Blue sea

Sinds dat de rivieren waren doorbroken en het kamp had overspoeld had de tom niet meer zijn mond geopend. Hij mocht van geluk spreken dat hij hier stond, met alle katten van de clans zoekend naar een nieuw thuis inplaats zijn zwarte lichaam ergens drijvend in het water. Doodsbenauwd was de jonge tom voor het water geworden toen hij die dag bijna verdronk. Starclan wou hem al halen, maar Pantergrowl de deputy had hem gered samen met Chivypaw en Stonepaw. Hij had blij moeten zijn dat hij nu met vier poten rechtop stond maar integendeel was hij kwaad. Bloed kolkte in zich op, geen kat had hem mogen redden van de dood. Het was zijn straf, hij verdiende het om niet meer hier te zijn. Creamyfrost geur leek wel in zijn neus te plakken toen de oude kitten zijn ogen opende door de regen die op zijn gitzwarte vacht viel. Waarom had de Creamy hem niet met hem meegenomen? Hoelang moest hij hier nog blijven? Elke dag wakker worden met de verdriet die oneindig leek. Hoelang moest hij dit volhouden tot hij uiteindelijk brak? De zwarte tom zuchtte, zijn kop verschuilend in zijn poten tegen de regen. Elke druppels die op hem belande maakte zijn belevenis dat hij bijna verdronk weer terug.

Oceanbreeze

Note: Hij heeft een schelp bij zich, die word in de volgende post vermeld c: misschien dat je er iets mee kan

Zijn zwarte vacht werd natter door de regen, doorgedrongen tot op zijn huid en langzaam kruipend in zijn lichaam. De jongere tom rilde maar bleef liggen, zijn poten hadden zich om een schelp geklemd alsof zijn leven er van af hing terwijl hij zachtjes met het puntje van zijn zwarte neus de oppervak van de schelp streelde. Zoekend naar wat rust in zichzelf. Echter leek enkele katten niet te snappen dat wanneer hij alleen in hoekje opgekruld lag dat dat betekende dat hij graag alleen wou zijn. Een andere kat waagde zich op hem af en te merken aan de geur kwam ze van Windclan. De tom had in de korte periode geleerd wat de geuren waren van de andere clans en had dit heel snel opgepakt. Wat haast wel moest met z'n goed werkende sterke neus. Zijn neus en oren waren namelijk de enige waar hij op kon vertrouwen want zijn ogen hadden alleen een grote zwarte vlek voor hem. Ravenkit wiebelde zachtjes met zijn oor, luisterend naar de pootstappen die de Windclanner zette toen die op hem af kwam terwijl zijn vacht omhoog rees door de starende blik die over zijn pels gleed. "Staren is niet beleefd." Gromde hij norser dan als bedoeling. Het was eenmaal vervelend als katten zo deden en de tom was niet bepaald meer de oude vrolijken kittens zoals vroeger.