You're a taker, devils-maker

Oké, nu was het eigenlijk wel weer genoeg, ze mochten wel weer naar huis. Deze veldtrip had wel weer lang genoeg geduurd, ze was er wel weer klaar mee. Haar staart deed nog steeds zeer en de regen had haar veranderd in een zielig hoopje ongeluk. Een lange tijd hield ze zich stil, maar haar zwart-witte moeder hield niet op met lopen. Deze reis leek een eeuwigheid te duren, dus besloot ze uiteindelijk haar bekje te openen. "Mam, kunnen we weer naar huis?" brabbelde ze zachtjes, haar vurige karakter leek gedoofd door de regen. "Mijn staart doet pijn..."

-Sinclaw!

Haar ogen hadden nog altijd op het doel gevestigd gelegen maar toen haar dochtertje begon te spreken keerde ze haar ogen terug naar haar en zette haar even op de grond neer. "Thuis.. Is niet meer Wolfkit." Mompelde ze zachtjes een lik over haar staart gevend. "We zullen er aan moeten wennen dat we enkel elkaar hebben lieverd." Fluisterde ze zacht en gaf haar nog een paar likken klaar om haar weer op te tillen.

Haar moeder zette haar neer op de koude grond. Meteen schudde de jonge poes zich uit en strekte haar poten. "Thuis.. Is niet meer Wolfkit." Ongelooflijk keek ze haar moeder aan en stond toe hoe die haar staart likte. "We zullen er aan moeten wennen dat we enkel elkaar hebben lieverd." Wolfkit deed haar uiterste best zich sterk te houden, maar kleien tranen vormden zich in haar gele ogen, die zo op die van haar moeder leken. "Maar waarom is het weg dan?" ze dacht diep na over een oplossing. "Starclan kan toch wel wat zon brengen ofzo, toch?" Daar waren die gekke katten in de sterren toch voor? Wolfkit bemerkte hoe Sinclaw haar weer op wilde tillen en schudde koppig haar hoofd. "Ik wil zelf lopen,"

Op verzoek van Wolfkit zette ze de kitten neer en gaf haar even een snelle lik over haar nekje waar Sin haar net nog vast had gehouden voor ze een korte grinnik over haar lippen liet rollen en Wolfkit aankeek. "Starclan kan niets Wolfkit. Starclan heeft niets te vertellen over onze levens en kan geen zon laten verschijnen alleen maar omdat wij dat willen."
Ijskoud staarde ze de kitten even aan. "Vertrouw en geloof niet in starclan. De verhalen worden je enkel verteld om je een gelovig schaapje te houden. Ze willen niet dat je voor jezelf denkt."
Mompelde ze haar aanstarend.

Haar moeder ging de discussie gelukkig niet aan en liet Wolf zelf lopen, waar het jonge poesje blij mee was. Ze strekte haar poten eens goed uit en begon op een rustig tempo aan haar moeders zijde mee te lopen. "Starclan kan niets Wolfkit. Starclan heeft niets te vertellen over onze levens en kan geen zon laten verschijnen alleen maar omdat wij dat willen." De jonge poes knipperde even verbaasd met haar ogen. Wat..? Starclan kon niets? Dat was niet wat papa zei, iedereen zei altijd het tegenovergestelde. Wolfkit wilde dit mededelen totdat Sinclaw haar plots ijskoud aan keek. "Vertrouw en geloof niet in starclan. De verhalen worden je enkel verteld om je een gelovig schaapje te houden. Ze willen niet dat je voor jezelf denkt." Ze keek even weg en dacht diep na over die woorden. Het was waar, ze had nooit iets van Starclan gehoord of gezien. "Maar Mama, waarom zegt iedereen dan altijd dat je in Starclan moet geloven? Dat ze je helpen? Papa zegt dat ook!" vroeg ze terwijl ze haar kopje vragend schuin hield.

Met vernauwde ogen keek ze haar dochter strak aan. "Dat is omdat ze je laag willen houden mijn dochter. Ze willen dat je hen geloofd en hen volgt. Geen enkele gedachte voor jezelf hebt." Met haar staart duwde ze Wolfkit's kopje omhoog en keek haar recht aan. "Zou als starclan bestaat ze ons zo in gevaar brengen? Ons wegsturen van ons eigen huis? Natuurlijk niet, en nog erger. Als ze wel bestonden konden ze nieteens wat regen tegenhouden." Lachend schudde de kattin haar kop. "Nee lieverd. Geloof niet in ze. Wees sterker dan dat."

Wat? Waarom zei mama dat allemaal? Wolfkit keek met heel veel vraagtekens in haar gele ogen op naar de zwart-witte poes die zojuist haar wijs probeerde te maken dat Starclan maar een verzinsel was. Het verwarde haar, want wat Sinclaw zei klopte wel. Waarom zou Starclan hun dit aan doen? Hadden ze het verdiend? Of bestonden ze echt niet? Wolfkit schudde haar kop. "Maar hoe kunnen de clanleaders dan 9 levens hebben mam?" Miauwde ze wat verward. "En hoe kunnen de plantjes poezen dan tekenen krijgen?" Ze snapte er helemaal niets meer van.