For the Night is dark en full of terrors

Het was al even geleden, maar toch was het blijven spoken in zijn hoofd. Zelfs Starclan, laffe en zwakke Starclan, zelfs zij vonden het geen goed idee. Nee, hij was geen Medicine Cat. Maar het was wel erg toevallig dat precies.. precies wanneer hij daar liep om zijn levens te halen, dat precies toen die rotsen vielen. Zelfs Starclan probeerde het te voorkomen. Was dat geen teken dat dit fout ging? Hij woonde al zijn hele leven in Shadowclan, en voor zijn ogen werd de clan steeds zwakker. Zwakker door de Warrior Code die hun belemmerde in het moorden van katten, en nu zwakker door hun softe leader. Het ergste? Niemand deed er wat aan. Hij was er klaar mee. Dit moest ophouden. En nu stond hij hier. Voor de den. En niet voor een simpel praatje.

- Tallstar / Tallshadow

Hij zag hem. Als hij nu snel was. Misschien dat het dan zo over was. Er was dan geen kans meer dat iemand zoals Tallshadow leader zou worden. Hij trok zijn klauwen uit en stapte de den in. Nooit eerder had hij een kat vermoord. En nu was hij van plan zijn leader te vermoorden. Of in ieder geval zwaar te verwonden. Was dit wat er van hem geworden was? Een kater die niet loyaal was aan zijn leader... Nee, hij was wel loyaal. Hij was loyaal aan Shadowclan. Nog wel, dit was zijn laatste poging. Een zwakke leader uitschakelen. En als het daarna niet beter ging, dan ging hij weg. Maar eerst... "Tallshadow" Zijn naam kwam grommend uit zijn keel. Zijn laatste twijfels had hij weggeslagen. Hij moest dit wel doen.

Zijn leader, of eigenlijk de kater die hij niet als leader wilde, antwoordde. "Yes, wat is er?' Tallshadow kwam al meer zijn kant op. Dit was het moment, nu mocht hij al zeker niet twijfelen.. En ook niet terugdeinzen. Met zijn uitgetrokken klauwen maakte hij een grote sprong richting Tallshadow. Richting zijn rug. Hij had niet geleerd om katten te doden. Dat zou hem nooit geleerd worden hier. Hij zou het moeten hebben van zijn jaag en andere vechtmoves. Maar hij was nog steeds vastberaden om zijn plan te volbrengen.

Ken je dat? Dat je denkt iets vast te hebben maar dat het in één keer verpest wordt? Ja, zo voelde de kater zich nu. Heel even was hij op Tallshadows rug en vervolgens moest die vetzak persé alle lucht uit zijn longen rollen, waardoor er geen andere keuze was dan loslaten. Starclanverdomme, kon dan ook gewoon nooit iets goed gaan in zijn leven? Eerder als gefrustreerde dan als een echt goed doorgedachte move sloeg hij met zijn poot richting zijn 'leaders' gezicht, in de hoop hem bij zijn kop te verwonden.

Tenminste was het nu eens een keer raak. Hij had een mooie kras op Tallshadows neus gemaakt. Maar natuurlijk was er geen positief nieuws zonder wat slecht nieuws. Zijn 'leader' greep zijn poot vast met zijn nagels. Nightthorn gromde even uit ongemak en probeerde zijn poot weg te halen, maar merkte meteen op dat zijn pogingen vooral ervoor zorgde dat zijn poot meer pijn deed. Damnit. En wat nu? Misschien had de kater zijn plan iets meer uit moeten denken. Of in ieder geval meer bescheiden moeten zijn over zijn skills tegenover zichzelf.

"Dude. What the hell?" What the Hell ja? Wat dacht je Nightthorn? Dat random een kater aanvallen die meer ervaren was en chosen deputy met een reden, dat dát een goed idee was? Probably not. Maar hij kon het niet accepteren. Tallshadow was zwák. Blijkbaar sterker dan hem, maar dat is ervaring en muscles. Niet in de ziel. "Ik accepteer het niet. Ik accepteer niet dat jij ook maar enige kans hebt om leader te worden." gromde hij pissig. "Er zijn tonnen van katten. De meeste zijn zwak, maar nog steeds.. beter dan jij. Van ál die katten werd precies jíj gekozen als deputy eh. Maar zelfs Starclan was er mee eens dat jij geen levens verdiend. Zélfs Starclan staat aan mijn kant. Starclan zelf probeerde je te verpletteren. " Hij had zijn stem niet eens rustig kunnen houden. Ondertussen was hij al gaan schreeuwen. Hard genoeg voor het hele kamp om hem te kunnen horen. En het maakte hem ondertussen nog weinig uit.

