But I'm weak, and what's wrong with that?

Butterpact onderdrukte een zucht. Hij had ooit eens een elder horen klagen dat seconden echt minuten leken te duren en minuten dagen. Hij had daar met zijn ogen op gerold en was gewoon verder gegaan met waar hij mee bezig was op dat moment, maar nu kon hij niet anders dan de elder gelijk te geven. Zijn broer was dood en Butterpact had het gevoel alsof de tijd telkens als hij daar aan dacht stilstond. Alsof hij niet meer zonder zijn broer verder kon gaan. Wat misschien wel de meest grootste onzin was die hij ooit aan zichzelf had willen vertellen, want voordien had hij ook prima zonder zijn broer verder kunnen gaan. Hij had te weinig aandacht besteed aan zijn broer en had hem vooral heel veel preken gegeven over hoe het niet moest. En daar had hij echt verdomd veel spijt van. Hij wilde dat hij beter had laten zien dat hij van zijn broer hield. Hij wilde dat hij geen tijd had verspild aan zuchten over het feit dat zijn broer lui was, maar hem meer had aangespoord om samen dingen te doen zonder hem daarbij te beoordelen om zijn luie gedrag. Maar nu was het te laat. En zijn schuldgevoel kwam ook veel te laat. Zijn broer was dood en daar kon hij niets aan veranderen. En het feit dat ze misschien naar een plaats zouden gaan waar StarClan niet eens meer over hun kan waken en waar de kans dat hij, als hij ooit zou sterven, zijn broer ooit nog tegenkwam waar dan ook nooit meer tegen zou komen, zorgde ervoor dat hij zich bijna op het meest dichtstbijzijnde Thunderpath wilde werpen. Niemand kwam aan hem vragen hoe dat het ging, maar dat wilde hij ook niet. Hij wilde Butterstar’s medelijden en zijn Clanmates hun loze woorden niet aanhoren. Hij wilde gewoon alleen zijn. Daar kwam echter snel een einde aan, want plotseling hoorde hij pootstappen. Toen hij rook dat het een WindClanner was, dwong hij zichzelf om meer rechtop te gaan zitten en een strakke, spottende blik op de WindClanner te richten. Hij verkoos liever zijn arrogantie boven zijn zwakheid. En al zeker tegenover een WindClanner.

Butterpact trok even met zijn oortje toen de WindClanner hem gewoon vriendelijk begroette. Hij was verafschuwd en verwonderd tegelijkertijd over het feit dat de meesten hun vijandige houding al snel lieten varen. Dachten ze echt dat hun conflicten opgelost werden door een simpele reis? Zodra ze op hun nieuwe bestemming aan zouden komen – als ze daar zelfs aan zouden komen – zouden ze gewoon weer hun oude houding aannemen en zou er al snel een nieuw conflict ontstaan. Was ze vergeten hoe RiverClan haar camp was binnengestormd en het tot een chaos had gemaakt daar? Of dacht ze dat ze nu allemaal vriendjes werden omdat ze toevallig samen moesten werken op deze reis? No way dat hij ging jagen voor WindClan, hoor. Al de prooien die hij ving, zouden voor RiverClan zijn. Zijn broer zou dat ook gedaan hebben. Zijn broer zou trotser op hem zijn als hij gewoon jaagde voor zijn Clan dan als hij de andere Clans voor eten zou voorzien. Zijn broer was misschien wel lui geweest, maar ook hij had belang gehecht aan de warrior code. “Denk maar niet dat we nu allemaal grote vriendjes worden omdat we samen op reis moeten,” siste hij haar toe. “WindClan zal altijd de rivaal van RiverClan zijn en deze stomme reis gaat daar niks aan veranderen. Dus als je denkt dat ik vriendelijk tegen je ga reageren omdat we toevallig samen moeten werken, heb je het helemaal mis.” Butterstar zou het zeker weten niet oké vinden als hij vriendschappen zou sluiten met hun grootste vijanden. Hij gunde het WindClan gewoon ook niet. Everstar mocht niet denken dat alles vergeten en vergeven was door een stomme profetie van StarClan. Nijdig zijnde draaide de tabby zijn kop weg terwijl hij zijn kaken op elkaar klemde. Hij wilde dat deze stomme reis gedaan zou zijn!