Tomtit was al vroeg vertrokken van het kamp, hij was bezig met zijn trainingen. Hij maakte korte sprinten en slalommen, al tuurde hij steeds ergens anders na dan voor zich hierdoor botste hij steeds. Al haakte hij steeds af van zijn gedachtes, hij wilde een perfecte loyale krijger zijn. Hij wilde iets betekenen voor zijn Clan, hij had in vele gevechten gevochten. Al leek hij steeds maar niet goed genoeg te zijn, hij verdedigde het kamp maar ook het veld. Hij deed genoeg, al leek het nooit genoeg te zijn. Zijn tweeling kon te minste het wel doen, goed van pas komen bij de Clan. Hij zuchtte, hij deed zo zijn best. Steeds opnieuw en opnieuw, al leek hij steeds te vallen en voor iedereens ogen te falen. Hij was al 13 maanden oud en was dus 1 maand ouder dan dat een normale apprentice naar een krijger zou gaan, hij wilde dit niet meer. Hij wilde hij best doen, hij zuchtte. Soms... Heel soms wilde hij zijn Clan verlaten, al kon hij dat Routpaw niet aan doen. Hij focuste zijn blik op de grond voor hem, hij likte zijn lippen en wist het niet meer. Zijn oren lagen in zijn nek, hij was gestopt met trainen. Hij gaf het zo wat op, zijn droom en zijn leven. Hij wilde laten zien dat hij ook voor de Clan goed kon zijn, al was dit het enige. Hij ging zitten, zijn groenige ogen gericht op de grond. Hij was trots op zijn zus, zij deed haar best en had er ook plezier in. Al had hij er geen plezier meer in, elke dag hetzelfde en dat zal ook zo blijven als hij krijger werd. Hij ademde diep in en keek omhoog naar de donkere regen wolken, het stortte naar beneden. Soms wilde hij weleens goed keuring van Starclan, al gaf Starclan hem niks alleen het gene waarop hij gehoopt had dat zijn zuster een Medicijn kat apprentice zou worden zoals ze verdiende. Zoals zij altijd had verdient, zij had het ook zwaar dacht hij. Zijn ogen wendde weer naar de lucht, verdiept in de donkere wolken.
OPEN
Onderwerp: I can't do this anymore.. 
do 16 maa 2017 - 23:23