Lose control!

De meeste katten waren hun nesten al in gekropen na een extreem lange dag. Zo ook de pas benoemde Deputy van Windclan, ze had haar kittens in slaap gesust, ook de vondeling Burnetkit. Voordat ze besloot haar voormalig Apprentice op te zoeken. Ze had haar al te lang niet meer gesproken, en bezocht. Met een soepele en energieke beweging stond de jonge grijze kattin op voordat ze richting de Apprentice den bewoog. Daar aangekomen stapte ze naar binnen en liet ze haar ogen aan de bekende omgeving wennen. Het was nog niet zo super lang geleden dat ze in diezelfde den had geslapen. Daar zocht ze naar het bekende gestalte van Silencepaw. Tijdens het zoeken gleden haar blauwe, heldere ogen over een leeg nest waarin een van de jongere Apprentice's moest liggen. Hollypaw, waar was Hollypaw! Ietwat ontdaan door de realisatie dat ze een 7 Moons oude kattin miste draaide ze zich weer snel om en vervolgde ze de weg naar de Nursery. Daar waar ze net vandaan was gekomen. Met een zacht tikje van haar staart wekte ze haar vriendin Bronzemask voordat ze met een ongeruste blik de goudgele ogen van de gevlekte kattin opzocht. Hierna stapte ze met stevige passen se Nursery uit. Stil en voorzichtig, in de hoop geen van de slapende kittens te wekken. Hierna besloot ze een ervaren Warrior op te zoeken. Een die had aangeboden haar te helpen wanneer dat nodig was. Cloudgaze, ze stapte zelfverzekerd de Warriorsden in en siste zachtjes naast het oor van de desbetreffende kat zijn naam. "Cloudgaze," Haar stem was vriendelijk en gespannen waarna ze hem mee wenkte. Eenmaal buiten in het kamp keek ze beide gewekte katten aan. "We missen een Apprentice, Hollypaw. We moeten nu gaan zoeken. Voordat de geursporen verzwakken. Kom." Haar stem was zacht maar gespannen. Het was te gevaarlijk voor een Apprentice buiten. Zeker helemaal alleen in het territorium waarvan ze waarschijnlijk nog niet alle gevaren kende. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ze tijdelijk geen Mentor had omdat die van haar aan een ziekte was overleden. Ze moesten vlug zijn. Met stevige en soepele passen stoof Oceanbreeze het kamp uit, nauwelijks wachtende op de twee Warriors die ze hiervoor had gewekt. Het duurde even voordat ze een goed spoor van Hollypaw te pakken had en tot haar verbazing liep het spoor richting de grens met Shadowclan. "Cloudgaze, kun je iets voor ons uit zoeken naar Hollypaw. Ik wil zelf als het even kan niet onbeschermd het dichtst bij de grens komen." Immers had ze vele kittens die van haar afhankelijk waren en hing de geur van melk nog om haar lichaam. In het donker liep er haast altijd wel een Moonhigh Patrol en het zou haar niet verbazen als Shadowclan er een had lopen. Ze mocht misschien geen vijanden daar hebben maar ze konden nooit voorzichtig genoeg zijn. Ze keek bezorgd naar Bronzemask. Hopende dat de Apprentice géén domme actie had uitgevreten. Ze moesten stil en voorzichtig zijn.

Tag: Bronzemask & Cloudgaze

Het was hem opgevallen dat andere clans de laatste tijd een stuk brutaler werden. Steeds vaker was er een kat die besloot het territorium op te rennen, prooi te jatten, of gevechten uit te lokken. Het kon er natuurlijk aan liggen dat het hem als deputy niet opgevallen was, het kon aan het watertekort liggen, maar vanbinnen wilde het gevoel hem niet loslaten dat het kwam omdat de anderen dachten dat hij een pussy zou zijn als leider, altijd rechtgezet door Inner om nu de clan uiteen te laten vallen.
Pf. Mochten ze willen.
Vastberaden en streng stapte hij dus ook het struikgewas uit toen een poes van Windclan op het territorium verscheen. Een dode prooi lag bij haar, en Tall's ogen vlamden even. Dat was voor Shadowclan. Grenzen niet respecteren was tot daaraantoe, maar jagen op andermans territorium werd niet getolereerd. Hier al helemaal niet. De kater richtte zich dan ook even op en zette wat stappen in haar richting, nu hoorbaar lopend. Daar moest hij actief over nadenken als Shadowclanner, de default setting was sluipen. "Als je niet net zo wilt eindigen als de prooi, suggereer ik dat je het hier laat, en snel uitlegt wat je hier denkt te kunnen doen," Hij sprak stern, zijn blik in die van haar borende. Hij was hier met patrol, dus als ze met meer waren was hij voorbereid.

