapte ze met haar nagels over de grond en keek eventjes vlug naar buiten voor ze haar blik weer op de kater richtte. "Ik dacht dat ik je kwijt was.." Mauwde ze zwakjes en zuchtte, haar rode ogen mengde zich kort met die van hem voor ze weer terug keek naar haarzelf.

"Hey, Ik ben er toch nog. Nergens om je zorgen over te maken." Mauwde de tabby kater warm en Vitani glimlachte kort, haar oortjes wiebelde eventjes en even vloog haar blik weer naar buiten "Yea" Mompelde ze en knipperde een paar keer met haar rode ogen. Hoe moest ze het zeggen? Of zou ze het verzwijgen? Nee. Hij verdiende de waarheid hij was tenslotte.. err.. Vitani schudde haar kop en draaide haar verminkte kant van haar gezicht weg van Tornado. "Heb je trek?" Mauwde ze en zwiepte met het puntje van haar staart toen ze kort haar tong over haar borst heen liet glijden.

- Kort sowwy :c

Haar bloedrode ogen waren samengeknepen toen Tornado haar naam uitsprak en met een wiebelde oren keek ze hem aan. "Mag ik in Godsnaam weten wat je aan het doen bent? Je gedraagt je alsof je me wilt vermoorden." Mauwde de tabby kater en de roodbruine member open haar mond maar sloot deze alweer gauw. 'Wat er aan de hand was!?' Dacht ze in stilte, 'Te veel' Vitani schuifelde met haar poten maar er kwam niet meer dan een zwakke gemompel uit haar mond. "Ik ben niet dom. Je liegt. Je kijkt altijd weg als je iets verborgen houdt. Dus bespaar me je onzin."  Vitani keek inderdaad weer is weg. Iets wat ze vaak deed als ze iets verzweeg. Jammer genoeg wist Tor het ook en met een zucht liet ze haar kop een beetje hangen. "Ik kan niet liegen als ik amper wat heb gezegd" Reageerde ze kort en gaf een zwiep met haar staart, gosh waarom was dit zo moeilijk?