Mental support

Met dat ze haar ogen gesloten had bij de Moonstone, opende ze haar ogen in de nieuwe wereld van Starclan. Om haar heen was het donker. Er was enkele een vaag beeld van een natuurlijk bospad. Haar ogen zochten meteen Quietstep, maar ze kon hem niet meteen zien. In plaats van de warrior, zag ze wel een jonge bekende. Everkit. "Everkit," zei ze met een opgeluchtte zucht. Ze was in eerste instantie hier om iemand te zien van Starclan, omdat ze wat vast zat met zichzelf.

[Eerste posts voor Quietstep en Everkit]

Quietsteps aanwezigheid bleef uit, wat haar alleen maar zei dat het voor hem niet gelukt was. Lizardpath richtte haar blik op Everkit, die voor haar tot stilstand was gekomen en bijna meteen zijn houding veranderde. Als deze kat voor haar nog zou hebben geleefd, was hij sowieso het waard geweest om leader te worden. Hij had een hoop wijsheid in zich, al zat Starclan in dit geval wel voor iets tussen. “Wat is de reden van je komst Lizardpath?” Even keek ze weg van de jonge Starclan kat. "Er is zoveel gebeurd de laatste tijd en er ligt een enorme verantwoordelijkheid op mijn schouders," begon ze zachtjes en liet haar blik terug naar Everkit gaan. Ze stond normaal bekend als de rust hetzelve, maar met al die rampen de laatste tijd, was ze precies door de grond gezakt. "I-ik ben daarstraks weggelopen van mijn verantwoordelijkheid." mauwde ze, lichtelijk beschaamd. Ze was weggelopen toen er dingen van haar werden verwacht en de verschillende katten om haar heen hadden haar in het nauw gedreven, zo had het er voor haar uitgezien. Ze was nooit echt voorbereid op zulke dingen. Het kruiden gedeelte ging haar geweldig af, maar hier had ze het af en toe toch moeilijk mee.

Verwijzing naar dit topic: https://www.warriorcatsnl.com/t32148-pooling-water-event

De jonge Starclan kat zei haar dat ze haar verantwoordelijkheid moest delen als het wat minder ging en dat ze hiervoor zeker niet alleen was, waardoor ze even haar blik naar de grond liet gaan. Meestal wilde ze alles zelf doen, juist omdat ze alles dan zelf in de hand had. Misschien was het niet zo'n slecht idee om soms eens de katten om haar heen toe te spreken, om hulp te vragen. “En als je er eventjes niet meer uitkomt, sluit dan je ogen. Denk aan iets moois en doe dan pas je ogen weer open. Je zult zien dat de oplossingen zich dan vanzelf aan je openbaren.” Even haalde ze haar mondhoek op. “En vergeet nooit, je bent niet alleen.” Bij het laatste wat hij zei, beet ze even op haar lip. Ze had inderdaad verschillende katten om haar heen, maar toch zorgde ze er altijd voor dat ze op een bepaalde afstand bleven. Ze wilde niet dezelfde fout maken als haar mentor gedaan had. Soms liet ze sharing tongues ook bewust aan zich voorbij gaan om niet té dicht bij anderen te komen. Ze knikte even naar Everkit en boog haar kopje wat. "Ik zal je raad met me meenemen." zei ze zachtjes.