I’m a foolish, fragile spine

Jij schreef:

Pootstappen klonken verderop en met een wazige blik keek ze diezelfde kant op, waarna ze een grijze vacht en twee bekende blauwe ogen herkende. Haastig probeerde Routpaw de tranen uit haar ogen te vegen en beet op haar lip om niet in stukken te vallen. Ze was geen kind meer, ze zou zich niet zo moeten laten gaan tussen al deze katten van vreemde clans. Ze was een Medicine Cats apprentice, verdomme! In plaats van hier zielig te lopen doen zou ze zich moeten bekommeren om andere, zoals haar mentor en ranggenoten deden. Ze zou nooit zo als hen worden, dat zat niet in haar. Giftige gedachtes suisden rond in haar kop en ze werd er misselijk van.
Het was toen Jayflame zich tegen haar aandrukte dat ze al haar grenzen liet gaan. Bij zijn aanraking brak ze uit in zacht gehuil, terwijl ze haar kop tegen zijn borst drukte en zijn geur insnoof. Even gingen haar gedachtes niet meer uit naar alle aanwezige, ze mochten maar ergens anders hun nieuwsgierige blikken richten. Ze had hem nodig, nu, hier. De kater liet zijn kopje op haar nek rusten, een troostend gebaar. ‘Het komt wel goed,’suste hij. Geen enkele kat kon dergelijke woorden met zekerheid uitspreken, voor niets was zeker nu. Toch vond ze troost in wat zijn warme stem vertelde, al was het enkel valse hoop. ‘We gaan vast een fantastische nieuwe thuis vinden met de beste kruiden ooit voor je Clan en je gaat je er helemaal op je plaats voelen. Je weet toch dat we moeilijk kunnen blijven in een gebied vol met gevaren, toch? Er zijn katten gestorven, Routpaw. Dat zou normaal gezien niet mogen. Diep in je hart weet je dat het de juiste keuze van StarClan en daarmee ook van de leaders is om te zoeken naar een nieuwe territory.’ Ze merkte hoe hij haar blik probeerde op te vangen, maar Routpaw bleef strak naar de grond staren. Ze wilde niet voor hem zitten met tranen in haar groene ogen, het was een uiterst teken van zwakte waar ze zich voor schaamde. Ze was geen kitten meer, wanneer zou ze eindelijk eens opgroeien? "Ik weet het, ik weet het," Sprak ze met een stem dik van de tranen. "Maar ik ben hier opgegroeid, nee, wij zijn hier opgegroeid. Dit is alles wat ik ooit heb gekend, ooit heb gehad en.. Oh Jayflame, ik kan het niet," Ze beet zo hard op de binnenkant van haar wang dat ze bloed proefde. Opnieuw sprongen er tranen in haar ogen en zelfs de regen konden die niet verbergen.

-Jaybae <3
~~ik kon niet op een goede titel komen adsgfagsf~~

It is both a blessing and a curse
I’m a foolish, fragile spine B0ec7c10

to feel everything so very deeply

Schattig. Ja, hij wist dat het ongepast was om dit te denken en vooral dan omwille van het feit dat ze haar hart bij hem aan het uitstorten was, maar hij vond haar op dit moment echt verschrikkelijk schattig. Echt gewoon hoe ze ook de bescherming bij hem kwam opzoeken en haar neusje in zijn pels verborg. Hoe zijn aanwezigheid haar liet breken en haar gevoelens liet tonen die ze waarschijnlijk al, Routpaw kennende, sinds het begin van de reis had proberen te onderdrukken. Hij wist hoe onzeker de she-cat was over haar eigen kennen en kunnen. En net nu ze waarschijnlijk het idee begon te krijgen dat het de goede kant opging en dat ze de kneepjes van het vak steeds beter leerde kennen, moesten de Clans weer vertrekken uit hun territory en stond ze opeens voor zoiets onverwachts als een reis waarvan ze niet wist waar het heen zou leiden. Maar ja, dat wist hij ook niet. Dat wist niemand niet. Maar hij was blij dat ze zijn gevoelens durfde te tonen en spande zijn steeds breder wordende schouders aan zodat de anderen haar niet konden zien. Diegenen die achter hem stonden toch niet. Hij dacht er niet over na hoe het voor de andere leaders over zou komen dat ze tegen zijn borst aan het huilen was, wilde haar op dit moment graag troosten. En als hij hiermee een bepaalde grens overschreed, dan was dat maar zo. Toen ze elkaar weer loslieten en zij haar blik niet naar hem durfde te richten, hoorde hij hoe ze met een stem die gebroken klonk door de vele tranen tegen hem sprak. Hij voelde zijn eigen hart breken, maar dwong zichzelf om sterk te blijven. Als één van hun optimistisch bleef, was het een grotere kans dat zij zichzelf weer zou kunnen herpakken. ‘Je kan het wel,’ sprak hij haar aanmoedigend toe. ‘Je hebt een Clan om voor te zorgen, Routpaw. Hoe denk je dat de andere katten zich op dit moment voelen? Maar wat hebben ze eraan als jij steeds zegt dat je het niet kunt terwijl zij juist je hulp nodig hebben? Je hebt StarClan een belofte gedaan dat je voor je Clan zou zorgen wat er ook zou gebeuren. Ik denk dat je prima weet wat je moet doen, maar dat je het gewoon niet durft.’ Hij keek haar met een zachte blik aan. ‘Ik weet dat het ons gebied is waar we zijn opgegroeid, maar wil je echt daar blijven? Daar waar katten het gevaar lopen om te sterven?’

