Be a badass with a good ass

De dichte wolken die boven haar kop bij elkaar samenvoegde gaven een duister gevoel in de kale bos. Oude bevroren bladeren knisperde onder haar sterke witte potten toen haar witte gestalte langs de doorstruiken heen streek. Een kleine groep kraaien schalde door het territorium heen en krijste boven haar kop, zich afvragend als ze met zen alle haar vermagerde lichaam konden oppikken. Blacktear siste zachtjes toen z'n vieze aasgier op haar neerdaalde en sloeg met haar sterke klauw naar het fladderende beest. Oliedom ding. Blacktear zag er van buiten mager uit door de droogte en prooischaars maar van binnen gierde haar bloed en kracht nog volop. Hier en daar hingen nog oude vergaande stukken planten over de grond en sierde de bevroren bodem. Een ikskoude kille wind woeide door haar vacht en nors trilde ze mer haar snorharen. Klote winter. Ze haatte het, zelfs nog meer dan die vrolijkheid in de newleaf. Terwijl de poes zich door de grillige bos heen baande luisterde ze een teken van prooi. Een paar dagen geleden was de laatste prooi die ze had gevangen en zelf nu, nu dat ze het bos zijn gang had laten gaan was er geen enkel teken van levende wezens te vinden. Blacktear zuchtte en liep slonzig tussen de bomen door, nog steeds zoekend naar een spoortje prooi.

♔ Crying out a black river

De kleine witte poes staarde naar de donkere lucht boven haar. Takken kraakte door de kille winterwind en de hele omgeving was gehuld in een koude, donkere sfeer. Haar blik ging opzij, naar de grijze kater naast haar. “Weet je waarom ik van de winter houd?” Begon de kleine witte poes. De tabby keek haar afwachtend aan. “Omdat de territory gehuld is in een prachtige, witte landschap. En omdat we dan weer samen kunnen spelen in de sneeuw.” Miauwde ze. “Stil, Shelley. Ik hoor wat.” Mompelde de kater. Nieuwsgierig spitste de witte katin haar oortjes. Zou het prooi zijn? Maar de pootstappen maakte haar al snel duidelijk dat het een kat was en langzaam draaide ze haar kopje in de richting waar het vandaan komt. “Bleurain, wie denk je dat het is?” Vroeg de kattin zachtjes aan de grijze kater. “Wacht gewoon even af, Shelley. Je ziet het vanzelf wel.” Snorde de grijze kater. Nieuwsgierig spitste de kattin haar oortjes en keek verwachtingsvol naar de plaats waar het geluid vandaan kwam tot ze een witte kattin zag. Denk, Shelley. Wat was de naam van de kat? Ze hield haar kopje scheef en dacht na. Black...Black...Blacktear! Ja dat was het. “Hallo Blacktear!” Begroette ze vriendelijk de witte poes.

De witte poes snoof diep de lucht in en liet de ijzige kou haar longen binnendringen. Een zwakke lucht van muis beroerde haar neusvleugels maar deze was al oud en met een zucht drukte ze nors der oren in haar nek. Haar groene ogen glommen geïrriteerd toen deze door de bomen heen keken voor ze weer begon te lopen. Misschien was er wat meer kans dieper in het bos. Terwijl de poes veder door het koude landschap heen sliep woedde de wind door haar korte vacht en bracht de geur van kat mee. Al snel werd de Thunderclangeur sterker en als volgt hoorde Black pootstappen naderen. De warrior trok met haar snorharen, rolde even zuchtend met haar ogen voor ze zich omdraaide en Shellshock om der af zag lopen. "Hallo Blacktear!" Begroette de jongere poes haar en Black gaf haar een knikje als begroeting terug. Ze was nooit echt een kat geweest van veel woorden, en al helemaal niet bij drukke en vriendelijke clangenoten. Blacktear likte haar droge lippen en schuifelde wat met haar voorpoot voor ze haar groene kijkers op de witte poes richtte "Hallo" Mauwde ze dan ook maar.

♔ Crying out a black river