What we seem to be

De gestreepte staart zwaaide zachtjes op en neer. Bramenstruiken. Ze moest bessen halen, maar hoe kwam ze er bij? Alle bessen leken verdwenen te zijn. Dat was vrij normaal voor de tijd van het jaar. Het was immers bijna Leaffall. Als ze er een paar kon vinden was ze gered maar dat betekende wel dat het goed zoeken was. Haar blauwe ogen speurde de takken van de struik af op zoek naar de kenmerkende, haast zwarte, kleur. Daar. Daar waren er een paar, helemaal binnen in de struik. Voorzichtig stapte de kattin tussen de takken door op weg naar de vruchten. Voorzichtig pakte ze de drie vruchten waar ze bij kon in haar bek. Okay en dan nu terug de struik uit. Opnieuw baande ze pootje voor pootje een weg door de struik. Deze keer ging het minder soepel als de heenweg. Haar vacht bleef hangen aan een tak. Toen ze daar van af wilde gaan kwam er enkel een extra tak vast. Nu kon ze trekken wat ze wilde, zo lang niemand hielp zat ze vast. Dat moest haar natuurlijk weer overkomen. Rousepaw wilde om hulp schreeuwen maar besefte zich net op tijd dat haar bek nog vol zat met vruchten en die heel moesten blijven. "Ewew!" Veel meer dan dat kwam er niet uit. Dit was dus waarom je niet moest praten met je mond vol. Nu hopen dat iemand haar zou horen en zou komen helpen. Anders zou ze nog wel een tijdje op deze plek vast zitten. "Ewew!"

[Eerste post voor Whifflepaw]

Whifflepaw moest informatie gaan verzamelen voor Claw, informatie waar de Bloodclanner eventueel iets mee kon. Maar ze wist het nu nog niet zo goed, ze wist ook niet hoe ze er aan moest komen. Wat ze wel wist wat dat ze eerst meer in de smaak moest gaan vallen bij haar clanleden. Het leek haar stukje voor stukje steeds beter te gaan lukken. Nu, bijvoorbeeld, hoorde ze een vreemd geluid, wel afkomstig van een kat, een clangenoot, maar totaal niet verstaanbaar. Ze zag pas wat er bedoeld werd toen ze er aankwam. Ze keek naar de poes die vast zat in de struiken. Ze wou eigenlijk toekijken en lagen en het er gewoon bij laten. Maar ze wist dat clangenoten helpen haar juist beter in de smaak kon brengen. Ze slaakte dus een zucht en kwam dichterbij. "Blijf stil zitten, ik help je om los te komen," miauwde ze tegen Rousepaw, terwijl ze zichzelf wat omhoog hielp zodat ze alles wat beter kon zien. De dikke vacht van Rousepaw zat helemaal verstrengeld met de takken en om dit nu los te gaan pulken zou niet helpen. Ze moest de takjes dus kapot gaan bijten. "Oké, ik ga de takjes los bijten," deelde ze mee, waarna ze het eerste takje kapot begon te bijten. "Als je een beetje trekt, wat pijn kan doen, zullen de takjes ook sneller gaan knappen, dan ben je eerder los," vervolgde ze. Haar toon was leeg, maar goed, ze wou in de smaak gaan vallen voor Claw en dat ging ze zo doen.

Er klonken pootstappen. Voorzichtig draaide de zilvertabby haar oren mee met het geluid om het te volgens. Een jonge, witte Apprentice kwam aanlopen. Haar redding. Even staarde de twee blauwogige katten elkaar aan voor Whifflepaw na een zucht dichterbij kwam. "Blijf stil zitten, ik help je om los te komen," zei de kattin haar. Voorzichtig knikte Rousepaw, wachtend op wat het plan van de ander zou zijn. "Oké, ik ga de takjes los bijten," concludeerde de witte kattin. Het was waarschijnlijk de beste optie ook. "Als je een beetje trekt, wat pijn kan doen, zullen de takjes ook sneller gaan knappen, dan ben je eerder los," zei de witte kattin vervolgens. Geduldig wachtte de zilvertabby af tot Whifflepaw begon met het doorbijten van de takjes. Zachtjes kwam Rousepaw in beweging om de takjes uit haar vacht los te trekken. En dat voelde niet geweldig. Ze moest wachten tot er wat meer door zouden zijn voor ze echt wat harder kon gaan trekken. Ze wilde niet haar hele vel openhalen hier aan, dan zou ze namelijk een behoorlijk probleem hebben.

