lost

Jaypaw gaf een knikje naar de tom en koos vervolgens een ander pad. Hij moest eerst de border controleren en zou dan een of twee prooien moeten vangen voordat hij terug mocht keren naar het camp. De droogte begon op zijn zenuwen te werken en Jaypaw merkte dat zijn Clan er erg onder begon te lijden. En hoewel er van alles was gebeurd de laatste tijd, wilde Jaypaw zijn Clan niet zien uitsterven aan zoiets stoms. Hij wilde niet dat ThunderClan zwakker zou worden door dit. Hij was niet boos op iedereen en hij wenste zijn Clan zeker niet het slechtste toe. Hij wilde gewoon geaccepteerd worden in de groep. Een goed gesprek met Zealspark of Silverstar zou daar wel aan helpen, maar het hielp ook al dat Branchpaw aan zijn kant leek te staan. Hij mocht de tom wel. Jaypaw richtte zijn gedachten terug op de patrol en opende zijn bek om ondertussen wat prooigeuren op te vangen, maar hij voelde zijn vacht omhooggaan toen hij de geur van de BloodClan rook. Zijn vader? Nee, daar was de geur te zoet voor. Hij wist niet hoe zijn vader precies rook, maar deze geur rook toch echt meer naar die van een she-cat. De tom ontblootte zijn tanden en zijn klauwen schoten uit hun hulzen terwijl hij in de richting van de border rende. Hij sprong in wat struikgewas en bleef daar stil zitten. Zijn blik gleed naar een she-cat die iets ouder was dan de gemiddelde apprentice en de border van ThunderClan doodleuk negeerde. BloodClanners! Ze dachten echt dat ze alles mochten. Het feit dat deze she-cat in een Clan zat met zijn vader maakte hem woest. Hij sprong naar voren en beukte met zijn lichaam tegen het hare. Daarna zette hij zijn poten aan weerszijden van haar lijf en boog zijn kop uitdagend dichter naar het hare toe. ‘Zo zo,’ spuwde hij. ‘Het ziet er naar uit dat we verdwaald zijn. Wat doe jij hier, smerige BloodClanner? Dit is ThunderClan territory. Als jij denkt dat je hier zomaar kunt gaan en staan waar je maar wilt, dan heb je het mis.'

Het argument die ze gebruikte om er voor te zorgen dat hij haar niet aan zou vallen was… opmerkelijk. Jaypaw bewoog met zijn oortjes en snorharen waarmee hij aangaf dat hij verbaasd was over het feit dat als ze al koos om te reageren dat het zo’n reactie was. Ze leek dan ook totaal niet bezig te zijn met het feit dat hij haar tegen de grond gedrukt hield. Ze had meer oog voor het feit dat hij haar ‘smerig’ had genoemd. She-cats zouden altijd she-cats blijven, zeker? De tom snoof toen ze haar opmerking maakte en drukte zijn klauwen wat harder in de bosgrond. Hopelijk zou het haar bang maken. ‘Je wilde al weggaan? Je liep recht naar het ThunderClan territory toe! Ik durf te wedden dat als ik hier niet eens was komen opdagen dat je gewoon je gang was gegaan. Lieg niet tegen me!’ Hij ontblootte dreigend zijn tanden naar haar terwijl hij moeite deed om zijn klauwen niet direct in haar vel te laten zinken. Ze was echter nog vrij jong en hij zou binnenkort al warrior worden. Het zou niet eervol zijn als hij haar nu zou aanvallen; ze zou zichzelf op geen enkele manier kunnen verdedigen. Tenzij ze in de BloodClan natuurlijk razendsnel vechttechnieken leerden, maar hij dacht niet dat dat het geval was. Anders had de she-cat hem nu wel van zich afgekregen. Hij wilde echter wel duidelijk maken dat hij het meende. Hij snoof in haar gezicht en liet toen pas los. Zijn klauwen lieten diepe groeven achter in de bosgrond toen hij zich van haar losmaakte. ‘Ik denk dat je de weg wel kan vinden,’ zei hij ijzig. ‘Je draait je om, gaat de border weer terug over en hoe je thuisgeraakt zal me een worst wezen. Je blijft voortaan uit ThunderClan territory. Ik heb al last genoeg van jullie BloodClanners in mijn eigen Clan en dan hoeven jullie nog niet eens daadwerkelijk aanwezig te zijn ook.’ Hij keek haar woedend aan met zijn blauwe ogen. ‘Is het al niet genoeg dat ik geassocieerd word met een BloodClanner omdat mijn vader daar toevallig vandaan komt? Rot op!’