Always look on the bright side of life I guess...

Een arsenaal aan scheldwoorden die ze waarschijnlijk niet hardop mocht herhalen (en Freedje niet mocht typen) barstte los in haar gedachten terwijl ze haar evenwicht probeerde te vinden. Way to go, Ferndust. Ze wilde juist meer afhankelijk zijn van de anderen, maar het leek erop dat ze even veel hulp nodig had als het ogenblik dat het ongeluk was gebeurd. In elk geval had ze Tallshadow lang genoeg gemeden om een beetje over dat rare gevoel heen te komen dat haar overkomen was toen ze op zijn rug naar de Clan werd gedragen vlak na het ongeluk. Dat was echt raar geweest en Ferndust schaamde zich diep. Ze was echter wel realistisch genoeg om in te zien dat het niet zou werken en had haar gedachten in verband met Aspenpaw ook uit haar kopje gezet. Wat ze dan ook mocht voelen voor de RiverClanner, het kon niet doorgaan. Nu niet, nooit niet. Dankzij haar ongeluk had ze aan bepaalde dingen makkelijker een einde kunnen maken, maar ze dacht niet dat ze de gevoelens ooit zou vergeten. Die voor Tallshadow waren dom geweest en puur gebaseerd op het moment zelf, maar die voor Aspenpaw waren wel wat complexer. Ze had geen idee hoe het zou gaan als ze samen met de tom zou reizen, maar in elk geval mocht ze niks laten merken tegenover haar Clan. Ze mocht Tallshadow niet het idee geven dat ze de tom stiekem buiten het camp ontmoette omdat ze elkaar zo graag mochten, wat eigenlijk wel precies was wat er was gebeurd. Ze richtte zich weer op het hier en nu toen Crywolf, de tom waar ze tegen was geknald, haar hielp haar evenwicht terug te vinden. ‘Niet echt,’ murmelde ze zachtjes. ‘Mijn eigen tempo zuigt.’ Het klonk bitter. Ze vond het dan nog minder leuk dat hij precies aan haar blinde kant ging lopen. Had hij niet door dat dat haar juist meer desoriënteerde? ‘En hoe kan ik er zeker van zijn dat je niet midden tijdens de tocht weggaat?’ vroeg ze sarcastisch. ‘Ik kan je vanaf hier niet zien, weet je.’ Ze zou waarschijnlijk een stuk aardiger moeten zijn tegen een kat die haar wilde helpen en er geen probleem van maakte dat ze tegen hem aan was geknald, maar haar ellendige gevoelens hielpen haar niet zo goed op het juiste pad. Ze onderdrukte een zucht. ‘Wie houd ik voor de gek?’ mompelde ze. ‘Ik kan beter teruggaan en hopen dat een natuurramp het oude gebied van ShadowClan treft zodat ik me bij de Clan voeg waar ik me bij had moeten voegen toen Claw me aangevallen had.’

