A new sun rises

Oh nee, waarom nu dit ook nog? Routpaw klemde haar kaken op elkaar toen ze de stad, die eerder achter heuvels verborgen was gebleven, voor zich op zag opdoemen. Erom heen trekken zou teveel tijd kosten, werd al snel besloten door de leidinggevende. De jonge poes raapte haar hoop bij elkaar en probeerde haar kop geheven te houden, als zij de hoop verloor, zouden genoeg andere katten dat ook doen. Maar goed, hoe viel de hoop nu niet te verliezen? Overal om hen heen waren magere, slecht verzorgde katten en nog altijd liepen de interacties tussen verschillende clankatten niet altijd even soepel. Ze zuchtte diep en sloot haar ogen even. "Oh Starclan, geef ons toch iets van een teken, hoe klein dan ook," Murmelde ze zachtjes tegen zichzelf.


[Eerste post Honeyscent!]

Starclan nog aan toe, ze voelde zich zo niet op d'r gemak. Ze was bang, haar maag lag in een knoop en ze voelde al de hele weg tranen achter haar ogen branden. Een anxiety aanval was iets wat ze niet echt kon gebruiken momenteel en dit waren de momenten dat ze wenste dat Creamyfrost nog leefde. Dan had ze tenminste iemand waar ze mee kon praten en waar ze zich tegen kon verschuilen. Ze vervloekte zichzelf dat ze geen vrienden had, dat ze haar beste vriend dood had laten gaan en dat ze Butterstar niet met nog meer problemen wilde opzadelen. Ze huiverde een keer en keek wat schichtig om zich heen. Misschien als ze zich nog verder zou afzonderen dat 't iets beter zou worden.
De witte kattin draaide zich om en slikte een brok weg, ze wilde net een pas zetten toen ze opeens haar vacht tegen die van iemand anders voelde strijken. Met een geschrokken houding kwam ze overeind en merkte dat t Routpaw was, de Medicine Cat Apprentice van Windclan.

Haar gedachtes zaten overal behalve waar ze moesten zijn terwijl ze meesjokte achter de menigte aan. Voor het eerst van haar leven voelde ze heimwee. Altijd had ze het als gewoon genomen dat ze een veilig, welkom thuis had in het kamp. Pas nu ze dat niet meer had, realiseerde ze zich hoe zeer ze het nodig had.
Ze werd uit haar gedachtes gehaald toen een vacht vrij dicht langs haar heen streek. Routpaw stapte wat geschrokken opzij en keek naar de witte poes die nu naast haar liep. Ze had een sneeuwwitte vacht en twee prachtige, ijs-blauwe ogen. Het was een Riverclanner. "O-oh, sorry." stamelde ze schuldig tegen de vreemde. "Ik, ehm, ik zat met mijn kop ergens anders," Bij thuis, voegde ze er in zichzelf aan toe.

De kattin leek er niet helemaal bij te zijn met haar hoofd en stamelde dan ook schuldig toen hun vachten langs elkaar gingen. Met een kleine glimlach op d'r gezicht deed Honeyscent een poging een teken te geven dat het wel goed zat. "Routpaw, toch? Medicine Cat Apprentice van Windclan," zei ze met haar gebruikelijke zachte stem. Ze was dan al weer een tijdje geen Medicine Cat meer, de geur van kruiden gaf haar nog altijd een licht gevoel van heimwee. Ze ging zitten en gaf haar witte borst een snelle licht. "Hoe gaat 't ermee? Trek je deze hele reis nog een beetje?" vroeg ze zachtjes, met toch een beetje zorgelijkheid in d'r stem. Er was haar misschien veel overkomen in de afgelopen paar weken, maar deze reis was zwaar en de jongere katten hadden 't zeker te verduren.

Ze glimlachte en Routpaw waardeerde dat gebaar. "Routpaw, toch? Medicine Cat Apprentice van Windclan," Haar stem was zacht een aangenaam om te horen. "Hm-hm, de enige echte," Routpaw gunde haar een vluchtige glimlach en keek toe hoe ze de vacht op haar borst plat legde. Ook zij stopte met lopen, ze konden wel even een korte pauze nemen, niet? "Hoe gaat 't ermee? Trek je deze hele reis nog een beetje?" Wilde ze een eerlijk antwoord? Routpaw wiebelde ongemakkelijk met haar oren. "Ehm, well, we hebben het allemaal zwaar. Ik hoop met heel mijn hart dat we snel een nieuw gebied vinden," Een zucht rolde over haar lippen, ze sliep al nachten lang niet goed. Al kwam dat mede door het verlies van haar vriend, het beeld van zijn aan stukken gescheurde lichaam bleef op haar netvlies plakken. "Sorry, met wie heb ik het genoegen?"

Laat, sorry!