Mistakes are made to be right (Crowfur)

Hoewel Crowfur een tikkeltje geïrriteerd was over wat er allemaal gezegd was tijdens de Clanmeeting, was het nu ook weer niet zo dat hij om zo’n zielige reden zijn Clantaken achter zich ging laten of geen orders meer aan ging nemen. En het was ook niet dat hij zo kinderachtig ging doen om met zijn ogen te rollen of telkens met een gevoel van wrok naar haar te kijken als hij een order van haar kreeg. Nee, hij deed gewoon wat van hem verwacht werd. Maar dat hij het gevoel had dat hij het mikpunt was? Ja, dat wel. Hij wist dat ze veel taken had in de nursery en dat ze nu ook nog eens deputy was geworden, maar dat was naar zijn idee geen reden om zo gepikeerd op hem te reageren. Hij likte aan zijn vacht toen hij merkte dat het weer begon te prikkelen van frustratie en liep naar de warriors’ den toe. Slechts het bewegen van zijn oortjes toonde aan dat hij verrast was toen Oceanbreeze tegen hem begon te spreken. Hij keek eerste een beetje wantrouwig naar haar, maar voelde zijn spieren ontspannen toen ze tegen hem sprak en kon het zelfs opbrengen om even te grinniken. Zijn blik werd automatisch ook warmer. Hij kende haar. Ze hadden al vele uren samen gespendeerd in de nursery omdat hij voor Leopardkit moest zorgen en omdat zij een soort verantwoordelijke was van de nursery samen met een paar andere queens. Hij liep naar haar toe en gaf haar een lik over haar schouder. ‘Excuses aanvaard,’ mauwde hij. ‘Misschien schoot ik ook wel iets te hard uit mijn slof bij de Clanmeeting, maar ik had echt het gevoel dat je frustratie enkel naar mij gericht was terwijl ik het gevoel had dat ik toch niks verkeerds had gedaan. Ik weet dat ik soms fel kan reageren en dat spijt me, maar je weet hoe fel ik reageer als het om mijn Clan gaat. Ik haat het om zwak over te komen en ik hou er niet van om afhankelijk te zijn van andere factoren dan onze eigen Clan. Op dat vlak heb ik zelf ook nog veel te leren. Ik ben immers ook nog steeds maar een young warrior. Hoewel ik Leopardkit als grote verantwoordelijkheid heb, weet ik van mezelf dat ik soms nogal snel mijn mond open kan trekken en dat dat voor jullie niet altijd even prettig is. Weet dat ik je absoluut geen slechte deputy vind, maar dat je er soms tegen moet kunnen dat ik een ongezouten mening kan geven. Al zal ik deze vanaf nu ook wat meer in toom proberen te houden.’ Hij gaf de she-cat een knipoog.

Het was eigenlijk niet de bedoeling om een heel verhaal aan de deputy op te hangen over zijn excuses en wat hij minder vond van zichzelf, maar ergens was het ook wel eens fijn voor zichzelf om te kijken naar de dingen die minder gingen zodat hij daaraan kon werken. Dus eigenlijk kon er wel geconcludeerd worden dat zijn uitval naar de deputy toe hem ergens ook wel geholpen had. En haar misschien ook. Als Oceanbreeze dacht dat ze in haar recht was geweest, was ze hem nu echt niet komen opzoeken om haar excuses aan te bieden. En dat had van hem ook zeker niet gehoeven. Als je in je recht was, dan was je in je recht. Geen kat die daar dan iets aan kon veranderen, al zouden ze het misschien wel graag willen. Maar het was ook wel belangrijk om elkaars fouten toe te geven en er de volgende keer op een betere manier mee om te gaan. Misschien had hij ook gewoon rekening moeten houden met het feit dat ze nog maar net een deputy was en dat ze bovendien ook nog eens een zeer jonge leeftijd had; hij was zelf niet veel jonger dan haar. Ze was nog maar net een volleerde warrior geworden toen Everstar haar had benoemd als haar deputy. Nee, hij zou die verantwoordelijkheid zelf niet willen hebben. Bovendien had hij toch genoeg aan Leopardkit. Eerst moest hij haar nog een hoop dingen leren voordat hij zich ook maar één keer over de behoeften van de Clan zou buigen. Hij grinnikte even toen Oceanbreeze haar droge opmerking maakte, hoewel hij er wel tegenin wilde werpen dat hij net zo slecht neergezet was geweest voor zijn Clanmates dan zij als deputy zijnde. Maar hij wist dat het geen zin had om daarover te beginnen en dus hield hij zijn mond er maar over. Leopardkit was dan inderdaad een leuker onderwerp om over te beginnen, ook al was het dan niet bepaald bevorderend commentaar. Maar ook zeker wel commentaar die terecht was. Hij haalde zijn schouders naar de zilveren she-cat op. ‘Ik probeer haar dagelijks dingen bij te leren en haar aan te leren wat kan en wat niet, maar ze heeft er momenteel een beetje een eigen visie van.’ Daar kon hij zelf vrij weinig aan doen. ‘Het helpt er ook niet bij dat ze haar pleegmoeder niet kan accepteren. Die heeft het inmiddels ook weer opgegeven, dus ik denk dat het alleen maar wonderen gaat doen als Leopardkit uiteindelijk uit de nursery mag gaan. Ik denk dat haar gedrag dan ook zeker wel gaat bevorderen. Ik denk dat ze zich nu een beetje te oud voelt voor al die kittens.’ Hij glimlachte naar de deputy. ‘Maar het is zeker niet dat ze dingen alleen maar fout doet, hoor. Hoewel ze bazig kan zijn en soms een beetje gemeen, merk ik ook wel dat er heus wel katten zijn die het wél leuk hebben met haar en waarnaar ze zich wel gewoon normaal gedraagt. Ik denk dat de manier van haar benaderen er ook wel een rol inspeelt. In een Clan is het helaas zo dat de negatieve dingen vooral gedeeld worden en kittens, zeker de oudere dan, hebben nogal de neiging om daar een eigen visie van te vormen die niet gebaseerd is op de realiteit. En als Leopardkit dan zo benaderd wordt, gaat ze logischerwijze haar stekels opzetten.’ Oftewel: net als haar vader.

