[open] Here I stand, helpless and left for dead

Even liet ze haar blik over het gezicht van de zwarte kater heenlopen. Wederom kon er niet eens een glimlachje af. Misschien dat ze het maar gewoon op moest geven. Maar hé, onkruid verging niet en Djinn gaf nooit op. Totdat ze moe werd. De kater antwoordde een simpele 'ja' en even vroeg ze zich af of hij het concept van humor überhaupt wel begreep. Ze vond Sicarius een tikkeltje vreemd en dus wilde ze weten wat het nou precies aan hem was dat ze zo bijzonder vond. Misschien was zijn moeder wel net overleden of iets dergelijks en was hij gewoon aan het rouwen. In dat geval zou ze ook nergens om moeten lachen. Haar gedachten werden onderbroken door de kater zelf, die aangaf dat ze in de buurt kwamen van de grenzen. Ze snuffelde even aan de lucht en knikte. "Ik ruik het," miauwde ze toen. Er was een bijzonder vissige lucht. Een geur die rook naar heide en konijnen. Eén die rook naar dennenbomen en nog een andere die een typische bosgeur weggaf. "Welke clan is over het algemeen het minst... agressief?" luidde haar vraag. Het leek haar ontzettend interessant om zo'n beest te spreken, al wist ze niet of dat zo'n goed idee was.

Nog steeds was ze onder de indruk van de grote diversiteit aan landschappen op dit relatieve kleine stukje land. Ze rook heide, loof,- en naaldbossen, de rivier en moerassen. Een uiterst mooi gebied, het vervelende was dat de meeste stukken land echter al bezet waren door de zogenaamde clans. Je moest goed oppassen waar je liep, soms stapte je zomaar een grens over en dan had je een gigantisch probleem. Althans, dat was wat haar verteld werd. Meestal waren de geurmarkeringen echter wel duidelijk genoeg om je te vertellen dat je niet welkom was. Toen ze haar vraag stelde, begonnen de alarmbellen te rinkelen bij de kater. Hij vroeg naar de reden van die vraag, met een duidelijke toon in zijn stem die aangaf dat ze zich op glad ijs begaf. "Als buitenstaander moet ik zeggen dat ik het idee van de clans behoorlijk interessant vind," begon ze. Het scheen dat ze een persoonlijke religie hadden. Starclan of iets dergelijks. Haar interesse hadden ze ondertussen wel gewekt. Ze klonken haast als één of andere cult. "Ik zou er graag een ontmoeten, het liefst zonder meteen aangevlogen te worden," ging ze verder. Misschien was het bijzonder risky, maar een leven zonder risico's was ook zo saai.

Haar antwoord leek de zwarte kater niet bepaald gerust te stellen, maar gelukkig was dat haar plan ook niet geweest. Daarbij, ze had het gevoel dat de frons op zijn gezicht vrij permanent was. Hoe langer ze in zijn bijzijn was, hoe zekerder ze werd dat de kater gewoon maar één expressie had. Er werden ook meteen nieuwe vragen op haar afgevuurd. Waarom zou ze dat willen? Waarom niet? Ze zag haar tijd hier meer als een soort vakantie. Ze wilde wat van de locale cultuur proeven, zich een beetje met andermans zaken bemoeien en er vervolgens weer vandoor gaan. Was dat nou echt te veel gevraagd? "Je wil wel erg graag dat ik niet naar de clans toe ga," merkte ze op. Voor een rogue vond hij het aardig belangrijk dat ze niet bij de grenzen zou zijn. Nu werd ze toch wel een tikkeltje nieuwsgierig.

Vanwege haar ietwat irritante aard wilde ze nu extra graag naar de clans toe, maar dat hield ze maar even voor zich. Het was altijd handig om katten te vriend te houden, hoe excentriek ze ook waren. De kater rolde met zijn ogen en serveerde haar een sarcastische opmerking van de eerste graad. Ze trok even verbaasd met haar oren en keek hem grijnzend aan. Hij kon grappig doen! Soort van. "Een beetje maar," antwoordde ze toen. "En ik zou graag weten waarom, al heb ik het gevoel dat je het me toch niet gaat vertellen." En als hij het haar niet zou vertellen, zou ze gewoon lekker haar gang gaan. Want je kon geen rekening houden met katten die je toch niks vertelden. Je kon het proberen, maar het zou nooit volledig lukken. Communicatie was nou immers belangrijk, dus het werd tijd dat de kater zijn mond opentrok.

De zwarte kater zuchtte en Djinn wist niet of het tegenzin was, of gewoon vermoeidheid. Vermoeidheid van haar waarschijnlijk. Ze wist wel dat ze soms een beetje te veel was, maar het deerde haar allemaal niet zo. Toen de kater opmerkte dat het een heel verhaal was, trok ze verrast met haar oren. Ging deze kat haar nou echt zijn hele levensverhaal vertellen? Ze was enigszins verbaasd en misschien was dat nog wel een understatement, maar ze wilde het wel horen. Andere katten intrigeerden haar, vooral wanneer ze het gevoel had dat ze een volkomen ander leven hadden geleid dan zij. Misschien was het een tactiek om haar van de clans weg te houden, maar ze vond het wel een goede deal. "Ik heb alle tijd," zei ze met een brede lach op haar gezicht. De zon stond niet al te hoog meer aan de hemel, maar ze was nou eenmaal een vrije kat zonder avondklok. Ze plofte haar kont neer op de grond en keek de kater aan. "Vertel eens."

