Innocent until proven guilty

Pfoeh, Redpetal voelde zich vandaag echt niet goed. Ze waren al enkele dagen in dit tijdelijk camp, en ze had er eindelijk wat aan beginnen te wennen; maar vandaag was ze misselijk opgestaan. Na haar maag geleegd te hebben in de rivier (hopen dat daar binnenkort een Riverclanner door ging zwemmen) dronk ze een eindje verder wat water om haar mond te spoelen. Ze had hoofdpijn en verschrikkelijk veel honger. Ugh, misschien begon ze wel ziek te worden.

-Snowdance

Snowdance voelde zich nog beroerder nadat ze haar hart had gelucht bij Branchtrove. Hij was heel boos op haar geworden en had gezegd dat hij het aan Redpetal zou vertellen. En dat wilde ze echtecht niet. Ze was vanochtend vroeg vertrokken voor een wandelingetje te maken. Een zure geur drong haar neus in, en met een vies gezicht wandelde ze verder. Een eind verderop zat haar zus, waar kennelijk de geur vandaan kwam. "Ben je ziek?" miauwde Snow dus, met opgetrokken neus.

Redpetal keek op toen ze een stem hoorde. Ze glimlachte lichtjes toen ze haar witte zusje zag maar haalde haar schouders op bij haar vraag. "Waarschijnlijk wel..", antwoordde de kleine poes mompelend. "Ik voel me toch beroerd." Ze nam nog een laatste slok water en keerde zich toen weg van het water. Haar snuitje droop nog, dus dat veegde ze even af met haar voorpootje. Ze wist niet wat het was met haar, maar zo had ze zich nog nooit gevoeld.

Onderzoekend keek Snow haar zus aan. Zou ze gewoon ziek zijn geworden, of was er meer? Ze had zich immers ook beroerd gevoeld in het begin. Hmmm. "En, ehm, waar heb je dan zo erg last van?" miauwde ze met een amusante ondertoon. Ja dat zal het vast wel zijn. "Misselijk? Opvliegers? Een dikke buik?" Een plagerige twinkeling kwam in haar ogen terecht, waarna ze wat dichter bij de rode poes kwam, en haar zachtjes tegen haar schouder porde. Wat plagerij kon geen kwaad, niet waar?

Redpetal miste de geamuseerde ondertoon in de stem van haar zusje compleet. Ze fronste lichtjes. "M-misselijk wel, opvliegers.. M-misschien?" Ze had het pas door toen ze een zachte por in haar schouder ontving, maar toen was het misschien al te laat. Haar gouden ogen keken Snowdance angstig aan. Het was een mogelijkheid, nee? "Z-zie ik er d-dikker uit d-dan normaal?", vroeg ze, haar stem bang. Oh nee.. Nee, het kon niet! Ze was te jong, nee, het was vast gewoon een griepje.

Een grijns sierde haar gezicht, en ze grinnikte luid. De natuurlijke angst van 'ben ik zwanger?' was duidelijk te zien en te horen aan haar zus. "Z-zie ik er d-dikker uit d-dan normaal?" Alsof ze dé professional was hurkte ze, en keek naar de buik van Red. Mmm, nee, niet echt. "Ehh.." Ze wilde zo ontzettend graag 'ja' zeggen, maar Redpetal zou het doorhebben dat ze loog. "Zwanger zijn is zo erg niet hoor. Ik bedoel, kijk nou wat voor mooie kindjes ik heb." Ze gaf de rosse poes een dikke knipoog. Snowdance vond de reacties van Red erg amusant. "Nou, wie is de vader, hmm?" Alsof ze het niet wist keek ze bedachtzaam omhoog, en gaf de tijd om Red hier op te laten reageren.

Haar gouden ogen waren zo groot als schoteltjes als ze haar zus aankeek. Kon ze echt zwanger zijn? Oh nee, wat zou ze Branch vertellen? Wat als hij het niet wou.. Ze ging helemaal in overdrive. Ze begon snel te ademen, bijna te trillen zelfs op haar poten. Toen Snowdance vroeg wie de vader was ging ze even liggen voor ze antwoord gaf, want haar poten leken haar gewicht niet meer te houden. "B-branchtrove, n-n-natuurlijk..", antwoordde ze schokkerig, te geschokt om beledigt te zijn door die vraag.

