[open] i just don't know what to do with myself

Dit rotgebied stonk naar twolegs en het geluid van het nieuwe Thunderpath frustreerde haar. Ze had het gevoel dat ze helemaal gek werd. Geen enkele persoonlijke ruimte en daarbij ook nog een constante blootstelling aan het plaatje dat haar zo ziek maakte: Redpetal met de kittens van haar broer. Ze haatte ze, ze haatte haar. Ze verachtte die lelijke, rode poes en haar poten jeukten om er iets aan te doen. Twirldance wilde haar het Thunderpath op duwen, haar aan stukken scheuren en haar ogen uitkrabben. Iets in haar schreeuwde, alsof de woede die ze voelde een geheel ander persoon was dat op ieder mogelijk moment uit haar zou kunnen kruipen. Ze verwerkte het op de enige manier die ze kende: ze kende ieder gevoel van woede, verdriet en minachting naar binnen toe. Een innerlijke storm die door wervelde, totdat ze het op een dag niet meer in kon houden.

Ze maakte zichzelf bang, ontzettend bang. Ze wist waar ze tot in staat was en was bang dat het opnieuw zou gebeuren. Ze was bang voor degene die ze pijn zou doen en ze was bang voor zichzelf. Ja, de eerste keren was ze ermee weg gekomen, maar wat als iemand erachter kwam? Wat als hij erachter kwam? Ze zou zichzelf nooit kunnen vergeven. Ze zou de waarheid vertellen, ze zou zeggen dat ze het absoluut niet zo bedoeld had, dat ze het niet had wíllen doen, maar wie zou haar geloven? Met een brok in haar keel keek ze de verschillende groepen katten rond, ze voelde de hoop al zinken. Ze was een verloren zaak.

Galebird snoof de geur van het vuile Thunderpath op. Een aantal warriors waren - waaronder hijzelf - op pad gestuurd om te checken of er ergens een veilige plaats was waar de clans het pad over konden steken. Er liepen hier veel honden in de buurt rond, dat viel ook wel duidelijk te ruiken. De grote RiverClan kater liet zijn goudkleurige ogen rondgaan. Normaal gesproken roken RiverClan katten enorm naar vis, maar nu had hij al geen dagen meer een vis gezien. Net zoals de meeste andere was de kater aan de magere kant, maar zijn enorme vacht zorgde ervoor dat je het bijna niet zag. Zonder al te veel geluk was Galebird teruggekeerd naar de plaats waar de clans zich hadden gevestigd, het was moeilijk om een veilige oversteek te organiseren. De warrior had zijn blik naar links gevestigd, en liep toen tegen een andere kat aan. "Oh, sorry, ik keek niet uit," verontschuldigde de RiverClan kater zich tegenover de ThunderClan poes waar hij tegenaan was gelopen.

[open] i just don't know what to do with myself VN3OQbT

Het mengsel van de vier verschillende clangeuren vond ze ook maar helemaal niks. Het was niet echt alsof ze iets tegen katten van andere clans had, maar dit sloeg toch wel alles. Het waren veel te veel zielen op één plek en als ze heel eerlijk was, maakte het haar lichtelijk panisch. De aanwezigheid van het grote aantal tweebeners rondom hen maakte het allemaal ook niet veel beter. Ongemakkelijk schuifelde ze wat met haar poten, hopend dat niemand haar hier zo triest zag zitten. Ze wilde vastberaden en zelfverzekerd overkomen, maar het leek haar allemaal steeds moeilijker af te gaan. Toen er iemand tegen haar aan liep, barstte ze bijna uit, in woede of in tranen. Ze draaide zich met een ruk om naar een Riverclanner die direct zijn excuses aanbood. Haar blik verzachtte iets. Ze moest eens rustig aan doen, zeg. Even haalde ze diep adem, waarop ze een flauwe glimlach op haar gezicht zette. "O, geen probleem," miauwde ze zachtjes. "Het is hier ook zo druk." Ze keek even rond, waarop ze haar blik weer op de kater voor haar liet vallen. Hij was leuk om te zien. "Met wie heb ik het genoegen?" Als ze met een stel onbekenden opgescheept moest zitten, deed ze er beter aan om ze daadwerkelijk te leren kennen. Al leek het soms niet zo, ze wilde echt graag leuk gevonden worden.

