They're all little crybabies

Ha! De tom was er letterlijk over na aan het denken! Runa hield haar act echter omhoog en glimlachte liefjes naar de tom. Ze hoopte dat ze een hapje mocht hebben. Nou ja. Ze zou het uiteindelijk toch wel nemen, daar niet van, maar een paar vrienden in de Elite hebben kon niet slecht zijn. Ze wist dat het dan echter slimmer was om naar katten van haar eigen leeftijd te zoeken dan naar katten die ouder waren dan haar, maar ze vond die zeurende kittens die bij haar in de barn sliepen echt maar niets. Ze vond niet dat ze daar goede vrienden mee kon worden en ze verlangde eigenlijk steeds meer naar het moment dat haar vader de barn binnen zou stappen, zich aan haar voor zou stellen en haar vervolgens mee zou nemen naar een gedeelte buiten the camp. Runa was zo in gedachten verzeild geraakt dat ze niet direct doorhad wat de tom deed. Ze viel dan ook hard op haar zij toen de prooi opeens onder haar poot weggetrokken werd en keek nijdig in de richting van de tom toen deze zijn opmerking maakte. Oké, hij leek haar act duidelijk door te hebben. Dan hoefde ze ook niet meer vriendelijk te zijn. ‘Mijn naam is Runa,’ sprak ze met een nijdige zwiep van haar staart. ‘En als ik een stukje van die prooi wil, zal ik het krijgen ook.’ Ze keek hem met een uitdagende blik aan terwijl ze een paar stappen naar voren deed en haar blik dapper richtte naar de zijne. Hij moest niet denken dat hij alles kan maken alleen maar omdat hij ouder was dan haar. ‘Geef me nú een stukje van die prooi of ik kom het zélf halen.’ Ze liet haar stem luid door the camp schallen zodat een paar katten hun verstoord aankeken. Boeide haar niet. Zij wilde die prooi hebben en wel nú.

Soms kon je het gewoon echt zien aan iemand zijn blik als hij het je moeilijk ging maken. Bij Runa was het vrij duidelijk dat ze kon zien aan de blik van de tom dat hij zijn prooi binnen de kortste keren nog niet aan haar zou geven. Ze voelde dat haar maag knorde van de honger. Ze had eigenlijk melk nodig, maar ze weigerde om terug te gaan naar de queens en daar wat te gaan vragen. Ze wilde niet zwak overkomen en ze wilde de queens ook niet het idee geven dat ze hun te veel nodig had. En dus richtte ze haar aandacht op de duif. Ze ontblootte dreigend haar tanden toen de tom te dicht in haar buurt kwam en zijn poot op haar kopje legde. ‘Houd je kop of ik klauw de oren van je kop af!’ Boos zijnde keek ze de tom aan en schudde wild met haar kopje zodat ze hopelijk zijn geur van zich af zou krijgen. Het was niet dat hij echt vreselijk stonk, maar ze vond het niet prettig als ze aangeraakt werd terwijl ze daar geen zin in had. En ze vond het ook maar niets dat de tom haar zo noemde. ‘De naam is Runa en niet anders!’ Ze voelde haar hart figuurlijk gezien in haar maag zakken toen de tom besloot om op de schuur te klimmen en haar uitdagend aankeek vanuit zijn positie. Daar kon ze toch nooit op klimmen? Boos zijnde zwiepte ze met haar staart. ‘Oh, wat ben je toch stoer,’ snauwde ze hem toe. ‘Je bent zo’n grootste tom. Als ik met je klaar ben piep je wel anders.’ En kwaad zijnde begon ze haar weg te zoeken naar de schuur. Toen ze deze eenmaal had gevonden, sprong ze naar boven. Natuurlijk was ze veel te klein om daadwerkelijk op de richel te komen en was het gevolg dus dat ze viel. Ze viel hard op haar zij en even moest ze moeite doen om niet hardop naar adem te happen. Maar dat pleziertje wilde ze hem niet gunnen en snel kwam ze dan ook weer overeind terwijl ze met boze oogjes naar hem bleef kijken. Ze zag vanuit haar ooghoeken iets waarop ze kon klimmen en dat deed ze dan ook. Ze zette haar klauwen in het hout, maar plotseling voelde ze het gewicht onder haar breken en viel ze op de grond. Iets scherps boorde zich in haar zij en piepend begon Runa met haar achterpoten te bewegen, maar weg geraken kon ze al niet meer.