_{Misschien waren het de hormonen, of was het iets anders, maar Snow vond dit moment echt hilarisch. Hoe Red op haar trillende pootjes stond en aan het hyperventileren was. Hoe ze vervolgens even ging liggen voor ze antwoordde. Natuurlijk was het Branchtrove. Dat was het meest logische dat op de wereld was. "Kalmeer is. Zo erg is zwanger zijn ook niet, toch? Ik help je wel." Wat Snowdance zei klonk niet echt betrouwbaar in de oren, aangezien ze echt op het punt stond om hysterisch te lachen. Nu was het algemeen bekend dat de jonge poes zich soms erg ongewoon gedroeg, maar nu leek het alsof er iets los zat tussen haar oren.

xD}

De kleine poes keek op naar haar zusje. Waarom kon ze niet zo kalm blijven, zoals Snowdance dat kon? Waarom moest ze altijd toch gaan panikeren? Dat kon niet gezond zijn.. En ook niet voor de kittens. Starclanverdomme! Wat als ze hen pijn deed door zo te panikeren? Oh nee, oh nee, oh nee.. Niets leek nog goed te gaan. Misschien was Redpetal een beetje zelfingenomen wanneer ze in een angstaanval zat - ze dacht dan meestal alleen aan hoe het voor zichzelf slecht kon gaan. Maar als ze ook nog rekening moest houden met alle anderen, dan kreeg ze zeker een hartaanval. Bloed ruisde in haar oren en ze hoorde zelfs niet meer wat haar zusje zei. Haar zicht werd wazig en ze voelde zich alsof ze ging flauwvallen.. De kleine poes richtte geen aandacht meer op Snowdance maar richtte haar snuitje naar beneden, haar ogen gesloten. Ze voelde zich zwak en draailings.

_{Het zag eruit alsof Redpetal het elk moment kon begeven en iets tikte Snow weer helder. Ze schudde even haar kop en keek naar haar zus die haar kop naar de grond had gedraaid. Wat zei ze nou ook al weer? Ach, dat deed er ook niet toe. Snow kwam direct in actie om haar zus te ondersteunen, aangezien ze eruit zag alsof ze ander in de rivier zou kukelen."Red? Het was een grapje. Hoor je me?" miauwde de witte poes bezorgd. Ze ging naast haar zus liggen, aan de kant van het water, en probeerde haar in de ogen te kijken. "Red? Het spijt me.. Sorry, dit was niet erg handig van me.." Ooh, alsjeblieft Red.. Kom weer bij zinnen. Anders zou Snowdance daar eeuwig spijt van hebben en nog meer gestresst worden.}

Ze voelde de zachte witte vacht van haar zusje tegen haar eigen korte rosse vacht en het kalmeerde haar wat. Redpetal had ervaring met dit soort paniekaanvallen en ze wist dus ook wel wat te doen. De kleine poes concentreerde zich op haar ademhaling. Haar oren klaarden weer wat op en ze hoorde wat Snowdance zei. Maar een grapje? Oké.. Ja, pfoeh.. Ze wist niet wat te denken. Haar hoofd was een chaos. Misschien omdat ze niet eens had getwijfeld dat het zo was, ook al had haar zusje nooit uitdrukkelijk gezegd dat ze zwanger was; of misschien gewoon de gedachte dat ze zo zou kunnen panikeren als ze echt zwanger was. Want was dat niet wat ze wou? Kittens krijgen en kunnen opvoeden? Was dat haar plek in de clan dan niet?

Ze voelde dat de rosse poes wat kalmeerde, en dus ontspande Snow ook weer. Vraagtekens doemden op en ze fronste even. Wat bezielde haar zonet? Waarom wilde ze haar eigen zus pesten? Het klopte niet, niet bij haar. En een andere vraag kwam bij haar op. Zou Branchtrove het al verteld hebben? Maar ze durfde het niet te vragen. Ze durfde het ook niet op te biechten, want die reactie van Branchtrove zei al genoeg. Redpetal zou gegarandeerd woedend op haar worden, en waarschijnlijk haar nooit meer willen zien of spreken. Ze zuchtte even, en liet haar blik gaan over Red. "Gaat het weer een beetje?" miauwde ze met een klein stemmetje. Oh, wat schaamde ze zich toch.

De kleine poes knikte lichtjes op de vraag van haar zusje. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Wat kon ze zeggen? Dat was altijd de vraag na een paniekaanval. Ze leunde haar kopje op de schouder van Snowdance en sloot haar ogen opnieuw. Het was vermoeiend. Haar lichaam was gestopt met trillen, maar ze was uitgeput - emotioneel, maar ook fysiek. Het was elke keer zo. Ze had al regelmatig paniekaanvallen gehad, al leek het de laatste tijd beter geworden te zijn. Ze had ze minder vaak, maar ze had wel gemerkt dat ze ze erger kreeg wanneer ze ze had. Pfoeh, waarom kon ze gewoon niet even normaal zijn..