roses

Onderwerp: roses zo 18 dec 2016 - 17:36

so lucky that we met
while walking under ladders

Htaar dikke, witte vacht was eindelijk uit de klitten gehaald en schoongemaakt. Ja, de warrior had bijna haar hele ochtend verspild aan haar vacht. Niet dat ze echt zó ijdel was. Want liever zou ze voor de Clan gejaagd hebben. Maar een vieze, klitterige vacht was ook niet haar favoriete gevoel. Vooral niet als het wat zwaarder leek te zijn. Nee, een dikke vacht was niet iets wat zij op gehoopt had. Het hield haar tenminste warm. En dus veel te klagen had ze niet. Vooral niet nu het Leafbare was.

+tagsRedpaw

You made yourself a bed at the bottom of the blackest hole

And convinced yourself that it’s not the reason you don't see the sun anymore.

Onderwerp: Re: roses zo 18 dec 2016 - 17:47

Redpaw kwam de apprentice den uit en geeuwde even, waarna ze zich uitstrekte. haar gouden ogen moesten nog even wennen aan het zonlicht, ook al was dat niet zo fel, waarna ze aan de rand van het camp ging zitten. Ze was nog slaperig, maar ze had vandaag ook niet bijster veel te doen.

(kort sorry ;-; )

Onderwerp: Re: roses vr 23 dec 2016 - 18:03

so lucky that we met
while walking under ladders

Al snel had een kat haar aandacht getrokken. En zo te zien aan de houding van de Apprentice was ze niet lang wakker. Misschien zou een gesprek wel lukken, toch? Veel had ze toch niet te doen en ze moest meer met de jongeren optrekken om ze meer te leren kennen. Hun waren immers ook al Clangenoten.
Briarlight besloot maar toch om op te staan en op Redpaw af te stappen. Maar ze nam het rustig aan, zoveel haast hadden ze ook weer niet. "Goedemorgen, Redpaw", miauwde ze met een vriendelijk glimlach. Haar dikke, witte staart lichtelijk de grond aantikkend.

You made yourself a bed at the bottom of the blackest hole

And convinced yourself that it’s not the reason you don't see the sun anymore.

Onderwerp: Re: roses vr 23 dec 2016 - 18:11

Redpaw keek op toen een warrior bij haar kwam, een beetje zenuwachtig misschien om een gesprek aan te gaan met een kat die ze niet goed kende - maar ze moest echt over die angst heen komen. Daarom dwong ze zichzelf om te glimlachen, een glimlach die er niet helemaal oprecht uitzag maar die overduidelijk de juiste intenties had. "G-goedemorgen B-Briarlight.", hakkelde de kleine poes, haar best doend om zo natuurlijk mogelijk over te komen, en haar stem was ook echt vriendelijk. Ze was starclanverdomme al 13 manen, bijna warrior, ze moest toch echt beter worden in convesaties met haar clangenoten.