Het klussen was begonnen. Het was een onhandige positie en ergens moest ze ook op Rousepaw steunen terwijl ze de takjes los begon te knagen. Af en toe knarste haar tanden wat enorm naar was, maar goed, ze ging door. Intussen waren er al drie takjes door gebeten en toen knapte ook het derde takje door een beweging van Rousepaw. Straks, als Rousepaw los was, konden ze waarschijnlijk de overige takjes uit haar vacht gaan plukken. "Hoe heb je jezelf ooit in deze situatie gekregen?" Vroeg Whifflepaw nors, waarna ze verder ging met de takjes door knagen.

Aan de hele Apprentice was te merken dat ze het niet geweldig vond om haar te helpen. Daar hoefde je echt geen speciale aandacht aan te besteden. Toch hielp ze en dat was waar het om draaide. Er waren inmiddels al drie takjes doorgebeten en een vierde gebroken doordat ze er aan trok. "Hoe heb je jezelf ooit in deze situatie gekregen?" De toon waarmee de witte kattin het vroeg was al even vrolijk als de rest van haar uitstraling. Maarja antwoord geven was ook makkelijker gezegd dan gedaan met een bek vol breekbare vruchten. Met haar staart tikte ze dan ook tegen Whifflepaw's schouder zodat de witte kattin haar aan zou kijken. Haar bek opende ze zo ver mogelijk om de bramen te laten zien. Hopelijk was dit duidelijk genoeg. Er iets over zeggen zou toch niet gaan lukken. Proberen was al niet eens slim want als ze de bessen kapot zou maken was dit alles ook voor niets geweest.

Ze werd aan getikt en keek toen naar haar bek vol vruchten. "Juist ja," bromde ze. Ze ging vlug verder met het door breken met de takjes, ze had er alweer een hoop door gebeten en deed toen een paar stappen naar achteren. "Oké, probeer jezelf eens los te trekken," miauwde ze toen. Ze hoopte dat het ging lukken, want dan was ze hier hopelijk, zo snel mogelijk van af.

"Juist ja," bromde de kattin nadat ze de bramen in Rousepaw's bek zag. Door de toon van de witte Apprentice kreeg de Medicinecat Apprentice meteen spijt. Whifflepaw leek er niet bepaald vrolijk door te zijn en dat was natuurlijk ook niet de bedoeling. Ondanks dat bleef Rousepaw rustig staan wachten tot Whifflepaw een stukje achteruit ging. "Oké, probeer jezelf eens los te trekken," opperde de kattin. Rousepaw knikte voor ze voorzichtig in beweging kwam. Het prikte in haar huid, deed een beetje pijn, maar het lukte. De laatste takjes braken nu ook waardoor Rousepaw vrij kwam uit de bossen. Er hingen nu enkel wel hier en daar stukjes tak in haar vacht. "Hanke hel fwoow eht hejpe," wist Rousepaw uit te brengen. Haar woorden waren misschien niet echt verstaanbaar maar de vrolijke zwaai met haar staart moest het toch een soort van duidelijk maken.

Mooi, het was gelukt om Rousepaw los te krijgen uit de struiken. Whifflepaw slaakte een opgeluchte zucht van verlichting en krulde kort haar lip op bij de woorden van de medicine cat apprentice. "Geen dank," murmelde ze en zwaaide met haar staart. "Zullen we maar terug naar het kamp?" Vroeg Whifflepaw en maakte al wat aanstalten om terug te gaan. Het leek haar een verantwoordelijke actie om de medicine cat apprentice terug te brengen naar het kamp. Ze wilde tenslotte vertrouwen winnen om daar misbruik van te maken voor Claw.

"Geen dank," reageerde de witte kattin murmelend. Het bleef in Rousepaw's kop rondspoken dat de Apprentice het misschien liever niet had gedaan. Maar goed ze had haar toch geholpen en nu was ze bevrijd uit de struik. "Zullen we maar terug naar het kamp?" vroeg Whifflepaw die zich al klaar leek te maken om te vertrekken. De zilvertabby knikte bevestigend. Dat was waarschijnlijk de beste optie. Gewoon terug naar het kamp gaan nu. Ze wilde de ander niet nog meer in onnodige problemen trekken. Bovendien kon ze in het kamp de laatste stukken tak veilig uit haar vacht halen en daar zou er misschien ook nog wel iemand zijn die haar daar graag mee wilde helpen.