Glory to the brave!

Onderwerp: Glory to the brave! vr 19 aug 2011 - 12:16

Angelos schudde zijn hoofd en zette alles op een rijtje, afgelopen nachten had hij zelfs voor hem weinig slaap gehad. Teisterende gevoelens, gewetens, waarschuwingen voor zichzelf en hij was geknapt. Jaren loyaliteit hadden hem in zijn merg gebrand en het was weer te zien. Hij stond overeind en voelde zijn pijnlijke spieren aangezien hij niet zo jong was als vroeger voor zijn gevoel. Hij had het besloten, hij zou het toch niet lang meer houden, zijn kinderen die hem toch al wouden doden als hij in het wild was, de leer van Bloodclan en het zogenaamde verraad. Angelos liep kalm richting de plek waar Scourge stond, hij keek om zich heen op zoek naar een teken van Silvercoat, Lionheart of Icy. Alleen hij zag hun niet, geen laatste woorden. Hij was hun dankbaar voor hoe ze tegenover hem waren geweest en hij wist bijna zeker dat ze hem gelijk gegeven zouden hebben met zijn gevoel. Aangezien alle drie ouders waren. Angelos stapte op de gedaante verderop af, de jongere maar fittere leider. Scourge, degene die dit alles had begonnen, de plannen op de clans. Angelos zuchtte en liep direct op Scourge af, hij ging niet loyaal doen tegenover een of andere kat hoe sterk die ook was, hij was loyaal aan iemand die dat verdiende. “Scourge…” zei Angelos zacht met zijn stem die nooit was aangetast door de tand des tijds. Nog steeds even duidelijk, mooi en vol zekerheid klonk die als toen hij riverclanlid was. “Ik kom gedag zeggen tegen de bloodclan en ik neem aan zo ook mijn leven. Ik heb toch al niet lang meer al zou ik hier blijven. De tijd heeft me veel aangedaan en ik heb dingen meegemaakt. Alleen dat maakt me niks uit.” Zei Angelos om te beginnen. ‘Starclan…. Ik verloor mijn geloof in jullie door tegenslagen alleen… het was mijn schuld. De dingen die gebeurden waren mijn schuld, ik had niet zo afhankelijk van jullie moeten denken. Ik heb dat recht niet, daardoor heb ik anderen pijn gedaan en geschaad. Als iemand gestraft moet worden wegens mijn daden moet ik het zijn, maar hou mijn kinderen goed en loyaal aan hun clan.’ Zei Angelos in gedachten en maakte vrede met zijn geweten en herstelde zijn geloof In Starclan, hoewel dat altijd licht op de achtergrond was gebleven. “Scourge, ik heb kittens in clans. Riverclan en Shadowclan, al willen sommigen van hun mij het liefst dood zien…. Dan alsnog ben ik hun vader, mijn loyaliteit ligt bij Riverclan, mijn originele clan. Mijn naam is niet Angelos, het is Silvervoice. Luister naar mijn woorden, je kan me doden, maar ik hoop dat mijn woorden ooit nog eens langs komen. Je kan de clans aanvallen maar hun loyaliteit breken is zwaar zolang hun hoop en geloof er is. Dood me maar, liever hier met mijn kop geheven de waarheid sprekende dan dat ik wegvlucht zonder dit te zeggen. Ik .. was door mijn toedoen niet meer in naam Riverclan maar wel in hart en ziel. Jammer dat jij die niet hebt,” zei Silvervoice. Hij had volledige gemoedsrust gekregen, al zijn mentale kwalen, zijn lichamelijke pijn was weggevaagd nu hij zich weer aan de juiste zijde had geschaard. Zijn kop geheven en met een triomfantelijke glimlach rond zijn bek keek hij naar Scourge. Hij zou dood gaan, dat was nu zeker alleen liever waardig dan laf.