Van Shadowclan mogen de genodigden ook posten

Cloudgaze stond nu echt voor de grens met Shadowclan. Ze kon de zure geur van Monsters nog ruiken al was de Thunderpath op het late avonduur relatief rustig. Oceanbreeze stond nu naast Cloudgaze waarna ze beide Warriors met eem waarschuwende blik aankeek. Haar blauwe kijkers schoten naar de andere kant van de grens. In het donkere naaldbos zag ze enkele schaduwen bewegen, die de geur van Shadowclan bij zich droegen. Een geur was erg bekend, een zachte tint van Windclan en met een zachte sis drukte ze haar oren in haar nek. De prachtige, liefdevolle Queen was nu niet meer dan een geërgerde Deputy. "Hollypaw!" Riep ze haar stem kil maar duidelijk. De warmte die ze normaal droeg in haar stem was naar de achtergrond verdwenen. Ze wist niet welke Shadowclan katten haar Apprentice vergezelden maar wist wel dat ze woest was en dat ze een goed gesprek met de Shadowclan Patrol moest hebben. "Bronzemask, zodra Hollypaw door de Shadowclan Patrol hier naar toe is gebracht wil ik dat je haar meteen naar het camp terug begeleid. Zorg dat ze in de Nursery is als ik en Cloudgaze terug keren." Mauwde ze zacht. Ze wist dat door haar harde stem, roep naar de Apprentice en door de extra geur die ze richting de grens droegen de Shadowclanners hen snel genoeg op zouden merken. "Cloudgaze jij blijft hier en houdt een oog in het zeil voor anderen," Ze konden beter niet in een nederlaag lopen. Zelfverzekerd ogend rechtte ze haar schouders en wachtte ze op de komst van de Shadowclanners en Hollypaw. Het moment dat dat ze Hollypaw zou spreken, zou een moment zijn waarop de andere Windclanners zouden merken dat ze geen andere mogelijke oorlog zou dulden. Ze konden nu niet in gevecht raken, niet nu ze al zoveel moeilijkheden kenden. Ze konden geen Warriors missen die voor het kleine beetje voedsel zorgden die de Clan in leven hield. Zonder oorlog zou het al zwaar genoeg worden en dus waren de acties van Hollypaw alles behalve gewenst, zeer ongewenst zelfs. Ze hadden nog niet eens zo lang voor de droogte gevochten om een stuk land dat eerst van Windclan was geweest en Shadowclan enige tijd bij hun gebied hadden gerekend. Nu was het weer van Windclan maar dat zorgde wel voor enige spanning. Daarbij was het toch duidelijk voor elk lid van de Clan wat de regels waren. Zodra ze met de Shadowclanners kon spreken zou ze zich tegenover hen verontschuldigen in de hoop een mogelijke oorlog of gevecht te voorkomen. Ze hoopte maar dat de Shadowclanners ook vrede wouden bewaren, anders zat er nog een oorlog aan te komen. Ze wou Cloudgaze bij zich houden omdat die de oudste Warrior was en dus meer levenservaring had dan de jonge Deputy. Daarbij vertrouwde ze Bronzemask zeer tegenover ongewenst gedrag bij Apprentices en dat was wat ze het beste kon gebruiken. Bronzemask was eerlijk maar niet te mild.

De apprentice tegenover hem was bij uitstek de meest brutale die hij ooit tegengekomen was. Na een reeks woorden achter elkaar geplakt te hebben die in betekenis weinig klopten trok Tall een enkele wenkbrauw naar haar op, en keek toen naar Swiftclaw. "Ik wist dat de Shadowclan training van hoger niveau was, maar dit is een beetje sneu," Merkte hij even op, en richtte zich toen weer tot de jonge poes, een stap dichterbij zettende. De kater torende ver boven haar uit, en boorde zijn ogen in die van haar. "Dit is Shadowclan territorium," Herhaalde hij rustig, "En dus maakt het niets uit wat jij denkt over deze situatie, hier gelden onze regels," En die regel hield in dit geval in dat de windclanner maar snel even een uitleg mocht geven over wat ze hier deed en die prooi maar beter kon laten liggen.

Tall moest zijn best doen niet keihard in lachen uit te barsten toen hij de reactie van de kleine apprentice hoorde, en keek zelfs een beetje verbaasd toen Amberhunt het voor hem opnam. Een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl Tall de jongeling even ter bedankje toeknikte. Was niet nodig geweest, maar was goedbedoeld en het was natuurlijk altijd mooi meegenomen voor het zelfvertrouwen. "Dankje Amber, ik vermoed trouwens," Richtte hij zich weer tot het poesje, met zijn hoofd schuin, "Dat er vrienden van je naderen," De geur van Windclan werd langzaamaan sterker, en Tall hoopte toch wel even dat ze niet dachten de apprentice te kunnen pakken en te kunnen vertrekken. Reken maar dat hij een verantwoordelijke wilde spreken.