Ferndust onderdrukte een geïrriteerde opmerking toen hij over Tallshadow begon. Ze wilde dat de tabby tom niet eens de moeite nam om op haar te wachten! Dat zou het eigenlijk zo veel makkelijk voor haar maken. Dat hij gewoon door zou wandelen en zich voor de rest niks meer aan zou trekken van haar. Dat hij ervoor zou kiezen dat zij één van de zwakkeren was die hij achter zou laten en dat was dat. Maar ze wist dat Tallshadow’s persoonlijkheid niet zo was en dat hij haar toch wel zou meenemen. En als ze zou protesteren zou hij haar dwingen om toch mee te gaan, dus dat had weinig zin. ‘Dan zal ik je maar gewoon moeten vertrouwen,’ sprak ze op een toon die liet blijken dat ze er toch maar weinig vertrouwen in had. Ze had al eens één kat vertrouwd en dat was verkeerd afgelopen. Het litteken op haar schouder was daar nog steeds het bewijs van. Ze kon zich nu al voorstellen hoe hij denigrerend zou reageren op haar als hij zou zien dat ze haar zicht aan één kant was kwijtgeraakt. Hij zou haar een nietsnut vinden en haar vervolgens nog een klap geven. En wie zou er dan zijn om haar te helpen? Juist, niemand, want iedereen had haar tegen dan vast wel laten vallen. Net zoals deze kat ging doen zodra ze bij de Highstones aangekomen waren. ‘Wel, had hij dat maar gedaan,’ snauwde ze naar hem toe, maar ze hield haar bek weer toen hij verder sprak en merkte dat het huilen haar nu echt nader stond dan het lachen. En dus klemde ze haar kaken op elkaar zodat ze hem niet kon onderbreken en hopelijk ook de tranen in haar goede oog kon terugdringen. Want haar blinde oog zou nooit meer tranen laten. Nee, enkel snikkende geluiden konden dan aantonen dat ze huilde. Het woordje “handicap” kwam als een klap aan en leek even de adem uit haar longen te halen. ‘Jij hebt makkelijk praten,’ mompelde ze. ‘Jij hebt nergens last van. Jij hebt nog een heel leven als warrior voor je. Ik ben nutteloos voor de Clan.’ Ze draaide zich een kwartslag zodat ze hem kon aankijken met haar andere oog. ‘Besef je wel dat ik de hele reis een last ga zijn voor de andere Clans? Dringt het dan echt niet tot je door dat het beter is dat je me hier gewoon achterlaat? Als we bij de Highstones zijn laat je me trouwens toch wel in de steek, dus ik moet hier eigenlijk niet eens energie in steken. Laten we maar gewoon vertrekken dan.’ Want wat had het nog voor een zin, right?

Het hielp niet. En het ging ook niet helpen. Hoe hij ook op haar zou inpraten en andere mogelijkheden zou aanbieden van hoe ze zich wél nuttig kon maken voor haar Clan, toch ging ze altijd het idee hebben dat ze een last zou zijn voor hun. Dat ze een last zou zijn voor hém. Hij had waarschijnlijk een geliefde of een dierbare die hij heel graag zag waar hij bij kon wandelen, maar in plaats daarvan koos hij om zijn energie in haar te steken. En hoewel haar dat blij had moeten maken en het haar een eergevoel had moeten geven, voelde ze zich des te slechter tegenover hem. Juist omdat ze haar half depressieve gedrag gewoon vol bleef houden. En ja, er was wel iets in haar dat haarzelf gewoon bij elkaar wilde rapen zodat ze verder kon gaan met haar leven alsof er niets aan de hand was, maar ze had te veel moeite om het feit dat ze een elder zou zijn en nooit meer zonder toezicht het camp uit mocht gaan te accepteren. Ze voelde zich zwak en rusteloos. Ze had het idee dat als ze een vijand had gemaakt in een andere Clan dat deze haar nu zelfs met zijn blik naar de grond zou kunnen brengen. Maar ze was realistisch genoeg om zich te beseffen dat de tom naast haar dat niet zou toestaan. Dat hij voor haar in zou grijpen als dat zou moeten. En hoewel het feit dat ze die bepaalde assertiviteit die ze altijd al had gehad nu niet bezat vreselijk haatte, vond ze het ergens ook wel een fijne gedachte dat er misschien dan toch iemand om haar zou geven. Haar blik draaide zich naar hem toe toen hij aangaf dat hij met liefde het tegendeel wilde bewijzen als zij dacht dat hij haar toch maar in de steek ging laten zodra ze bij de Highstones waren. En even veranderde de verdrietige blik in haar ene oog naar een emotie die ze zelf niet goed kende, maar het liet haar warm voelen vanbinnen. En het liet haar een dankbaar knikje naar hem geven waarna ze opstond. En voor even voelde ze zich weer sterk. Voor even voelde ze zich weer als de Fern die ze was voor het ongeluk. Maar dat gevoel en alle dankbaarheid die ze jegens Crywolf voelde, werd de grond in geboord toen ze een WindClanner snerend hoorde zeggen: “En die ShadowClanners altijd maar zeggen dat ze zo sterk zijn en de beste zijn van heel het woud. Als je naar die blinde zou kijken, zou je zeggen dat het tegendeel bewezen is.” Ferndust klemde haar kaken op elkaar en dwong zichzelf om de blik van de young warrior – die overduidelijk aan zijn apprentice maatjes wilde laten zien dat hij best veel durfde – te ontmoeten. Maar ze merkte ook wel dat ze stond te trillen op haar poten en meer steun bij Crywolf zocht dan ze eerst had gedaan. ‘Ja, laten we verdergaan,’ zei ze vervolgens op een zachte toon tegen hem. ‘Hoe sneller we bij Highstones zijn hoe beter.’

