No one can be just like me anyway

Een beetje zielig keek Hazel voor zich uit. Hij moest genezen, voor zover dat zou gaan lukken. Hij was alvast gewaarschuwd dat hij waarschijnlijk blijvende wonden zou houden. De paniek van gisteren was weggevaagd, en hij was tot ontdekking gekomen dat er ook haast geen pijn meer was. Mistgaze had hem verteld dat dit kwam omdat zijn zenuwen waren aangetast, door het vuur. Het was een angstige gedachte, dat hij nooit meer gevoel zou krijgen in dat deel van zijn gezicht, maar er werd niets aangetast verder. Zijn mond deed het nog - al had hij amper gepraat, het moest immers helen - en hij kon ook nog gewoon kijken met het oog waar de brandwond net onder zat. Toch was het raar. Hij werd ook flink bekeken, merkte hij, maar hier schonk hij niet teveel aandacht aan. Ze keken maar..

- Redpetal

Het was raar toen ze vanochtend opstond in deze vreemde omgeving. Alles was hier bekend, tuurlijk, maar het was niet wat je verwacht wanneer je je ogen opendoet. En dan stroomden alle herinneringen weer terug; van het vuur, van de angst en de vlucht.. Redpetal realiseerde zich dat ze haar broer Hazelfray eigenlijk niet meer had gezien sinds gisteren. Angst stroomde door haar kleine lijfje; oh nee, wat als hij..? Maar dat kon niet. Dan had Branchtrove of Snowdance dat al aan haar verteld. Tenzij ze het ook niet wisten, natuurlijk.. Ze keek om zich heen en liep wat rond door het make-shift camp, zoekend of ze hem ergens zag.. Ah, daar. De blik op haar snuitje was opgelucht toen ze hem zag zitten, maar van zodra ze dichterbij kwam transformeerde het naar horror. Zijn gezicht.. Wat.. De laatste paar stappen rende ze bijna - het kon haar niet meer schelen dat ze misschien soort van een ruzie hadden, familie was altijd eerst en ze hield ook gewoon van hem.. Voor ze het doorhad stroomden er tranen over haar wangen, al wist ze ook niet echt waarom. De laatste twee, drie dagen was ze veel emotioneler dan anders; ze zou het steken op de brand, maar daarvoor had ze het ook al een beetje gemerkt.. Maar daar ging het nu niet over. "Hazel! W-wat is er gebeurt?", vroeg ze snikkend, de zijkant van zijn hoofd inspecterend. Haar reactie was misschien overdreven, maar ze kon er niets aan doen.

Het moest er waarschijnlijk een stuk erger uit zien dan hij zich voelde. Ja, hij had koppijn en hij was uitgeput, maar verder viel het eigenlijk allemaal wel mee. De paniek die hij gisteren gehad had, was eigenlijk nergens voor nodig geweest en hij schaamde zich best wel. Hij had liever koel gebleven in de situatie, nu zouden katten hem vast minder snel vertrouwen. En Branch had het ook nog allemaal gezien ook... Zijn mondhoeken wezen wat naar beneden en een afwezige frons was op zijn voorhoofd gekomen. Toen hij opeens zijn naam hoorde keek hij op, en zag dat Red met een rotvaart op hem afkwam. Hij kon het niet laten om wat te glimlachen, al merkte hij dat dit toch een stuk moeilijker ging dan eerst. Waarschijnlijk was het gewoon wennen, maar het baarde hem toch wat zorgen. "De brand," murmelde hij, zijn stem wat vervormd doordat hij zijn lippen niet helemaal goed van elkaar af kreeg. Praten werd opeens een hele opgave, en het respect voor zijn zusje - die lang gestotterd had (of nog steeds stotterde? idk sorry) - groeide meteen. Hij drukte zijn kop kort tegen haar aan als geruststelling.

Haar gouden ogen keken bezorgd naar de grote wonde op zijn snuitje. Hij sprak zelfs moeilijker, zijn stem was vervormd en hij murmelde maar wat. Er liepen nog altijd tranen over haar gezicht, maar ze was zich er amper bewust van. Hoe had ze dit niet kunnen merken? Waarom zag ze dit nu maar? Redpetal wou dat ze kon helpen, maar ze wou ook geen kwaad doen.. Ze wist niet wat te zeggen en duwde daarom haar snuitje in zijn bekende vacht. Haar tranen maakten zijn vacht nat, maar eigenlijk had hij meer reden om te huilen dan zij. Was zij degene met een verminkte snuit? Nee, maar ze leefde met hem mee, ze kon niet anders dan om zo geraakt te zijn door de pijn die haar broer geleden moest hebben.

Het viel hem op hoe heftig haar reactie was. Ja, het was een naar ongeluk, maar was dit niet wat overdreven? Het was niets voor haar om zo duidelijk te zijn in haar reacties, meestal hield ze zich stiller, onopvallender. Vragend keek hij haar aan, ook al zag zij dit niet, gezien haar kop in zijn vacht gedrukt was. Misschien waren dit wel alle opgekropte emoties over hun ruzie. Dat zou het waarschijnlijk zijn.. Toch viel zijn oog toen op iets anders. Was haar buik.. Ronder dan normaal? Een beangstigend gevoel bekroop hem. Wat nu als zij en Branch.. Nee, dat kon niet. Maar hij wist heel goed dat dat wél kon en ook een lange droom geweest was van zijn zusje. "Red?" vroeg hij, opnieuw voelde - of beter gezegd, voelde hij niet - hij raar het was om te praten. Hij probeerde wat met zijn neusje te wiebelen, al wist hij heel goed dat dit niet de bedoeling was. Het voelde zo gek.