Be prepared for the night

Bedenkelijk kauwde ze op de adder die als haar avondeten functioneerde, terwijl ze naar de hemel staarde. Vanaf het kamp was op perfecte wijze te zien hoe de zon zich opnieuw achter de horizon verschool, en het gigantische pallet aan kleuren dat het daarvoor aan de hemel hing. Het was mooi om te zien, althans, dat was wat ze dacht dat andere katten dachten. Zelf voelde ze er bar weinig bij, maar dat kon ook zijn omdat ze in gedachten was. Ze was altijd in gedachten, en hoe kon het ook anders? De dingen die ze gedaan had, waren nou niet bepaald dingen die je met gemak achter je liet. Het zorgde voor slapeloze nachten, maar spijt had ze om één of andere reden niet echt. Ze had geen behoefte aan een bekentenis, aan vergiffenis ook niet. Ze had iets vreselijks gedaan, en ze had er eigenlijk wel vrede mee. Was dat verkeerd, of was het gewoon acceptatie? Misschien was het niet aan haar om dat te beslissen. Van achter haar hoorde ze een stem, en Twirlpaw keek geschrokken om. Alsof ze haar gedachten al die tijd had kunnen lezen. Het was Dawnwhisper, die vroeg of ze bij haar mocht zitten. Twirlpaw knikte. "Mooi hè?" vroeg ze, terwijl ze naar de zonsondergang wenkte die niks voor haar betekende.

Eigenlijk wist ze niet echt waarom ze de neiging voelde om bepaalde gevoelens van anderen te fabriceren. Zo leek ze toch ietwat normaler, al vroeg ze zich af of dat nou echt was wat ze wilde. Hoe saai was het nou om normaal te zijn? Al was het soms ook behoorlijk frustrerend om te zijn wat zij was, wat dat ook betekende. De jongere she-cat - die overigens al wel krijger was geworden - kwam naast haar zitten en leek behoorlijk geïntrigeerd door de zonsondergang. Natuurlijk irriteerde het haar dat jongere katten al wel krijgers waren, en zij niet, maar ze hield haar mond er maar over. Het zou haar toch alleen maar boos worden, en straks zou ze iets doen waar ze later spijt van kreeg. De poes vroeg wat ze vandaag zoal gedaan had, waarop ze haar schouders opnieuw ophaalde. "Wat gejaagd, ik wacht eigenlijk op de ceremonie zodat ik Warrior kan worden," miauwde ze wat afwezig. Eigenlijk had ze knallende ruzie gehad met haar mentor, over niets eigenlijk. Maar dat hoefde niemand te weten.    

Om één of andere reden durfde ze Dawnwhisper niet echt aan te kijken. Normaal zou ze denken dat het uit desinteresse was, maar dat was het deze keer niet. Was het schaamte? Waarom was het zo moeilijk om haar emoties te labelen? En waar zou ze zich in hemelsnaam voor moeten schamen? De poes staarde even naar haar poten, en merkte dat haar nagels uit hun hulzen waren gekropen en in het zand drukten. Wat was er toch aan de hand? Ze hoorde Dawnwhisper zeggen dat ze het helemaal verdiend had, waarop Twirlpaw even verbaasd opkeek. Ze had het verdiend? De Maine Coon keek de andere kat even ongelovig aan. Haar mentor had nooit echt iets in haar gezien. Dawnwhisper blijkbaar wel, al was het natuurlijk gewoon een opmerking uit vriendelijkheid, toch hoopte Twirl dat er een kern van waarheid in zat. "Dank je," miauwde de poes toen met een schampere glimlach op haar gezicht. Ze likte haar lippen even, dorstig. "Vervelend, die droogte," merkte ze even op. Ze was er spuugzat van om steeds water te moeten halen voor andere katten.

De grijze poes had een extreem vriendelijke expressie op haar gezicht, en Twirl wist niet helemaal hoe ze die moest interpreteren. Aan de ene kant voelde ze zich blij dat de poes zoveel moeite deed om haar vrolijker te laten worden, aan de andere kant vond ze het een enorme belediging dat deze kattin dacht dat Twirl voor die neppe lach zou vallen. Op haar opmerking over de droogte ging Dawnwhisper niet in. Haar poging tot small talk was dus niet gelukt. Toch vroeg de poes of ze een keer wilde gaan jagen samen, en Twirlpaw draaide haar kop even bij. Waarom niet? "Gewoon, vriendschappelijk," voegde de andere kattin eraan toe, al wist Twirlpaw niet waarom. Wat zou het anders zijn? Hoe dan ook, ze vond het wel een goed idee.  "Ja, klinkt goed," miauwde de poes knikkend. Ze zweepte haar staart even over de grond, niet goed wetend wat ze verder moest zeggen.