Quel sorriso

Nieuwsgierig had ze een nieuwe geur gevolgd toen ze wat van de grote benden katten was afgedwaald. Het was niet zo heel ver tho, ze kon mama nog zien en daar verderop waren er apprentices bezig. Ze wist dat ze niet te ver mocht gaan, maar ze zag kittens wel vaker verder gaan dan dat ze mochten. Dus dan mocht zij ook right? Het was niet dat zzij op hun donder kregen. Okay, sommige waren groter dan haar en waren waarschijnlijk ouder en hadden waarschijnlijk ander regels want... Ze waren van andere clans... maar dan nog! Dat betekende niet dat zij moest achterblijven met hun acties. Ze haalde even diep adem en keek om, zodat ze mam nog even kon aankijken, voordat ze wat verder liep en de nieuwe geuren van de andere clans opsnoof. Met haar helderblauwe oogjes keek ze op naar de katten, nu ze wat weer meer in de groep was gedoold leek alles ok... Right? Met een klein lachje schoot ze weg, onbewust voor iedereens poten lopende met haar onhandige, plompe lichaampje.

- First post voor een van Julia's acc's~

Even vloog ze bijna tegen de poten aan van iemand en geschrokken, maar lichtjes lachend sprong ze even een stapje terug en keek ze op... Heheh. “Pas op kleine!” Hehehe. Ze lachte even schuin en keek schuin weg van de poes die dit zojuist tegen haar had gezegd. Oeps.. Was niet de bedoeling geweest uiteraard. “Niet iedereen let goed op.” Huh? Ze knipperde even en nam nog een paar pasjes terug. "Sorry mevrouw," zei ze even met een deftig knikje. Hm... Even keek ze terug op naar de gevlekte kattin.... een bedenkelijke blik in haar blauwe oogjes. "U ruikt net zoals de mémé van eerder! Alleen wat anders... Komen jullie uit dezelfde clan?" zei ze op een toon die duidelijk indiceerde dat de ander vast wist over wie het ging.

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

De poes glimlachte even naar haar en onhandig grijnsde ze even half lachend terug naar haar... dat zag er vast idiotic uit. “Het geeft niet. Het is enkel een waarschuwing voor de volgende keer.” Aha, ze knikte wel meteen naar de ander poes, goed, goed, dat zou ze onthouden! “Wat is een mémé precies?” Aha... Hm... Ze kreeg even een frons op haar gezicht, ging de opties na en opende na een seconde of twee haar bekje. "Ze stinken en gebruiken vieze planten om je pijn soms weg te doen en soms geven ze je zelf meer pijn!" ja, zo kon ze het wel beschrijven. “Mijn naam is Puffincliff. Hoe heet jij?” Hm... "Burnetkit, ik kom uit de Windclan!" net zoals ze het aan iedereen verkondigde. "Wat is een 'Puffin' als ik vragen mag?"

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

Rustig keek het jonge poesje naar de ander. Ze was best oud hoor en ze was eigenlijk niet zo mooi, ze was zelfs dik. Maar goed dat anderen haar gedachten niet konden lezen. Heh... “Ooh je bedoeld de medicine cat’s. Acefray is de medicine cat van ShadowClan, dan heb je vast hem ontmoet. Dat is een beste kater.” Hm... Ze knikte even naar de ander en kantelde haar kopje wat. Oceanbreeze had het pluizige geval voorgesteld aan hen en Burnet had hem meteen niet gemogen. Hij stonk, zag eruit als een idioot en was gewoon creepy. “Soms is die extra pijn nodig om je beter te maken, maar ze doen er altijd alles aan om de pijn zo min mogelijk te maken.” Even knikte ze rustig, maar kon ze het niet laten even lichtjes maar het ogen te rollen. Juist ja, het was zeker niet zo. Het feit dat die mémés gewoon een eigen zegje hadden. Ugh. Als ze het niet hadden aangeraakt was het allemaal veel minder pijnlijk geweest, maar ze hadden het toch gedaan. “Mijn vader heeft mij ooit eens verteld dat mij overgroot opa een lange reis had gemaakt. Misschien wel wat wij nu ook aan het doen zijn. Tijdens deze reis kwam hij een andere kat tegen die hem vertelde over de plek waar hij vandaan kwam. Daar was een rots geweest waar eens in de zoveel tijd papegaaiduikers kleintjes kregen. De kater had precies verteld hoe deze eruit zagen en hoe bijzonder hij ze altijd had gevonden. Dit verhaal heeft mijn overgroot opa weer aan mijn vader verteld. Toen ik geboren werd deden de tekeningen in mijn vacht hem terug denken aan dat verhaal. Puffin betekend papegaaiduiker.” aha... ze knikte even. "Denk je dat we ze ook gaan zien?" zei ze, de sensatie van plots iets te zien dat speciaal was overwon haar meteen en schoof haar vuile woorden en gedachten meteen aan de kanten. Met twinkelende oogjes keek ze op naar de ander. Ze wilde ze zien! Klonk te gaaf!

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

De poes glimlachte naar haar en zij wachtte af op een antwoord, eentje die hopelijk positief was zodat ze iets eraan had. “Ik meen mij te herinneren dat die kater van heel ver weg kwam. Ik denk te ver weg, dat onze poten ons nooit zo ver kunnen brengen.” Huh? Maar ze waren al zo ver... “Maar zeg nooit nooit hè.” Ze zuchtte eve zachtjes en sloeg haar ogen af naar de grond, ja dat kon ze inderdaad zeggen maar zekerheid was geen ding die ze zo zou nemen. Zeker niet als de twijfel bij de oudere lag. Ze was nog steeds iemand met respect voor ouderen, voor nu. “Zeg nooit nooit.” Hm. "Maar we zijn al zo ver, moeten we dan nog echt zo veel verder?" Ze keep haar ogen nadenkende toe. "Is de wereld wel zo groot dan? Dat kan toch niet!"

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

Voor haar was het niet logisch. Voor deze hele reis dacht ze dat er een einde was aan de horizon. Maar daar was ze al fout geweest. Niet dat zij beter wist, ze had nog nooit meer gezien dan het kamp. “Over het water. De papegaaiduikers leven op een klein stukje grond omringt door heel veel water. De kater vertelde dat hij met één van de monsters van de twolegs mee moest om pas weer grond te kunnen zien.” Even rilde het poesje bij die woorden. Een monster? Was hij gek geweest! “Dus ik denk dat de wereld best groot is, maar hoe groot dat weet niemand.” Ze slikte even en het rosse poejse schudde meteen haar kopje, een beetje van de kaart gebracht. "In monsters gaan is toch gekkenwerk wie zou dat ooit doen!" piepte ze even met een bang stemmetje naar Puffin. "D... dat is toch gewoon gestoord!" Nog niet zo lang geleden was de thunderclan kitten Bunnykit overreden en dat had de harten van vele gebroken. In haar geval haar ziel wat, opdat ze nu meer in angst laf voor de thunderpaths... Brr, ze moest er niet aan denken!

204 posts

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

Het klonk heel gek en gevaarlijk om dat allemaal te gaan doen en daarom had ze haar bek erover open getrokken. HEt had haar geschokt en dat was niet zo heel vreemd als je je bedacht wat er nu allemaal al op de journey was gebeurd. “Ja, misschien was die kat ook wel een beetje gestoord. Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik nu Puffincliff heet.” Ze knikte even langzaam toen kalmte op haar schouders begon te rusten. "Dan nog is het gekkenwerk," maar het rossige poesje op. "Zou jij het doen als je ze kon zien? In een monster gaan?" vroeg ze kalm aan de poes.

212