- Sorry voor laat antwoord :')

Het irriteerde hem. Het irriteerde hem hoe de kater voor hem zo enorm kalm leek te blijven. "Het is zonde dat je er zo over denkt. Innerstar zag iets in mij, ik ga mijn best doen daarnaar op te leven." Ook dat. Iemand die sterk was had hem allang een voorbeeld gemaakt. Laten zien dat hij geen tegenspraak zou dulden. Dan was er nu al geen Nightthorn meer geweest. Maar hier stond hij. Misschien was het beter voor hemzelf ook, want nu leefde hij nog. Maar voor de kater was dit puur bewijs dat Tallshadow niet geschikt was. "Innerstar zag iets in je. Juist. Maar Innerstar is dood. Ze was zwák. Een zwakkeling die een zwakkeling kiest. Da's nog eens wat. Ha, en weet je wat nog beter is.. Een zwakkeling als leider van een groep zwakkelingen" Het was allemaal zo ironisch, dat de zwarte kater opeens begon te grijnzen,en uiteindelijk in een lach uitbarstte. Hij was ook zo dom geweest. Dacht hij nou serieus dat het na de dood van Tallshadow goed zou komen?Iedereen was trouw aan Starclan en hun verdomde regeltjes. "Jullie zijn allemaal waardeloos.. En jullie zullen een voor een sterven zonder ooit iets nuttigs uitgevoerd te hebben. Maar zo zien jullie het niet. Jullie denken gestorven te zijn voor jullie clan. En vervolgens kun je vanuit Starclan zien hoe ze verder leven alsof je nooit hebt bestaan!"

Hij was nog net klaar met spreken of hij voelde een harde slag over zijn neus. Langzaam voelde hij een paar druppels bloed opwellen welke vervolgens over zijn vacht naar beneden liepen. "Waag het niet zo over haar te spreken," De kater liet een grom uit als teken van protest. "Ik waagde het net, waarom zou ik het niet nogmaals durven?" Omdat hij bang was voor een klap op zijn neus? Allang niet meer. Nee, telkens wanneer hij die klauwen over zijn gezicht voelde wist hij weer waarom hij hier was. Die gast moest hier weg. "Een clan met een betere Leader, die doet wat nodig is om heerschappij over het hele woud mogelijk te maken. Een groep die niét zwak is." Een groep waar hij zich beter in thuis voelde en niet alsof zijn ideeën raar waren. Hij had geen zin meer om behandeld te worden als een kater wiens gedachte meteen gewist moesten worden, en gevuld moesten worden met dromen over schattige kittens die over roze wolkjes lopen.

"Met mij mag je problemen hebben, maar geen woord over de doden," Nightthorn snoof als teken dat hij er niet mee eens was. Als ze er problemen met zijn woorden hadden, hadden ze maar naar beneden moeten komen. Of stond er ookal in die stomme code dat je niks mocht zeggen over dode katten? Je moest naar hun luisteren, hun wetten volgen maar een woordje kritiek over hun? Moord, brand. "Is dat wat je wilt?. Heerschappij gebouwd op bloed, kittendoden alom, om een klein stukje extra land?" Nightthorn keek naar de kater tegenover hem. Hij mocht Tallshadow niet. Hoe hij praatte over hem alsof het een raar idee was. Alsof hij, Nightthorn, iets raars wilde. "Een heerschappij gebouwd op macht, een maatschappij waar alleen de sterke leven. Ik zal niet expres kittens doden. Kittens zijn te jong om zelf een goede beslissing te maken, dus ze zo straffen heeft geen zin. Ik zal ze sterk maken. En niet voor een klein stukje land, maar voor het héle woud." beantwoordde de zwarte kater uiteindelijk, zonder schaamte. Dit was wat hij wilde doen, en als die gek hem niet wilde volgen zou dat pech zijn voor hem. Er zou nog wel een dag komen dat iedereen in zou zien dat hij gelijk had. Alleen de sterkste overleven, er is geen plek voor zwakte.

Oh, en natuurlijk kwam weer die typische Tallshadow blik. Want hij kon nooit iets serieus nemen. En dat was leader. "Hoe ben je dan beter dan Bloodclan? Beter dan welke vijand uit de geschiedenis dan ook?" Beter dan Bloodclan? Niet. Dat kon ook niet. Hij had Sharks aanbod moeten nemen. Maar nee, hij had te lang gewacht. Misschien, misschien was het nog niet te laat. "Wie bepaald wat goed en slecht is? Zovele waren eervol, en zovele zijn dood. Jullie noemen het vijanden. Ik noem het katten die simpelweg slimmer waren. Bloodclan is slimmer. Zwakke zouden niet moeten overleven. De wereld is er te hard voor." Een snelle bijt was altijd beter voor de zwakkelingen dan zien hoe al hun geliefde onder gingen bij de wereld zoals hij was. Ze waren te soft om dat te zien gebeuren. Een harde wereld. Alleen de sterkste overleefde. Degene die het woud konden overheersen, die zouden blijven leven. Degenen die sterk waren. Niet Shadowclan, niet Tallshadow.