The sky is falling down

Met een geërgerde blik keek Echo omhoog toen de eerste regendruppels naar beneden begonnen te vallen. Getsiederrie, hier zat ze echt niet op te wachten. De lucht was gevuld met dikke donkergrijze wolken en in de verte zag ze een bliksemschicht fel oplichten. Ze versnelde haar pas en begon een willekeurige richting in te rennen. Met die storm op komst was het alles behalve verstandig om niet te schuilen, en Azgeda was te ver weg om daar nu helemaal heen te gaan, nee ze moest een tijdelijke schuilplaats gaan zoeken. Dikke druppels vielen in haar nek en ze rilde even, maar stopte niet. De wind wakkerde ondertussen ook steeds meer aan en de lucht rommelde door het naderende onweer. Toen kreeg ze ineens een hele oude omgevallen boomstam in het vizier. Misschien was het genoeg om haar te beschermen. Met een gevoel van opluchting schoot ze naar binnen en schudde woest haar pluizige vacht uit. Getsiederrie.

+ Clarke

Een bezorgde maar alerte blik lag in haar blauwe ogen toen de she-cat zachtjes door het gebied heen sloop. Ze had haar eigen plek achtergelaten, zoekend naar wat prooi maar haar gedachthens hadden haar afgeleid en nu was ze te ver afgedwaald. De hemel werd al donker maar als dat kwam omdat het al avond was of omdat de wolken zich steeds meer bij elkaar kropen wist ze niet zeker. Clarke had zich zo ver mogelijk verstopt van haar oude clans om veilig te zijn maar elke keer leek ze weer teruggeroepen te worden. Elke keer dwaalde ze af en elke keer eindigde ze weer veder. Ze miste het. Ze miste haar familie en vrienden al waren de meeste al afgeslacht door Trikru. De bekende bossen waar ze door heen liep, die ze beschermde en de katten die haar al vanaf het begin dat ze aangekomen waren al als leider hadden gezien. Enkel had ze iedereen de dood in laten lopen -zo zag ze het in haar eigen ogen- toen Trikru oorlog had gekregen met Skaikru. Vele doden waren er gevallen, vele geliefdes van haar waren gesneuveld in de strijd. De oneerlijke onverwachte aanval van Lexa die plots gekomen was omdat een paar van haar leden onbewust de grens overstaken waren. Ze had hen vermoord.. voor haar ogen werden ze gedood als een hulpeloos konijntje die je s'avonds naar binnen at en daaruit was de bloeddorstige oorlog gebroken. Clarke slikte, de emoties die ze toen voelde weer stromend door haar lijf maar Wanhede commander of death schudde het van zich af. Ze wou geen emotie meer tonen, het niet meer voelen wat ze die tijd toen had gevoeld. De she-cat had zich omgedraaid, weer lopend naar haar terratoirum toen er kleine druppels uit de hemel vielen. Het bleef een enkele tijd zachtjes regenen maar met de minuut ging het harder en binnen een fractie van een seconde leek de hemel opgebroken te zijn. Haar pels was al zeiknat toen ze eindelijk een schuimplaats had gevonden en een oude boomstam ergens midden in een verlaten gebied. Vanaf haar poten tot haar buik was ze bemodderd terwijl het water met slierten van haar lijf stroomde. Great. Mocht ze straks ook nog een grote wasbeurt houden in deze verrotte boom. Een schrik ging toen ook door heen toen ineens, zonder waarschuwing iemand naar binnenschoot en eventjes had de she-cat gedacht dat het een vos of jets degelijks was de geur van kat haar neus vulde. Een opluchtend zucht verliet haar mond maar toen ze de een pluizige calico vacht goed zag en haar koud blauwe ogen op de vuur oranje gericht waren schoten haar nekharen omhoog. Echo.

Als er spelfoutjes in zitten mijn excuses ;w; moest dit heel snel via me telefoon schrijven