I'll be your back up

Na een onrustige bijna slapeloze nacht werd de robuuste tom gewekt om veder te gaan. De zon was al lichtjes opgekropen toen de vier clans eenmaal aan het lopen waren, hen oude thuis achter zich latend. Demonslayer liep niet al te soepel maar beter dan gister. Zijn wonden rondom zijn keel en flank waren gelukkig dicht maar door de inspanning van gister toen hij met Shadowclan door de moeras heen moest ploeteren had spierpijn bij hem opgewekt. Het was dus ook niet bepaald aangenaam om te lopen, maar er was geen andere keus. De Windclanner van gister was hen gelukkig tot hulp geschoten en samen liepen de twee katten veder. Zijn schouder zachtjes tegen die van Bronzemask aangedukt..

Geen woord werd er gesproken tussen de twee warriors. Demon was niet bepaald een gezellig typ en dan vooral niet met katten die hij niet kende of die van een andere clan kwamen. Als hij Bronzemask bij de grens was tegengekomen had hij waarschijnlijk haar met een patrouille de vacht van haar pels getrokken maar nu liepen de twee katten samen alsof ze elkaars clangenoten waren. Het was dus ook een verassing toen de kleinere she-cat vroeg als hij iets over zich zelf kon vertellen. Demon keek geschrokken voor zich, zijn ogen diep gericht in de verte. Het leek alsof zijn jeugd in een seconde over zijn netvlies heen schoot waardoor de nekharen van de tom omhoog schoot. "Waarom begin jij niet?" Mauwde hij toen hij zijn diepblauwe ogen in die van de gevlekte she priegelde. "Je ziet er wel uit met een interessant verleden" Vervolgde hij met een klein waterig glimlachje.

De tom luisterde naar wat de Windclanner te vertellen had. Het was niet veel maar het gaf een klein beetje meer informatie over haar zelf. Demon knikte dus ook langzaam terwijl hij veder trommelde. "Waren?" Mauwde hij toen ook nadat Bronze klaar was. Zijn ogen hadden een vragende blik, en zijn oren waren nieuwsgierig gespitst.

Bronzemask reageerde feller dan dat de massieve tom had verwacht waardoor hij eventjes verbaasd zijn kop terug trok. Het was een normale vraag geweest in zijn ogen maar blijkbaar raakte de vraag de she-cat meer dan dat de Shadowclan warrior dacht. "Excuses" Mauwde hij dan ook met zijn gebruikelijke bromde stem voor hij een lange stilte liet vallen. Demonslayer zei dan ook niks, pas toen de twee katten wat meer afstand hadden van de groep opende hij langzaam zijn bek. "Ik had ooit een zus" Begon de tom zachtjes, maar meer kwam er ook niet echt uit bij hem.

Demonslayer knikte instemmend toen de kleine she-vat vertelde dat het moeilijk was om over te praten en dat snapte hij volkomen. Sinds de dood van zijn jongere zusje had hij nooit meer over haar gesproken. Haar naam kwam niet meer over zijn lippen. Zelfs Amberhunt wist van niks. Niemand. "Ik weet het" Beaamde de grote tom voor hij lichtjes tegen Bronzemask leunde. Zijn dikke vacht tegen haar korte aangedrukt.