Bright stars in a dark sky

De flame point glipte stil weg van de groep slapende katten en trippelde rustig in de richting van thunderclan. Het was het perfecte moment om nu de ander te bezoeken. En dus kondigde hij zijn komst aan met een zacht gesnor. Hij was snel, heel erg snel en stond er dan ook wel in no time. Hij keek even glimlachend rond en vond haar al snel. Rustig neusde hij even tegen haar kop aan om haar aandacht te krijgen waarna hij naast haar ging liggen. "Hey~" Het was al zo lang geleden dat hij haar had gezien. En well, de ander had het druk genoeg had met zijn eigen familie, die verloren was zonder moeder en vader.

Het duurde niet lang of een bepaald geluid doorbrak de stilte van de nacht. Voetstappen in haar richting, vergezeld door zacht gespin. Wacht.. was dat Windclan geur? Nieuwsgierig keek ze opzij om te zien wie haar een bezoekje kwam brengen, en tot haar grote verbazing was het een oude bekende. Zelfs na al die tijd verspreide zich weer een warm gevoel toen hij tegen haar kopje aan neusde, waarna hij naast haar plofte. "Hey," zei de flame point kater toen. Winter glimlachte en draaide haar kopje naar hem toe. "Hoi," spon ze met een warme ondertoon. "Dat is lang geleden." voegde ze er toen aan toe. Want ja, dat was het zeker, maar ze was hem uiteraard nooit vergeten. Ze likte even kort over haar witte voorpootjes en keek vervolgens weer terug naar hem.

De poes glimlachte meteen naar hem en dat gaf hem een warm hart; nee gewoon een warm gevoel in het algemeen. Het was fijn anderen gelukkig te zien, uiteraard. "Hoi," Klonk er spinnend met een duidelijke warme ondertoon. Dat liet hem toch even glimlachen en lichtjes grinniken, het was gewoon te cute om dat niet te doen, hm? "Dat is lang geleden." Hij knikte even en keek op naar de gespikkelde hemel. "Inderdaad, er is zoveel gebeurd," murmelde hij zachtjes. "IK had gewoon geen tijd om je op te zoeken... Sorry," klonk er even moeizaam met een kleine glimlach, maar een zucht kon hij dan toch na enkele tellen niet onderdrukken.

"Inderdaad, er is zoveel gebeurd," murmelde de nog altijd adorable kater. Nu knikte Winter ook weer. Er was zo ontzettend veel gebeurd dat ze het nauwelijks meer allemaal kon onthouden. "Ik had gewoon geen tijd om je op te zoeken... sorry." zei hij toen moeizaam. Winter glimlachte even naar hem. "Ik begrijp het, je hoeft je niet schuldig te voelen." zei de poes wijs. Ze ging iets dichter bij hem zitten toen ze een rilling door haar lichaam voelde trekken. Eigenlijk had ze het best wel koud ineens. Stiekem gluurde ze verlangend naar zijn fluffy vacht, en vooral zijn staart. Zijzelf had een saaie korte vacht... Als hij nou eens zijn staart... nee, dat was geen goed idee. Hoewel... "Heb jij het ook zo koud?" wauw, subtiele hint hoor. Ze kon er niets aan doen, het verlangen naar affectie in haar leven was ondertussen vrij groot. En ja, ze had het echt koud.