That was just me messing around

De kater was in een vrij bedrukte bui. Hij mocht aan niemand iets vertellen, maar dat maakte hem kapot. God hoe kon hij het niet geweten hebben? Daarbij was zijn zoon dood. Zijn zoon die erg hard op hem leek en die dochter. Hij keek naar boven. Er kwamen geen tranen uit zijn ogen, maar zijn hart huilde wel vanbinnen. Hoe zou hij dit ooit tegen Redpetal kunnen zeggen? Hij wilde het zeggen, voordat iemand het doorhad en ze het van die persoon te horen kreeg. Starclan wat doe je mij aan! Hoe kon hij het niet geweten hebben! AAAAAAAAAAH!

+ Thornfancy

Wat een rare situatie was dit nog. Het halve bos was verbrand, het oude kamp was onbruikbaar en ze zouden voor een lange tijd bij de Sunningrocks moeten blijven. Zo vlak bij de rivier… Thornface wierp een vlugge blik naar de overkant. Wat zou RiverClan hier wel niet van denken? Hij schudde zijn hoofd. Het ging er niet om wat andere clans dachten, maar om de veiligheid van ThunderClan. Thornface keek even om zich heen. Het kamp zag er… bewoonbaar uit, maar er was nog iets wat miste. Verse prooi. Zijn blik gleed van het tijdelijke kamp naar het bos. Hij wilde heus wel gaan jagen, maar momenteel zag hij het niet zitten om er in zijn eentje op uit te gaan. Hij liep al richting het bos, terwijl hij om zich heen keek om te zien of er nog een kat was die met hem mee kon gaan. Zijn blik bleef rusten op Branchtrove, die diep in gedachten verzonken leek te zijn. Hij leek in elk geval de tijd te hebben om zich nuttig te maken. Thornface liep kalmpjes in zijn richting. “Branchtrove,” miauwde hij. “Ga je mee op jacht?”

In gedachten verzonken hoorde hij zijn naam niet. Pas bij het woordje jacht kijk hij opzij. De kater nam snel Thornface in zich op. Misschien was het maar goed om op jacht te gaan. Hij veronderstelde toch dat de roodbruine kater dat gevraagd had. Branchtrove slikte en stond op. Zijn vacht en bouw was helemaal anders dan de kat naast hem. Die was kortharig en tenger, hij was langharig en breed. "Is goed," mompelde hij een beetje afwezig.

Het viel Thornface op dat Branchtrove wat zenuwachtig leek te zijn. Even dacht hij dat de langharige kater zijn voorstel niet had gehoord, maar hij stemde uiteindelijk toch in om mee te gaan. Was hij misschien ook verward door de hele situatie met het tijdelijke kamp? Thornface knikte kort naar hem en liep met een zwaai van zijn staart weer naar het bos, ervan uitgaand dat Branchtrove hem zou volgen.