De kattin waar hij tegenaan was gelopen draaide zich met een ruk om, en eventjes was de kater bang dat hij de wind van voren zou krijgen en straks de aandacht van vier clans volledig op hem gericht zou zijn. Want eh, dat had hij nu ook liever niet. Echter verzachtte de blik van de kattin een beetje, waarna ze diep adem haalde en zei dat het geen probleem was. Vragend keek de kater haar aan, wist ze zeker dat het geen probleem was? Een scheve grijns verscheen op zijn gezicht toen ze zei dat het hier ook zo druk was. "Zeg dat wel," mauwde hij terwijl hij rondkeek. Vier clans door elkaar gemixt was inderdaad heel erg druk. "Galebird is de naam," zei de kater terwijl hij zijn lange vacht een keer uitschudde. "En jij bent..?" ging hij vervolgens verder terwijl hij haar afwachtend aankeek.

Wederom was het haar gelukt om de storm in de fles te houden, al wist ze niet voor hoe lang nog. Daarbij, deze kater leek haar wel oké. Ze had geen zin om tegen hem uit te vallen, hij verdiende het niet. Nee, haar woede was bestemd voor iemand anders. Het wachten was enkel nog op de juiste plaats en tijd. De kater keek haar even vragend aan, waarschijnlijk was haar expressie niet zo vriendelijk geweest toen ze zich haastig om had gedraaid. Ze moest ervoor zorgen dat hij dacht dat het oké was. Dat ze het niet zo bedoelde. Dat ze normaal was. Haar hart maakte dan ook een sprongetje toen de vragende blik in een scheve grijns veranderde. De kater stemde met haar in en stelde zich vervolgens voor als Galebird. Galebird, het paste bij hem. Even staarde ze hem glimlachend aan en toen de kater vroeg wat haar naam was, antwoordde ze haastig. "Twirldance." Om één of andere reden klopte haar hart in haar keel. Sinds wanneer was ze zo bang voor anderen? Even schuifelde ze weer met haar poten. "Ik vind het maar niks hier," zei ze, doelend op het nieuwe gebied waarin ze zich bevonden. Hopelijk zouden de leiders niet besluiten om hier te blijven.

Nieuwe contacten maken was altijd een goed iets om te doen. Daarbij was de grote kater best wel sociaal aangelegd, iets wat hij volgens zijn moeder en peetvader van zijn vader had. Zijn vader die overleden was toen hij nog een kleine kitten was geweest, en die toen der tijd Creamyfrost had aangesteld tot zijn peetvader. Maar ook die laatste was er niet meer, ook die laatste hadden ze achtergelaten in het oude territorium. Het was nog altijd pijnlijk, maar Galebird was volwassen genoeg om er doorheen te bijten. Al was het natuurlijk nog maar de vraag of het wel zo volwassen was om je emoties zo te onderdrukken, maar oké. De naam van de kattin was Twirldance. Hij knikte een keertje goedkeurend, ze leek inderdaad wel op een Twirldance. De ThunderClan kattin zei dat ze het hier maar niets vond. Kort schudde de kater met zijn kop. "Dat ben ik volledig met je eens. En de geur is ook nog eens vreselijk." Hier zo vlak bij zo'n stinkend Thunderpath. "Heb je anders zin om een eindje te lopen?" vroeg hij vervolgens. Wie weet zou het haar - en hem - wel goed doen om een beetje de rust op te zoeken.

Het was niet vaak dat ze nieuwe vrienden maakte, of überhaupt met een nieuw iemand praatte. Normaliter was ze niet verlegen, zeker niet. Gewoonlijk stapte ze zonder pardon op iemand af en zei ze wat ze dacht, al had ze daar soms naderhand spijt van. Het echte probleem zat bij haar gewoonweg in de omgang. Ze was niet bepaald makkelijk, aan beide kanten van het spectrum. Ze was óf te aanhankelijk, óf te afstandelijk. Het begon haar steeds meer op te vallen, vandaar ook haar recente eigen bezorgdheid over dit fenomeen, maar ze probeerde er niet een al te groot punt van te maken. Blijkbaar vond Galebird het hier ook niet echt prettig en ze kon alleen maar hopen dat de clanleiders die gedachte met hen deelden. Ze zag zichzelf hier niet echt permanent wonen, maar als Branchtrove besloot te blijven, dan moest ze haast wel, toch? De kater suggereerde ineens om een stukje te gaan lopen en even keek ze hem verbaasd aan. Hij wilde wandelen, met haar. "Oh, ja, waarom niet?" zei ze glimlachend, waarop ze opstond en haar staart nonchalant achter haar aan zweepte. Ze keek even om zich heen, bedenkend in welke richting ze wilde gaan. "Er moet hier wel een iets rustigere plek zijn, toch?" mompelde ze toen. Haar eigen uitzicht bood haar alleen visie op groepjes andere katten, in een zee van onbekende vachten.