Ze haatte het. Ze haatte het dat ze de WindClanner zo dicht bij haar liet komen. Misschien niet fysiek gezien, maar wel op emotioneel vlak. Ze liet zich uitdagen door een WindClanner. Door een WindClanner notabene! Als Tallshadow dit gehoord zou hebben, zou hij haar vast niet eens herkend hebben. Hij zou haar reactie niet verwacht hebben en haar misschien teleurgesteld aangekeken hebben. Maar… nee. Tallshadow was haar altijd blijven steunen. Hij had haar opgepikt na de aanval van Claw en was aan haar zijde blijven staan totdat ze knock-out was gegaan. Hij was ook diegene die haar had opgevangen toen er haar werd verteld dat ze naar de elders’ den moest gaan. Bitterpaw had het niet met zo veel woorden gezegd, maar Ferndust had heus wel gemerkt dat haar vriendin voor verzweeg dat ze in Ferndust geen hoop meer zag om warrior te worden. Ze dacht zelf ook niet dat het mogelijk was. Ze was er emotioneel en fysiek gezien te zwak voor en dat werd haar elke dag pijnlijk duidelijk. Ze draaide haar kopje lichtelijk en trok met haar oortje toen Crywolf WindClan af begon te kraken. Ze vond het lief van hem en ze merkte dat ze kracht putte uit zijn woorden. Dat het haar dat laatste duwtje in haar rug gaf om haar kop niet te laten hangen. En ze was blij met zijn aanwezigheid. En dit liet ze merken door haar lichaam kort tegen het zijne te duwen en haar kopje, heel even maar, tegen de zijne te laten rusten. Haar oortje raakte de zijne, maar haar ogen keken hem niet aan. Nee, ze wilde haar blik naar voren richten. En het beste leek haar om haar aandacht op de WindClanners te fixeren. Ze zag dat ze achterom keken en haar niet meer aankeken, maar Crywolf. Er was iets van ontzag in hun blik te zien, ontzag die zich ook zou hebben bevonden in hun blik als zij voor zichzelf op had kunnen komen. Want StarClan, ze wist dat ze een scherpe tong had die anderen in een kon doen krimpen, maar waar was hij wanneer ze hem nodig had? “Ik denk dat velen zich in Tallshadow vergissen,” mompelde ze zachtjes, haar vriend verdedigend. “Tallshadow is de reden dat er tot dusver nog geen oorlog is uitgebroken tussen ShadowClan en de andere Clans. En hoewel iedereen het niet met zijn leiderschap eens is, is hij wel diegene die ShadowClan tot een eenheid houdt. Ik zou andere katten graag in zijn plaats willen zien en dan zien of zij het beter zouden kunnen.” En plotseling was er weer een beetje van die oude opstandigheid in haar houding te zien. “Ik denk dat hij heus wel serieus kan zijn als de situatie daartoe leidt, maar ik geloof oprecht dat hij de juiste keuzes heeft gemaakt voor ShadowClan. Ik zie meer chaos in andere Clans dan in ShadowClan momenteel.” Op de één of andere manier had Tallshadow verdedigen haar de kracht gegeven om verder te lopen, hoewel ze zo nu en dan wel nog Crywolf’s begeleiding nodig had.