So many memories

Panthersoul was opgelucht dat hij veilig uit het stijgende water in het Windclan kamp was gekomen. Zijn angst voor water had duidelijk de overhand genomen nadat hij het water had opgemerkt en hem doen verstijven. De herinnering eraan zorgde voor een rilling die over zijn rug liep en ondanks dat ze door dat water hun thuis hadden achter moeten laten was hij blij om er nu niet in te zijn. Toch waren er vele herinneringen aan het gebied en had hij zijn blik al meerdere keren naar waar het gebied was gedraaid. Ondertussen vroeg hij zich ook af wat er komen ging, waar zouden ze naartoe gaan en wat voor een nieuw gebied zou het gaan zijn? Hoe zou het überhaupt zijn om met de andere clans samen te reizen, want het was duidelijk dat ze samen zouden gaan en of dat zou werken was de vraag.

[Eerste post Routpaw]

Het besef was er nog steeds niet maar de jonge poes had zich nu toch bij het besluit neergelegd; ze had geen andere keus. Ofwel kon ze nu ergens zichzelf in slaap zitten huilen, of ze kon proberen haar taken op te pakken en het beste te doen wat ze kon. Dat laatste besloot ze te doen, of op z'n minst een poging daartoe. Dus trippelde ze tussen de katten door en hielp waar nodig was met tips en de magere kruidenvoorraad die ze hadden, voor haar was het verschil tussen de verschillende clans toch al verwaterd. Uiteindelijk was de poes doodop en net toen ze zich neer wilde leggen om te rusten zag ze een bekende vacht. De jonge poes snorde verrukt en trippelde op hem af. "Hey Panther,"miauwde ze vermoeid toen ze zich naast hem neervlijde. Echt vrolijk klonk ze niet, maar goed, dat viel te verwachten in een situatie zoals deze.

Een lichte glimlach verscheen om zijn lippen toen hij de bekende stem van Routpaw hoorde. Ondanks wat er aan de gang was, was hij toch blij dat ze even naar hem toe kwam. "Hey," Begroette hij haar dan ook en liet zijn blik kort over de poes heen glijden. Ze zag er vermoeid uit, dat was het eerste dat hem opviel. Dat was ook niet zeer verrassend, gezien er waarschijnlijk veel katten waren die haar nodig hadden. "Drukke dag gehad?" Vroeg hij dan ook, mogelijk wilde ze er niet over praten, maar dit was op zijn minst iets om een gesprek mee te beginnen. Zelf wilde hij niet al te veel terugdenken aan wat er gebeurd was. Het was al erg genoeg dat ze hun territorium achter hun moesten laten en dat het niet bekend was wat er zou gaan komen.

Hij begroette haar en de poes merkte hoe zijn groene ogen haar tengere lichaam onderzochten. Ongemakkelijk legde ze haar oren wat in haar nek, waarna ze zich naast hem neerzette. Ze wist maar al te goed dat ze er niet gezond uit zag, haar vacht was dof, haar ribben haast te tellen en haar ogen stonden altijd vermoeid. De jonge poes deed haar best om gezond te blijven, maar vaak leek de tijd haar te ontglippen om eens voor zichzelf uit te kijken. Er was altijd wel iets te doen, altijd wel een kat die hulp kon gebruiken. De poes had heimwee naar hun oude gebied. "Drukke dag gehad?" Ze knikte terwijl ze zuchtte en liet haar kop tegen zijn schouder leunen, hopend dat hij hier oké mee was. Routpaw vond troost in zijn aanwezigheid. "Dat kan je wel stellen, maar iedereen heeft het druk, denk ik zo." Mompelde ze wat binnensmonds. "En jij? Is alles oké? Voor zover dat gaat in deze situatie, dan."