Oceanbreeze gaf niet al te veel commentaar op zijn woorden en leek vooral te knikken, dus Crowfur nam aan dat hij de juiste woorden sprak. Hij wist dat de she-cat geen blad voor de mond nam als ze ergens iets op aan te merken had en dat ze heus wel haar mening sprak als ze het er niet mee eens zou zijn. Of het moest zijn dat ze zich inhield omdat ze de situatie nog even af wilde wachten. En hij nam aan dat Leopardkit wel een kitten was waarbij de situatie eerst afgewacht moest worden voordat er gereageerd kon worden. Ze reageerde op sommige dagen namelijk weer helemaal anders dan op andere dagen, maar het feit bleef wel dat ze zich vooral op hem richtte en dat ze het niet kon hebben als er andere katten in zijn leven kwamen. Ze zou het waarschijnlijk ook helemaal niet kunnen hebben als hij een nieuwe partner zou krijgen, hoewel hij zich op dit moment niet zou indenken wie dat zou kunnen zijn. De she-cats die hij kende, waren tot nu toe alleen maar vrienden of goede vrienden van hem. En ja, omdat hij een tom bleef kwam het natuurlijk vaak voor dat hij zijn blik meerdere keren langs mooie she-cats liet glijden, maar het was nu ook weer niet dat de interesse veel verder ging dan dat. Bovendien was hij diezelfde she-cat na een paar seconden weer vergeten, dus heel lang bleef hij niet geïnteresseerd in een mooie verschijning. Hij vond het dan ook wel lichtelijk tegenvallen van toms bij wie dat wél zo was. Maar goed. Hij was vader en had een enorme verantwoordelijkheid die dagelijks op zijn schouders rustte, dus misschien zag hij die dingen ook wel serieuzer in dan andere toms. Hij had een relatie gehad met iemand waarmee hij dat niet had mogen hebben en daar hadden serieuze gevolgen aan gezeten. Hoewel het misschien een stuk erger geweest zou zijn als hun Clans het ontdekt zouden hebben, was dit ook niet het minste probleem. Bovendien bestond de kans nog altijd dat het ontdekt zou worden. En dus was het belangrijk dat hij oppaste aan wie hij zijn verhaal deed. Hij wist dat Crowcall had kunnen vertrouwen, maar wist ook dat er genoeg katten waren die, om maar even te kunnen slijmen bij hun deputy of leader, hem direct zouden verraden. Buiten Crowcall wist niemand het dan ook echt, hoewel hij dacht dat er wel katten waren die een vermoeden hadden. Aan Quietstep had hij het te veel laten blijken dat hij dingen had gedaan die niet mochten, maar hij dacht niet dat de tom Leopardkit’s bestaan ooit zou linken aan het feit dat Crowfur een mislukte relatie had gehad met iemand uit een andere Clan. En dan moesten ze ook nog eens precies weten uit welke Clan diegene kwam. Feit was er in elk geval dat hij het nooit mocht vertellen aan iemand anders. Oceanbreeze had uiteindelijk besloten om te reageren op zijn woorden en Crowfur luisterde aandacht naar wat de she-cat allemaal zei. Hoewel het een zorg van hemzelf was, voelde hij zich toch lichtelijk geïrriteerd dat hem deze vraag gesteld werd. Hij hield zich echter voor dat Oceanbreeze hem enkel wilde helpen en negeerde de vervelende respons die hij haar had willen geven. Hij haalde zijn schouders op. ‘Daar wordt aan gewerkt,’ mauwde hij. ‘Ik ga haar binnenkort voorstellen aan Crowcall in de hoop dat ze het in elk geval met één she-cat gaat kunnen vinden. Ik heb gezien dat Lightkit en zij het ook wel goed met elkaar kunnen vinden en dat ze goed overweg kan met Shadowmask, dus het is zeker niet dat er niemand voor haar zou kunnen zorgen als mij iets zou overkomen.’ Hij keek Oceanbreeze nu recht in haar ogen aan. ‘Maar ik heb al met Crowcall afgesproken dat zij de zorg over Leopardkit neemt als er iets met mij gebeurt. Daarom wil ik de twee ook aan elkaar voorstellen. Ik hoop eigenlijk dat ze toch een soort van beste vriendin of moederfiguur in Crowcall zal zien. Het feit dat Crowcall niet veel ouder is dan mij zal misschien ook wel helpen om Leopardkit haar serieus te laten nemen.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Voor de rest hoop ik dat de Clan zijn verantwoordelijkheid neemt als ik er niet meer ben. Ik weet wel beter dan een Clan die een kitten in de steek laat. Maar ik denk dat Leopardkit gewoon tijd nodig heeft om haar karakter verder te ontwikkelen en andere katten dan mij in haar leven toe te laten. Maar daar zie ik gelukkig wel vordering in nu ze ouder wordt.’