[OPEN] Small new lives

Onderwerp: [OPEN] Small new lives zo 5 maa 2017 - 15:59

Redpetal keek gelukkig neer op haar drie kleine kittens. Ze hield zo veel van hen, van haar twee dochters en haar zoontje, ook al waren ze maar een dag oud. Het was zoiets raars, zo had ze zich nog nooit eerder gevoeld; alsof ze met alle plezier voor een das zou springen als het hen zou redden. De rosse poes gaf de drie kittens een voor een een likje over hun kopje. Ze sliepen, dat deden ze veel in deze tijd van hun leven. Binnenkort zouden ze hun oogjes opendoen, en leren praten en lopen; Redpetal kon niet wachten, maar ergens was het ook zo beangstigend. Ooit zouden ze op eigen benen staan, en nu waren ze nog zo klein..

Open voor iedereen; bezoekers, de kittens zelf, wie dan ook!

Onderwerp: Re: [OPEN] Small new lives zo 5 maa 2017 - 18:44

Het was dat ze Redpetal wel mocht. Anders had ze het nooit in haar kop gehaald om bij de kittens te kijken. Ze meed kittens liever, ze werkten haar op haar zenuwen. Hoe veel poezen er wel niet van droomden om ooit kittens te krijgen. Nou zij niet, maar dan ook echt niet. Het leek haar helemaal niks. Ze zaten alleen maar in de weg. Ze wilden leren en bezig zijn. Niet stil in een nursery moeten liggen, lettend op kleine mormels. Toch liep ze nu naar het nest van Redpetal en de kittens. Gewoon omdat ze haar wilde laten blijken, dat ze het voor haar heel leuk vond. Zij was er gelukkig door en dat was mooi toch. Als Redpetal het maar leuk vond. Ze was blij dat anderen het leuk vonden, dan viel het misschien minder op dat zij er niet zo veel mee had. “Hallo Redpetal.” Miauwde ze zachtjes. Terwijl ze zich voorzichtig naast het nest neerzette. “Ze zijn heel mooi.” Ze toverde een glimlachje om haar lippen.

Onderwerp: Re: [OPEN] Small new lives ma 6 maa 2017 - 9:27

_{Met een schuin oogje keek Jingle vanuit het nest naar tante Red, een jaloers en tikkeltje geïrriteerde blik in haar tweekleurige oogjes zichtbaar. Jaloers omdat die drie keutels nu al méér aandacht kregen dan het tabby poesje, en geïrriteerd omdat het regende dus niets anders kon doen dan in het nest zitten en naar de stroom bezoekers kijken die op bezoek gingen bij haar rosse tante en die kittens. Hmpf. Jingle zag hoe een Apprentice de Nursery binnenkwam en met een glimlach zei dat ze mooi waren. Zagen ze soms niet wat ware schoonheid was? Zagen ze Jingle niet? Ze trok haar neusje op terwijl ze verdrietig op haar rugje viel met haar pootjes in de lucht trappelend. Dit was saai en stom.}

pretty things don't last

De kleine poes glimlachte vriendelijk naar Eveningpaw toen die de den instapte. Ze vond haar wel vriendelijk; ze zou misschien niet zeggen dat ze echt vriendinnen waren, al bestond die mogelijkheid wel. "Hallo Eveningpaw.", antwoordde Redpetal, bijna gloeiend van trots om het compliment. Ja, ze had drie prachtige kittens; ze was nog nooit ergens zo zeker van geweest. "Dankjewel.", murmelde ze zachtjes, neerkijkend op de drie slapende pluizenbolletjes.

Ze probeerde niet zenuwachtig te gaan schuiven, terwijl ze naar de pluizenbolletjes keek. Ze waren nog zo klein en daar werd ze altijd wat onrustig van. Toch hield ze haar gezicht in de plooi en keek Redpetal aan. Ze glimlachte naar haar. “Hoe gaat het nu dan?” Vroeg ze, om toch een beetje interesse te tonen. Ze wilde niet onbeleefd zijn en Redpetal ook geen naar gevoel geven. Ze deed echt haar best, maar je kon toch wel een beetje aan haar zien dat ze het best moeilijk vond allemaal. Even ging haar blik naar Jinglekit die in de lucht aan het trappelen was. Hu? Waarom?

Zoals gebruikelijk lag de jonge kater tegen zijn moeder aan gedrukt. Voor geen seconde wilde hij wijken van de warmte die ze bracht, vooral niet omdat het buiten nog steeds Leafbare was en dus bijzonder koud. Natuurlijk wist hij dat zelf allemaal nog niet, hij was maar een kitten die draaide op de meest basale instincten. Hij wist niet wat seizoenen waren, of clans, of hoe zijn moeder heette. Starclan, hij was zich niet eens bewust van zijn eigen naam. Waar hij zich dan weer wel bewust van was, waren de andere wezens die plotseling naar hun toe kwamen. Hij voelde hun warmte en hoorde hun stemmen. Lichtelijk bang voor het onbekende, duwde hij zich nog wat dichter tegen zijn moeder aan. Al gauw kwam er nog iemand bij, iemand die veel meer heisa maakte dan wie dan ook. Nieuwsgierig begon hij te kermen, niet wetend naar wie of wat.

this one's for the torn down, the experts at the fall
[OPEN] Small new lives 38pcdYz

come on friends, get up now, you're not alone at all

Redpetal glimlachte en keek even omlaag toen ze voelde hoe één van haar kittens zich dichter tegen haar aan drukte. "Het gaat volgens mij goed hoor, met mij en met hen.", antwoordde ze Eveningpaw. Even richtte ze haar blik ook op Jinglekit, die rare bewegingen maakte met haar pootjes - maar de queen had al gemerkt dat het dochtertje van haar zus nogal jaloers was op de nieuwe kittens. Haar glimlach veranderde echter in een frons toen ze de kermende geluidjes van haar zoontje hoorde. Bezorgd gaf ze hem zachtjes een likje over zijn hoofdje. "Wat is er, Cedar?", mompelde ze zachtjes, haar staart om het drietal heen wikkelend. Had hij pijn? Of was hij bang? Dat mocht niet, dat zou ze niet laten gebeuren!