De grote kater hoopte met heel zijn hart dat er snel een manier gevonden kon worden om over dit Thunderpath te gaan met de vier clans. Immers konden ze hier niet voor altijd blijven.
Het was er te dicht bij de wereld van de twolegs en hun monsters en honden. Dat was geen veilig bestaan. Er zouden dagelijks doden vallen als ze de clans hier zouden vestigen. Daarbij, er was hier geen ruimte voor vier clans. De prooi zou binnen een mum van tijd opraken. Galebird zag zichzelf tevens ook niet langs zo'n stinkend pad wonen. Rustig had hij aan de kattin gevraagd of ze misschien zin had om een stukje te lopen, dan waren ze even weg van de geur en de drukte. Ze stemde ermee in, waarbij hij met een kleine glimlach knikte en wachtte tot ze was opgestaan. "Ja, als we het Thunderpath een eindje volgen dan komen we als het goed is op een rustigere plaats." Nu hoefde hij er ook weer niet precies naast te lopen, je kon het pad toch wel op een afstandje ruiken.

Erg gesteld op de twolegs was ze niet, al was ze er vrij zeker van dat dat voor de meeste wilde katten gold. Ze begreep niks van wat die rare mensen deden en bleef het liefst bij ze uit de buurt. Dat ze nu in dit dichtbevolkte gebied moesten zitten, maakte haar dan ook absoluut niet blij. Ze had niet het idee dat het hier veilig was. Twolegs waren onvoorspelbaar: de één probeerde je nek om te draaien en de ander wilde je meenemen naar zijn nest en propte je vervolgens vol met vreemd voedsel. Ze vroeg zich af of ze ooit ander gebied zouden vinden, hoe het eruit zien en met wie ze daar zouden wonen. Straks waren de vier clans voor altijd verenigd, of zouden ze in tweeën moeten splitsen. Of heel, heel misschien werd alles uiteindelijk weer net zoals vanouds. Wederom zag ze Galebird glimlachen, iets wat haar goed deed. Misschien moest ze zich simpelweg een keer omringen met katten die ze mocht, katten die haar ook blij maakten. Ze zette alvast enkele stappen in de juiste richting, waarop ze al wandelend naar Galebird keek. "Ik hoop dat we snel een nieuwe plek vinden," begon ze met een zucht. Ze had een beetje heimwee, al wist ze niet precies naar waar. Ze had altijd gemengde gevoelens gehad richting het Thunderclangebied. "Ik vraag me af hoe het er uit zal zien." Misschien was haar pessimisme onterecht en bracht Starclan hen wel naar een utopisch gebied, al durfde ze dat niet echt te hopen.

De kater begon op een rustig tempo te lopen naast de kattin die hij zojuist had ontmoet. Deze zei dat ze hoopte dat de clans snel een nieuwe plaats zouden vinden. Hij hoopte dat ook echy heel erg. Stel je voor dat ze nog weken rond zouden dwalen. Weken, misschien wel manen, wie weet zouden ze wel altijd blijven dwalen. "Wie weet waar StarClan ons brengt." Galebird vertrouwde er heilig op dat er over hen gewaakt werd. Hij wist het gewoon. Zijn vader daarboven en de rest van hun voorouders. De clans hadden een aantal beschermengelen daarboven. "Ik hoop een plaats met weinig twolegs." Hij herinnerde zich hoe ze op warme dagen altijd in de buurt van hun rivier te vinden waren geweest. Waar ze vervolgens troep maakte, plantjes plattrapten en prooi wegjoegen.

Op één of andere manier voelde ze hoe ze langzaam maar zeker rustiger werd. Het was goed om even weg te gaan van haar familie en alle drama die deze met zich mee bracht. Misschien had ze een pauze nodig. Het was de laatste tijd alles waar ze aan dacht. Branchtrove, Redpetal, de kittens. Ze begreep gewoon niet waarom haar broer ooit voor háár had kunnen kiezen. Een zielig, zwak en stotterend kreng dat deed alsof Twirldance de personificatie van de duivel zelf was. Alleen het idee van Redpetal deed Twirldance's bloed al koken. Nee, ze moest niet aan haar denken. Niet hier, niet nu. Galebird noemde Starclan, waarop ze even knikte. Ze had geen enkel idee wat de katten in Silverpelt van plan waren en na wat er allemaal gebeurd was, durfde ze hen ook niet meer te vertrouwen. Ze greens even toen de kater opperde dat hij hoopte op een plek met weinig twolegs. "Dat zeker," stemde ze in. Ze kon ze missen als kiespijn. "Denk je dat er in het nieuwe gebied wel genoeg ruimte zal zijn voor vier clans?" vroeg ze toen. Hoeveel gebieden waren er nou die te verdelen waren in vier perfecte stukken land, met één centraal punt dat diende als hun brug met Starclan. Misschien had Starclan wel plannen om hun manier van leven voorgoed te veranderen.