Onderwerp: Re: Glory to the brave! vr 19 aug 2011 - 19:24

Scourge liep rustig een rondje door het land. Zijn land! Machtig verzette hij zijn kleine, maar gespierde poten. Zijn lange klauwen verscherpt met die van honden staken uit zijn poten en liet kleine krassen achter in de harde grond. Zijn spieren gleden onder zijn dikke huid door en zijn warrige, donkere vacht stak af tegen de bruingekleurde grond. Normaal zou hij zich liever in de schaduwen vertroeven, maar sinds dit officieel zijn gebied was en hij het hier nu in de gaten wilde houden, interesseerde het Scourge nu niet. Hij hoefde zichzelf niet te verbergen. Anderen moesten zich voor hem verbergen als ze wilde blijven leven! Nog een stap verzette hij. Zijn enige, spierwitte poot zette zich vast op de grond. De poot die al zo veel moorden had gepleegd en er nog zo veel meer zou plegen. Misschien vandaag wel? Dat vooruitzicht deed Scourge goed. Hij was klaar voor een gevecht. De laatste paar dagen was het vrij rustig geweest. In ieder geval voor hem. Geen opstanden, kittypets of clan katten al leek hij die geur toch nog vaak te ruiken. Zelfs een paar van zijn eigen leden hadden die geur nog bij zich gedragen en droegen die nu nog steeds. Scourge trok even met zijn oor al viel daaruit niet af te lezen uit wat voor een emotie die voor kwam. Sowieso viel er geen emotie van zijn gezicht af te lezen. Emoties tonen was een teken van zwakte. Plotseling bleef Scourge stil staan. Hij schraapte met zijn lange klauw wat door het zand, om hem aan te scherpen. Zijn oren stonden naar achteren. Hij had de kater achter hem wel opgemerkt. Een van die katten waar Scourge in het begin al twijfels over had gehad. Zachte, maar stevige voetstappen verraadden dat de kater eraan kwam. Hij kwam voor hem! Scourge keek om. Zijn ijzige ogen boorden dwars door de gevlekte kater heen. Scourge merkte geen volgers van de kater op. Dus hij kwam om alleen te sterven? Scourge lachte niet, maar vanachter zijn masker, grijnsde hij. Hij wist niet eens of de kater wel voor een gevecht kwam, maar al was dat niet zo, dan kreeg hij er toch een. Scourge had zin om zijn klauwen weer eens in vers vlees te zetten en de bittere smaak van bloed te proeven. Scourge bewoog niet. Keek de kater alleen maar kil aan. Waarschijnlijk zou hij nog een woordje of zoiets moeten doen. De kat begon te spreken en Scourge luistere kalmpjes. In wat hij eerst zei, kon Scourge zich nog wel vinden. Natuurlijk, of hij nu hier in zijn klauwen zou sterven of over een paar dagen, alleen in het woud, van ouderdom? Scourge was blij, voor in hoeverre hij blij kon zijn, met de keuze die de kater had gemaakt. Scourge liet zijn klauwen in de aarde zakken. Hij was toe aan een gevecht, aan bloed, aan een moord.