Ja, ze hadden simpelweg kunnen lopen. Maar het feit bleef dat Djinn niet hield van lopen en iedere kans aannam om er eens lekker voor te gaan zitten. En als dit nou geen pareltje van een kans was, dan wist ze het ook niet meer. Het was haar versie van een avondje bioscoop: het staren naar een kater terwijl die zijn levensverhaal aan haar voorlegde. Uiterst vermakelijk. Tenzij ze een eentonig, saai leven hadden geleden, maar ze ging er bij deze kater uit van niet. Met een zucht draaide Sicarius zich naar haar toe en kwam tegenover haar zitten, waarop hij zijn mond opende. Vier clans, check. Hij was een clankat? Interclanrelaties waren verboden? Er kwam ineens een hele stroom informatie op haar af en ze vond het allemaal geweldig. Ieder hun clan verlaten om bij elkaar te zijn, was dat niet de definitie van romance? Zou Dux dat voor haar gedaan hebben? Na het einde van het verhaal knikte Djinn. Ze had hem een staande ovatie gegeven, als katten dat hadden gekund. "Een prachtige romantische tragedie," zei ze droogjes. Ze zou haast een traantje wegpinken. "En nu vecht je in je eentje tegen de o, zo gevreesde Bloodclan?" Er was naar haar weten weinig beginnen aan, maar ze waardeerde zijn lef.

De kater zuchtte. Waarschijnlijk waardeerde hij het niet helemaal dat ze een grap maakte over zijn intense leven, maar anders was alles ook maar zo geladen. Ze hield helemaal niet van die misselijkmakende spanning die in de lucht hing wanneer je over iets serieus praatte, dus zorgde ze ervoor dat hij weg ging. Zo simpel was het. De kater noemde zichzelf een wandelend litteken. Wat klonk dat ontzettend duister. Ze bekeek hem nogmaals van top tot teen, schonk deze keer wat meer aandacht aan de markeringen op zijn lichaam. De littekens, de scheur in zijn oor. Ja, hij zag er behoorlijk gehavend uit. Ze schraapte haar keel even en knikte. "Als ik je ergens mee kan helpen, jagen of iets dergelijks, zeg het maar," zei ze toen maar, al wist ze niet waarom. Ergens had ze wat medelijden met de kater voor haar. In zijn eentje tegen de rest van de wereld, dat was een ontzettend vermoeiend iets. Ze voelde de drang om hem enigszins te helpen, al had ze daar aan de andere kant ook weer geen zin in.

In plaats van zijn eeuwige dankbaarheid aan haar te verschaffen, fronsde de kater. Jezus, die kat was ook niet blij te maken. Ze had hem aangeboden om voor hem te jagen! Realiseerde hij zich dat nou wel? Al direct had ze spijt van haar aanbod. De kater vroeg waarom ze zoiets zou doen. Natuurlijk, wat een wantrouwen. Gewoon omdat ze elkaar niet kenden was ze niet te vertrouwen zeker? "Omdat ik een extreem goede jager ben en ontzettend aardig," luidde haar antwoord dan ook. Er zat eigenlijk maar weinig waarheid in beide statements, maar dat maakte niet uit. Daarbij, ze zat in een groep die voor haar zou jagen. Om af en toe wat extra werk te doen en Sicarius iets te gunnen, was niet eens zoveel moeite. Maar als hij niet wilde, dan hield het op. "Maar het lijkt erop dat je geen interesse hebt," merkte ze toen op, gezien haar observaties. Die kat was niet enthousiast te krijgen. Ze werd er zelf ook een tikkeltje chagrijnig van.

Toen ze suggereerde dat hij geen interesse had in haar o, zo vriendelijke aanbod, veranderde zijn gezichtsuitdrukking even. Een heus wonder, gezien ze zo langzamerhand begon te denken dat de kater maar één expressie had. De kater opperde vervolgens dat niemand letterlijk had gezegd dat hij geen interesse had, waar hij dus wel een punt had. "Je bent gewon een beetje moeilijk te peilen," antwoordde ze toen, terwijl ze haar schouders ophaalde. "Je lijkt nergens echt enthousiast over, weet je?" Hij was niet bepaald het gezelligste gezelschap dat je je kon wensen, maar dat hield ze natuurlijk even voor zich. Hoe waar het ook was, hij zou er vast niet heel blij om zijn. Hij was nergens echt blij om. "Maar als je wél interesse hebt, waarom gaan we nu niet wat vangen? Ik was toch van plan wat te eten," vervolgde ze op een wat vriendelijkere toon. Ze was eigenlijk altijd van plan om wat te eten, maar dat hield ze ook weer netjes voor zich. De kater zag er daarbij ook wel uit alsof hij een verse maaltijd zou kunnen gebruiken.