[Open] Battle scarred conquistador

De jonge kater wist dat ze veel achtergelaten hadden. Hij liet zijn grijze ogen rondgaan over de menigte katten. Ze waren hier gestopt om de nacht door te brengen. Zijn poten deden pijn van het lopen. De Highstones waren niet eens meer te zien. Alles wat ze hadden opgebouwd was weg, in één klap vernietigd tot een gebied waar geen muis meer leven kon. Greypaw liet zich met een zucht neerzakken, maar stond al snel weer op toen één van de warriors van ShadowClan hem op z'n donder gaf. Hij moest gaan jagen, kijken of er muizen in de buurt waren voor de zwakkeren. Zijn maag rommelde. Greypaw zuchtte, draaide zich om en wandelde weg door het hoge gras van het weiland. Zoekend naar prooi dan maar..

[OPEN]

Wavepaw had weinig honger. Zijn lichaam was klein en veel eten hoefde hij niet. Toch vond hij het moeilijk om de warme prooien in zijn bek mee te dragen, in plaats van dat hij ze zelf op at. Zijn jacht ging matig, hij had nog te weinig training gehad om andere dieren te vangen dan muizen. Hij zuchtte. de jonge apprentice was moe. Moe van alle drukte, moe van zoveel doen op een dag. Hij was het luie kitten leven gewend. Hij liep in gedachten verzonken door, tot hij in de verte nog een apprentice zag jagen. Misschien konden ze samen gaan jagen, dat was altijd leuker dan alleen. Wavepaw rende door het hoge gras. Alleen zijn staart stak er bovenuit. Hij proefde kort de lucht en merkte tot zijn blijdschap dat het net als hij een Shadowclan apprentice was. 'Hoi!' riep hij van verre, 'Ook aan het jagen?'

[Open] Battle scarred conquistador Wavepa10

De grijze kater keek op toen hij plotseling een veel te vrolijke stem hoorde. "Eh," zei hij alleen en knikte toen het jongere katertje hem vroeg of hij ook aan het jagen was. Het was zonder twijfel een ShadowClan apprentice, dat kon hij ruiken en zo te zien was hij nog niet heel oud. Greypaw behoorde tot de oudere apprentices, als al die drama met de modderstroom er niet geweest was dan had hij ondertussen misschien wel warrior geweest. Dan had hij zijn wake gehouden 's nachts in het kamp. Maar dat kamp was er niet meer nu. De grijze kater keek kort om zich heen, er was niemand anders hier. "Wees wat zachter, anders hoort de prooi je nog." Het gestreepte katertje leek enthousiast te zijn, iet wat apart omdat de meeste katten nog altijd triest waren omdat ze het territorium hadden moeten verlaten. "Wat is je naam?" vroeg Greypaw vervolgens maar.

De apprentice was grijs. En hij leek iets minder happy dan Wavepaw was. Wave's snorharen trilden geamuseerd. Hij was in zijn Ik Ben Zo Hyper momentje. Dat had hij niet zo vaak. Eigenlijk bijna nooit. Maar hij werd gewoon blij van de buitenlucht. En hij was moe. Goede combinatie. Het hyperactieve momentje voordat je ging slapen. 'Eh,' Antwoordde de apprentice. Oke, duidelijk. De andere Shadowclanner was niet in zijn hypermomentje. Dat werd nog wat duidelijker toen de kat hem erop wees dat hij de prooi wegjaagde. Hij had gelijk, iets minder druk doen kon wel. Hij ontspande even zijn spieren. Kalm aan doen, Wavepaw. Jij hebt er ook altijd een hekel aan als anderen druk tegen jou doen. Langzaam werd hij wat rustiger, maar nog steeds voelde hij zich uitgelaten. Daar hoefde hij alleen anderen niet mee lastig te vallen, want dat was nou eenmaal irritant. 'Wat is je naam?' vroeg de grijze kater. Wavepaw keek naar hem op. 'Wavepaw. En jouw naam?' De grijzekater was duidelijk een oudere apprentice. Misschien kon Wavepaw wel wat van hem leren, door stil toe te kijken hoe hij zou jagen. Daarom plofte Wavepaw zachtjes neer op de grond, legde zijn kleine veldmuisje naast hem neer en vroeg: 'Is het oke als ik kijk hoe jij jaagt? Ik ben nog niet zo goed.'