Twolegs waren de meest vreselijke wezens die hij kon bedenken. Ze liepen altijd met hun vervelende honden door de bossen heen, bevuilde de rivier met de resten van hun eten en joegen daarmee hun precious vissen weg. De kattin leek het met hem eens te zijn dat ze een plaats moesten vinden met weinig twolegs. "Ik hoop het," zei de kater bedenkelijk terwijl hij door bleef lopen. "Ik bedoel, we moeten wel een plaats vinden voor vier clans, right?" Dit was duidelijk geen plaats voor vier clans. En ergens was het ook wel te verwachten geweest dat ze ver zouden moeten reizen. Er zou vast geen perfect woud naast de deur liggen, niemand zou dat verwachten. "En als het eerste goede gebied wat we tegenkomen niet genoeg ruimte heeft, dan zullen we verder moeten zoeken."

In dit vreemde gebied was ze zoveel mogelijk op haar hoede. Ze kende het gebied niet en was volledig afhankelijk van wat ze zag, hoorde en rook. En naar haar mening rook ze veel te veel twolegs. Ze kon zich niet voorstellen dat ze ook maar in de buurt van deze plek een nieuw territorium zouden vinden, dus dat betekende dat ze waarschijnlijk nog een heel stuk door moesten lopen. Galebird opperde dat ze wel een plek zouden moeten vinden voor vier clans, waarop Twirldance even haar schouders ophaalde. "Ik weet niet wat de leiders van plan zijn. Of wat Starclan van plan is," miauwde ze toen. Misschien zouden ze een te klein territorium vinden en zouden ze moeten vechten voor hun plekje in de wereld. De kater ging verder over hoe ze een andere plek zouden moeten zoeken als er niet genoeg ruimte was voor alle clans. "Denk je dat de leiders de clans weer bij elkaar willen hebben?" Ze herinnerde nog goed hoe onstabiel de relaties tussen de clans was geweest voor de hele reis. Misschien was dit genoeg om voor vrede te zorgen, maar misschien ook niet.

Galebird zou ook niet weten wat StarClan van plan was. Maar hij wist wel dat er katten waren daarboven die om hem gaven, zoals zijn vader Bravesoul en zijn peetvader Creamyfrost. Best raar, hij had beide katers verloren die vaders van hem waren. En die eerste had hij niet eens goed leren kennen. En toch leefde hij onder het mom dat hij een voorbeeld wilde nemen aan zijn vader, die een dappere krijgersdood was gestorven, vechtende voor RiverClan. "Ik denk het niet, de clans hebben teveel verschillen om één clan te worden." Daarbij, dat zou complete chaos zijn. Hoe zou het dan moeten met de leiders, daar zou geheid ruzie om komen. En uiteindelijk bleef elke kat zijn clanbloed houden, er zouden sterkere gevoelens zijn voor hun eigen bloed dan voor de andere clans. "Nee, ik denk niet dat we één grote clan gaan worden, alhoewel dat voor nu dan eventjes is lijkt het wel." Dat ging nooit stand houden.

Het was een raar dat ze haar ouders en jongere broertjes nu definitief achter moesten laten. Ze lagen nog steeds in het oude kamp, waar ze waarschijnlijk nooit meer terug zouden komen. Misschien was dit wel het moment waarop ze alles definitief af zou kunnen sluiten. Elke keer als ze aan haar verloren familie dacht, kreeg ze een misselijkmakend gevoel van binnen. Ze wist dat het allemaal haar schuld was, ze had het recht niet om zich er zo rot over te voelen. Maar waarom deed ze dat dan wel? De woorden van Galebird zwommen even door haar hoofd en het was te moeilijk voor haar om uit te pluizen wat hij zei. Er vormde zich een brok in haar keel toen ze hem opnieuw aankeek. "Heb jij... Heb jij iemand achter moeten laten?" vroeg ze toen, ergens wel bang voor het antwoord. Ze hoopte gewoon dat hij een erger verhaal had, zodat ze zich slecht kon voelen over hem in plaats van over zichzelf.