Morning blues (Mapleshade)

De zon kwam net boven de boomtoppen uit, proberend om met haar stralen de koude aarde te verwarmen. Pearblossom rekte zichzelf lekker uitgebreid uit, teen voor teen strekkend nadat ze de warriors den verlaten had. Haar adem kwam met een wolkje uit haar mond terwijl ze wat loom keek naar hoe de clan deputy wat patrouilles aan het verdelen was. Haar naam werd niet genoemd, dus veel haast hoefde ze niet te maken. Wat slaperig met haar ogen knipperend liep ze dan ook naar de prooistapel om er iets vanaf te pakken, totdat ze bekende rode haren zag. "Goedemorgen," zei ze tegen haar zuster, waarna ze haar neus tussen de prooien op de stapel duwde om een keuze te maken.

Haar ogen waren half open van de slaperig dat nog niet echt helemaal weggevaagd was. Maar al snel schoten ze open bij het merken hoe lang ze wel niet uitgeslapen had. Het was niet meer donker en door het seizoen hoorde dat wel te zijn wanneer ze wakker werd. En uitslapen was niets voor Maple geweest. Haar blauwe ogen vonden al meteen de bekende vacht van haar zus nadat ze haar een "Goedemorgen," gezegd had. Waarna de zandkleurige tabby haar een knik gaf. "Goedemorgen", miauwde ze terug. Veel honger had ze in de ochtenden niet. Dus wachtte ze alleen maar af totdat Pearblossom haar ontbijt uitgekozen had.

戦い、着火する

Pear neusde door de prooistapel heen. Elk stukje voelde als een tikkende tijdbom. Ze had al een paar dagen geen reactie gehad en ze had echt geprobeerd uit te puzzelen wat hetgeen nou was wat ze niet gehad had. Maar geen succes. Gisteren had ze een mees gehad en ze zocht ernaar, maar er lagen er nu geen. Dus plukte ze een kikker van de stapel, waarna ze haar ogen weer opsloeg naar Mapleshade. "Hoe is het ermee?" besloot ze te vragen, "jij nog spannende dingen meegemaakt?" Om eerlijk te zijn voelde haar eigen leven als een redelijk saaie sleur, maar dat hoefde nog niet te betekenen dat haar familie hetzelfde getroffen had.