Side chick

Het was niets voor haar om zomaar op te geven, maar ze had al de hele dag niets weten te vangen. Ze was 's morgens vroeg opgestaan, zodat ze in de ochtend kon jagen en in de middag zou trainen met Kingslayer. Nu begon het einde van de ochtend al in zicht te komen, en ze had nog steeds niets. Het irriteerde haar mateloos en ze was dan ook helemaal niet in een goed humeur, zoals ze meestal wel was. Ze was immers een goede jaagster, en wist altijd wel wat te vangen. Maar dit keer niet. In een bepaald gebied was ze nog niet geweest, terwijl ze wist dat daar de meeste kans was om ook daadwerkelijk iets te vangen, doordat hier de meeste sporen van water was. De Marshlands. Maar god, het was nog maar zo kort geleden dat haar oma hier omgekomen was, en hoewel ze niet ontzettend close geweest waren deed het toch pijn. Ze was allebei haar oma's kwijtgeraakt, haar vader kwijtgeraakt, en de resterende familie die ze nog had zag ze amper. Haar moeder, wie wist waar die uithing? Haar zusjes waren net zo druk bezig met trainen als zij. De enige met wie ze nog wel is contact had van haar leeftijd was met Runningpaw en Viperpaw, en het begon lichtelijk deprimerend te worden om altijd maar zo alleen te zijn. Toch stond ze hier nu aan de rand van de Marshlands. Was ze bereid om haar eigen gevoelens aan de kant te schuiven voor de Clan? Bij deze vraag knikte ze vastberaden. Natuurlijk was ze dat. Ze nam een diepe adem en liep verder, waarbij de ondergrond langzaam maar zeker veranderde van dennennaalden naar zompige modder. Haar poten bleven vervelend aan de grond kleven, en ze moest hier opmerkelijk meer kracht gebruiken dan in de andere delen van hun territorium, maar toch kon ze wel voelen dat ook hier de grond harder was geworden dan normaal. Dat het begon op te drogen. Haar keel prikte bij de gedachte aan de droogte. Door haar harde inspanningen had ze dorst, maar ergens drinken ging haast niet.. Plots klonk er een stem door haar gedachtes heen en wat verdwaasd keek ze op. Het was Viperpaw, en toch kon ze een klein glimlachje op haar gelaat tevoorschijn toveren. "Hé," miauwde ze en stapte naar hem toe. Om hem heen was ze altijd wat onzeker, aangezien ze niet precies wist hoe het tussen hen stond. Ze waren meer dan vrienden, dat was zeker, maar wat dan? Toch weerhielden deze twijfels haar niet om haar vacht tegen te zijne te drukken, en kort spinde ze.

Viper vroeg of ze niet bij hem kwam staan, en haar neusje trok zich automatisch wat op toen ze naar het modderige en duidelijk niet drinkbare watertje keek. Het zag er vies en bovendien niet veilig uit. Haar oma was verdronken in zoiets als dit. "Nou eh, waarom kom jij niet gewoon hierheen?" vroeg ze hem dan ook en stak haar tong wat plagend uit. Een rilling trok over haar lichaam heen, zowel doordat het gewoon koud was - het moest wel vriezen, de wind sneed haast in haar huid - en omdat ze geen fijne herinneringen had hier.

Gelukkig deed hij niet lullig en stemde hij in om het drassige water uit te stappen. Ze snapte sowieso niet waarom hij daar nou zo graag in wilde staan, maar oké, ieder zijn ding. Ze grinnikte om zijn opmerking en zette een paar overdreven grote stappen achteruit, waarna ze afwachtend haar wenkbrauw optrok. Ondertussen vloog de modder haar al om de oren, en ze schudde half-lachend haar kop. Hoewel ze best wat negatieve dingen gehoord had over Viperpaw, leek ze die zelf niet te kunnen vinden. Ja, eerst was hij wat opdringerig geweest, maar dat was al weer zo'n tijd terug dat ze zich dat nog maar vaagjes herinnerde. Eigenlijk ging de tijd echt snel. Toen de kater echter plots zijn wang tegen haar aandrukte, nam ze verrast een scherpe teug adem. Haar ogen verwijdden zich iets, en als versteend bleef ze staan. Hé? Wat deed hij nu? Ze was in de war en wist niet zo goed wat ze moest doen, dus giechelde ze maar zacht toen hij weer wegsprong. Haar hart sloeg raar hard. Wat was er aan de hand? "Ben je statisch geworden door dat uitschudden of zo?" grapte ze zodra ze zich weer wat herpakt had. Want het voelde duidelijk alsof er vonkjes tussen hen oversprongen...

Ze werd aangestaard. Nogal intens aangestaard en het maakte haar ongemakkelijk. Ze draaide met haar oortjes, maar keek niet weg van de gele ogen van Viper. Er was iets wat hij wilde zeggen, maar wat? Toen hij een sorry mompelde, fronste ze verbaasd, en een klein grijnsje kwam op haar gezicht. Wat deed hij nou allemaal? Toen de woordenstroom uit zijn bek vloeide, werd alles echter heel duidelijk. Haar hart maakte een sprongetje, en de grijns veranderde in een grote, grote glimlach. Ze duwde meteen haar kop tegen zijn borst aan - hij was immers een stukje groter dan haar, ook al was hij zelf ook niet de grootste - en liet een zacht gespin horen. "Ik ehh.. Ik vind jou ook leuk. Ik bedoel ik ben ook verliefd op jou." miauwde ze en grinnikte zachtjes terwijl ze haar kop helemaal in zijn vacht liet verdwijnen, zodat ze hem niet aan hoefde te kijken. Want dat was toch wel heel spannend nu.