Opeens begon de kater allemaal onzin uit te kramen. Allerlei gedoe over de clans en shit. Waarom zou hij loyaal blijven aan katten die hem wilden vermoorden? Scourge vond de gestreepte kater voor hem maar een dwaas. Hij kon hier maar beter snel een einde aan maken voor de kater hem nog meer ging vervelen met zijn saaie praatjes. De clan moeilijk om te breken? De kater voor hem was nog dwazer dan Scourge in eerste instantie had gedacht. Alles kon met angst gebroken worden en dan juist vooral hoop en geloof. Angst brak alles. Met angst kon je katten leiden! Zo was ook Scourge een voorbeeld. Hij leidde de Bloodclan katten die hem volgden uit angst en dat was goed. Scourge keek de kater voor hem koeltjes aan. Hij vond het jammer dat hij geen hart of ziel had? Bijna had Scourge echt gegrijnsd. Het tekortkomen van gevoelens was het beste wat hem ooit was overkomen! Hij kon katten doden zonder medelijden of spijt te voelen. Liefde en verdriet waren onbekend bij hem en blijdschap was iets wat Scourge niet wílde leren kennen. Blijdschap leidde alleen maar tot roekeloze beslissingen. De minacht tegenover de kater bleef maar groeien. Hier stond gewoon een echte volbloed clankat tegenover hem. Dit was eigenlijk een goede dag voor Scourge. Hij zou nu eindelijk weer eens zijn klauwen in clanvlees kunnen zetten. De doodskreet uit de bek van een clankat horen was nog beter dan die van een concurrent of prooi. Het was het mooiste geluid ooit. Boos, maar perfect ingehouden keek Scourge de kater aan. Hij had in Scourge’s ogen een arrogante houding en een te trotse uitdrukking op zijn kop staan. Spoedig zou hij die grijns wel van zijn gezicht af slaan. Nu was het een kwestie van geduld en timing. Scourge had geen tijd of zin in lange praatjes met een clankat. Hij wilde dit afmaken en als het te lang zou duren, ging hij de eerste aanval van de kater echt niet afwachten. Dan nam hij die zelf wel. Scourge’s ijsblauwe ogen stonden kil alsof ze nog nooit de warmte van de zon gezien, laat staan gevoeld, hadden. Zijn klauwen die in het licht wel bijna van ijzer leken schitterden en zijn donkere vacht liet hem er als een demon recht uit de hell gestuurd uitzien. Iets wat veel katten ook wel geloofde. Nog steeds verroerde de Bloodclan leider zich echter niet. Hij tilde alleen maar langzaam zijn klauw op. Scourge bekeek zijn lange nagels en zei toen zo kil dat de vogels bijna bevroren uit de bomen vielen: ‘Zoo Angelos..Hoe wens je te sterven? Snel of pijnlijk? Aan jou de keus…’ Scourge siste het bijna maar wel zo alsof het de normaalste vraag van de wereld was. Zijn gesis echter kwam niet door woede of ingehouden sarcasme. Zo praatte hij gewoon en eigenlijk was het niet eens waar wat hij zei. De kater had geen keus. Hij had het voorrecht snel te sterven, maar zeker niet pijnloos. Scourge zette ferm zijn poot weer op de grond. Zijn blik bleef hangen op die van de kater die hij nooit, maar dan ook nooit bij zijn clankatten naam zou noemen. Al was dat alleen maar om de kater te vervelen, maar vooral omdat Scourge walgde van die samengestelde namen.

Onderwerp: Re: Glory to the brave! vr 19 aug 2011 - 20:20

‘Zoo Angelos..Hoe wens je te sterven? Snel of pijnlijk? Aan jou de keus…’ Scourge siste. Silvervoice keek hem aan met de trotse blik, "Pijnlijk zou jou plezier zijn, snel zou tot plezier van anderen zijn. Ik maak geen keuze, alsof je er toch naar zou luisteren. Je mag me noemen hoe je wilt, alleen de naam beschrijft de kat. In jou ogen ben ik dus Angelos, in die van mijzelf Silvervoice. Ik zal sterven met trots en eer, iets wat jij tekort komt." zei Silvervoice. Hij keek Scourge aan, liet zijn hoofd niet zakken en wachtte af. Zijn ogen die tijden kil hadden gestaan en leeg, leken te stralen. Dat hij kon sterven in vrede, misschien dan wel door iemand die hem niet verdiende een einde te geven alleen dat zei alles. Hij stierf liever rechtop staande en de dood aankijkend dan verstoppen tot het zover kwam. Hij bracht zijn hoofd dichtbij dat van scourge en keek hem met dezelfde stralende blik aan. "Zelfs als je me dood, ik zal lijden ja, alleen dat zal onopmerkzaam zijn voor jou. Tot mijn laatste adem en daarna zal ik trots kijken. Dood of levend, ik heb glorie behaald met mezelf te bevrijden vanuit jouw leugens, maar vooral vanuit mijn leugens." zei Silvervoice en met geheven hoofd wachtte hij tot het zover kwam. De seconde's gingen voorbij en Silvervoice telde kalm af, in gedachten speelde zich de stemmen van het verleden af. Tot het moment waar hij stierf.

Toen hij dood was, lag hij op de grond, dezelfde trotse blik in zijn ogen alleen nu met nattigheid onder zijn ogen. Tranen van vreugde, hij had zichzelf bevreid van leugens en was nu eindelijk..... vrij.

(dood, sorry ik moest time skippen moet zo gaan)