A thousand miles

De schelp die de tom met zich meedroeg werd met de minuut zwaarder. Alsof een beton blok om zijn nek hing en hem naar de grond wou trekken. De oudere kitten had gedacht dat hij makkelijk de schelp mee kon nemen, niet bewust dat met de tijd alles wat je droeg of vast hield zwaarder werd. De clans waren nu al een poosje aan het lopen en als ze niet gauw pauze zouden houden zou Ravenkit spontaan neervallen. Kittens konden gedragen worden maar hij was al op een hogere leeftijd en eigenlijk al te groot en te zwaar om door een moederkatten gedragen te worden. De tom zuchtte, zijn poten pijnlijk van het lopen en zijn kaken pijn door de schelp die hij al vanaf Creamyfrost dood met zich meedroeg.

- Burnetkit first c:

Ze had nu al een tijdje een andere kitten op het oog. Hij droeg iets mee dat ze niet kende. Maar ze was bang. Sinds de dag dat ze het lijkje had gezien op het zwarte pad. Ze trilde even lichtjes bij de gedachte. De plompe kitten versnelde haar pas even en kwam naast de ander lopen. Ze haalde even diep adem en zuchtte zachtjes. "M... mag ik eens vragen... wat dat is?" klonk er zacht en bijna onhoorbaar van de jonge windclanner af

Best eng wanneer je niks kon zien maar toch voelde dat iemand je bekeek. Twee paar ogen leken over zijn lichaam heen te glijden, alsof die van top tot teen in de gaten werd gehouden. Raven nekharen kwamen dus ook langzaam overeind, de blik van de ander leek wel een gat in zijn pels te branden terwijl deze langzaam op hem afliep. De pootstappen die versnelde, de ademhaling, Ravenkit bibberde, hij was zo weg in zijn gedachthens dat hij gewoon licht in paniek raakte. Niet oplettend op zijn zintuigen die hem vertelde dat het maar een kitten was van Windclan. De tom schrok dus ook toen er een zacht geluidje naast hem klonk en liet daardoor zijn schelp spontaan vallen. "Nee!" Schreeuwde hij. Elke haar op zijn lijf schoot omhoog terwijl hij met zijn poten omzich heen begon te woelen. Maar geen teken van de schelp. Starclan oh starclan! "Waar is het!?" Siste hij, druk met het zoeken draaide hii zich om, zijn poten tikte op de grond, zijn neus door het gras om de schelp terug te vinden. "Waar is het!"

De oudere kitten leek te schrikken van haar en natuurlijk schrok zij op haar beurt ook van tja... hem. Het was niet dat ze onaangekondigd aankwam of de vraag uit het niks kwam. Ze was kinda shooked om de ander ts zien... Maar hij liet wel het ding vallen. "Nee!" Klonk er schreeuwend van de zwarte riverclanner af en ze kromp ineen, zeker nu hij zijn haren ook overeind had... het... Was maar een vraag right? "Waar is het!?" Toen leek hij iets te doen dat ze niet snapte en langzaam nam ze een stapje terug en neusde ze even tegen het ding aan. "Waar is het!" Langzaam neusde ze het naar hem toe, het ding dat ze niet kende, waarna ze wat stapjes terug nam. "Uhm sorry... meneer," mompelde ze zachtjes.

Zijn hartje klopte zo hard in zijn keel dat hij wel op een of andere racepaard leek zo snel dat het ging. Zijn haren rechtovereind van de paniek en angst dat zijn lichaam met de seconde vulde. Natuurlijk kon de Windclan kitten er niks aan doen maar daar zat hij nu niet met zijn gedachthens, hij wou zijn schelp en wel nu! Als een vis op het droogte begon hij veder te zoeken met zijn poten, zijn blinde ogen zo groot als schoteltjes. "Oh Starclan nee, alsjeblieft niet, geef het me terug. Alsjeblieft" De tom piepte zachtjes, de tranen proberend in te houden om niet janken. Starclan verdomme waar was zijn schelpje!!? De oudere kitten had het bijna opgeven toen hij plots een harde ding tegen zijn poot voelde. Zijn schelp! Raven drukte zijn neus er tegen aan, zijn lichaam weer opgelucht toen hij weer in aanraking was met zijn schelp. Alle stress en angst was gevlogen en met een opgeluchte zucht schraapte hij de schelp tussen zijn poten. De ander al weer vergeten.

De zwarte kater leek helemaal door te slaan, daarbij smekende om. Hetgeen waar ze toch niet van wist wat het was. Ze slikte alleen en keek hem, misschien afwachtend, misschein bezorgd. Ze wist het zelf eigenlijk niet meer als ze heel eerlijk moest zijn. Toen ze het ding naar de oudere kater had toegeneusd had hij deze gretig onder zijn poten geklemd en leek meneer haar zo te vergeten. Wel meteen knipperde ze even en sprong ze snel van links naar rechts voor zijn neus.. daarna stak ze een poot op en sloeg ze met schijnbewegingen naar hem... wachtende op een reactie. Kijk dan naar me... verdorie

De zwarte tom was zo gefocust geweest op zijn schelp dat hij gewoon de ander vergeten was. Raven schrok dus ook op toen hij ineens een vlaag lucht langs hem heen voelde e als gevolg hoorde hij iets springen. De tom was blind en kon niet bepaald zien wat er gebeurde maar het was duidelijk dat iemand zijn aandacht trok. "Uhm,," De oudere kitten slikte. "Kan ik misschien ergens mee helpen?" Vroeg hij, zijn gedachthens nog niet helemaal terug in de realiteit. Oeps..

De ander leek niet al te impulsieve reacties op haar te hebben. Het zorgde ervoor dat ze even verbaasd knipperde en toen haar breed gevormde kopje wat kantelde, een vragend blik in haar helderblauwe oogjes. Ze wist niks van het concept blind zijn, of doof zijn. Nog nooit had ze gehoord van een kat die niet een van zijn zintuigen kon gebruiken. Sterker nog, ze wist niet eens wat een zintuig was. Ze wist wat zien was en ruiken en horen maar voor haar was het zo natuurlijk als ademen en iets dat ze niet kon wegcijferen, daarom was het voor haar een vreemde ontmoeting om niet de reactie te zien die ze normaal verwachte bij een kat. "Uhm,," Klonk er. "Kan ik misschien ergens mee helpen?" Hm? "Wat is dat?" zei ze even terwijl ze keek naar zijn poten waar het vreemde voorwerp lag. Nog steeds wist ze niet dat hij helemaal niet kon weten over wat ze het had... Ze had enkel vermoedens en daarbij.. Ze was nog jong, alsof ze daar over ging doordenken... hah, wat een grap.