Haar ademhaling ging met stoten, hoewel ze nog zo haar best deed om haar emoties weer onder de controle te krijgen. Ze voelde zich veilig bij hem, alsof ze alles kon vertellen dat op haar hart lag. Net zoals ze zich bij Quietstep voelde, of bij Tigergaze. Enkel was het toch anders, op een manier die haar verwarde.‘Je kan het wel,’ Zijn aanmoedigende woorden leken weer een geheel van haar te kunnen maken. ‘Je hebt een Clan om voor te zorgen, Routpaw. Hoe denk je dat de andere katten zich op dit moment voelen? Maar wat hebben ze eraan als jij steeds zegt dat je het niet kunt terwijl zij juist je hulp nodig hebben? Je hebt StarClan een belofte gedaan dat je voor je Clan zou zorgen wat er ook zou gebeuren. Ik denk dat je prima weet wat je moet doen, maar dat je het gewoon niet durft.’ Ze beet nogmaals op haar lip. Oh, ze wist het maar al te goed. Ze deed haar best, maar voelde alsof het nooit genoeg was. Misschien was ze gewoon niet uit het juiste hout gesneden. Maar waarom zou Starclan haar dan hebben gekozen? Ze zuchtte. Nee, Jayflame had gelijk; ze mocht nu niet aan haarzelf gaan twijfelen, katten hadden haar nodig. De clan ging altijd voor. ‘Ik weet dat het ons gebied is waar we zijn opgegroeid, maar wil je echt daar blijven? Daar waar katten het gevaar lopen om te sterven?’ Ze schudde haar kop. "Nee, nee, ik snap het. Vertrekken is onze enige optie..." Ze liet haar kop, alweer iets meer tot rust gekomen, op zijn schouder rusten en keek uit over het gebied dat ze achter zouden laten. "Maar dat maakt het niet minder pijnlijk,"

Deze is zo laat omg sorry ;w;

It is both a blessing and a curse
I’m a foolish, fragile spine B0ec7c10

to feel everything so very deeply

Jayflame wilde dat hij dezelfde heimwee en dezelfde pijn kon voelen die zij voelde, maar om eerlijk te zijn kon hij dat niet. Het was niet dat hij het gebied niet zou missen, maar hij had gewoon niet hetzelfde gevoel als haar. Hun oude gebied had vast veel mooie herinneringen voor haar, maar voor hem had het vooral ellende gebracht. En ja, uiteindelijk had hij wel vrede met zijn afkomst gevonden en had Zealspark’s tussenkomst ervoor gezorgd dat hij uiteindelijk wat meer geaccepteerd werd in de Clan, maar dat wilde nog niet zeggen dat hij zich daar volledig op zijn gemak voelde. De reis was een kans om weg te gaan uit het gebied waar meer slechte herinneringen achter zouden blijven dan goede. En hij zou natuurlijk ver weg gaan van zijn vader. Het was tot dusver altijd Jayflame’s grootste angst geweest dat zijn vader hem alsnog zou opzoeken en zou proberen te overtuigen om de BloodClan te joinen. Nu hoefde hij daar geen angst meer voor te hebben, want ze waren ver weg uit dat woud en hij betwijfelde dat zijn vader hem zou achtervolgen. BloodClan kennende zouden ze deze kans aangrijpen om het gebied van de Clan territories volledig over te nemen. Jayflame liet zijn blik weer dwalen naar de prachtige pels van de WindClanner naast hem toen hij haar zachte stem hoorde, de stem waar hij in korte tijd zo gehecht aan was geraakt. “Ik wilde dat het anders was,” mompelde hij. “Hoewel…” Hij grinnikte even. “Ergens ook weer niet, want deze reis is het perfecte excuus om bij elkaar te zijn zonder dat anderen ons beoordelen.” Hij dacht echter niet dat zijn Clan het op prijs zou stellen hoe hij hier momenteel met Routpaw stond, maar dat kon hem eerlijk gezegd op dit moment niks schelen. Hij was blij dat hij al een iets gerustgestelde uitdrukking zag verschijnen op haar gezicht. “Dat snap ik,” mauwde hij en hij liet zijn staart ritmisch over haar rug strelen. “Maar ook die pijn zal uiteindelijk verdwijnen. Misschien vinden we wel een veel mooier territory en wil je daar dan niet meer weg.” Hij grinnikte. “Het is gewoon de sprong in het diepe dat je bang maakt en je heimwee geeft naar onze oude thuis, maar misschien zal het allemaal wel meevallen. In elk geval heb je je vrienden die er voor je zullen zijn. Je hebt mij.” Hij liet zijn blauwe ogen zoekend naar haar groene dwalen.

OOC: Schaam jezelf! Razz