Diep in gedachten verzonken ~ Brokenecho

Onrustig liep Whitepaw door het camp. Waar zou zijn vader zijn? Zou hij op jacht zijn gegaan? , dacht Whitepaw. Hij wist wel dat zijn vader er kapot van was dat hij zijn geliefde had verloren, maar de witte kater had liever gewild dat hij ook nog een beetje op zijn zoon lette. Als zijn vader, zoals nu, weg was, was hij alleen. En wat moet hij dan gaan doen? Oké, niet helemaal alleen, want hij had ook nog de clan en de andere apprentices, maar toch. Andere familie had hij niet. Hij was als enige kitten geboren. Zijn moeder overleed bij zijn geboorte en zijn vader was vaak weg. Hij zei dan altijd dat hij ging jagen of voor de clan ging zorgen. Nu was de jonge apprentice druk bezig met het zorgen voor de clan, jagen, trainingstechnieken verbeteren, enzovoort, en ziet hij zijn vader nóg minder. Oh, wat zou hij willen dat het anders was. De-witte-kater-met-blauwe-ogen werd jaloers wanneer hij hoorde dat alle andere katten wel gewoon een familie hadden. En oh, wat zou hij graag willen dat zijn moeder er nog was. Whitepaw stopte met ijsberen. Ging voor de ingang van de apprentices den zitten en was in zijn gedachte verzonken. Hij schrok uit zijn gedachte op toen er een andere kat aankwam.

Sorry dat hij zo kort en slecht is!

Diep in gedachten verzonken ~ Brokenecho 14xo4y8

_{Staren was niet bepaald het beleefdste gebaar, dat wist Brokenecho ook wel. Maar toch kon ze het niet laten om te blijven staren naar een van de jonge witte Apprentices, die onrustig door het kamp van de ThunderClan aan het lopen was. Nee, ijsberen zelfs. De oranje poes werd onrustig door alleen al naar hem te kijken. Zat hem iets dwars? Was er iets gebeurd met hem? Broken kon het niet helpen, ze voelde zich een klein beetje ongerust. Haar moederlijke kant was haast aan het krijsen om naar Whitepaw toe te lopen en hem tegen zich aan te drukken. Zo ver ging ze dan nog net niet, maar na een tijdje besloot ze toch even bij hem te gaan kijken. De tomcat hief zijn licht geschrokken zijn kop op zodra de Warrior aan kwam lopen, waarop ze een klein lachje niet kon onderdrukken. “Liet ik je schrikken, Whitepaw?” vroeg ze op een vriendelijke wijze, voordat ze naast hem ging zitten. “Gaat alles wel goed? Je zag er net een beetje onrustig uit.” ze legde zachtjes het puntje van haar staart op zijn schouder, en gaf hem een klein likje over zijn oor, weer haar moederlijke kant die naar boven kwam zetten.

Hij is echt niet slecht hoor, no worries! c:}

Diep in gedachten verzonken ~ Brokenecho 2hp2ihx

Naast zich hoorde Whitepaw een klein lachje. En daarna een vriendelijke stem die vroeg of hij geschrokken was. Zijn antwoord was: "Ja, sorry." De jonge Apprentice voelde dat de Warrior naast haar kwam zitten. "Gaat alles wel goed? Je zag er net zo onrustig uit. zei Brokenecho toen ze zachtjes het puntje van haar staart op zijn schouder legde en hem een klein likje over zijn oor gaf. "Nou, nee. Eigenlijk niet. Ik mis mijn vader. Ik zou graag willen dat hij wat meer dingen met me zou doen." De jonge kat werd wat rustiger. "En ik verveel me een beetje. Ik zou graag willen leren hoe ik moet gaan jagen en vechten enzo. Maar mijn mentor komt maar steeds niet. Dus ik weet nu niet echt wat ik kan gaan doen. Gaan jagen kan ik niet, want ik weet niet hoe dat moet. En ik ben bang dat als ik het kamp uit ga dat ik dan verdwaal. Weet jij misschien iets wat ik kan gaan doen? Whitepaw keek Brokenecho hoopvol aan.