Little Thunderbolt

Het was leuk om te zien dat, hoewel de clans voornamelijk bij hun eigen soort bleven en niet al teveel durfden te mengen, de meeste katten iets minder vijandig tegenover elkaar deden. Steeds meer werd er vriendelijk geknikt en zelfs een beetje gestoeid tussen de apprentices, en andere leden, van de clans. Gegeven dat Tall er een heel netwerk aan buitenclanse vrienden op nahield, was het voor hem een welkome stap in de goede richting. Bovendien, ja opnieuw, betekende dit meer kittens! Kittens waren vreugde, en dus was er meer vreugde. Goede logica, en een die al snel weer duidelijk zou worden, want als dat pluizenbolletje daar geen kitten was, was Tall een hoed.

- Snowkit 1st

ღIn a happy little foreign town
Where the stars hung upside downღ

De jonge en kleine Snowkit, met haar oogjes nog gesloten en haar nog dunne vacht had zichzelf na het drinken bij Redpetal omgedraaid. Immers miste ze de geur van haar moeder Snowdrop in haar neusgaten, en was ze in haar onbegrip en relatieve slechte besef toch op het idee gekomen te zoeken naar de kattin die haar op de dag van de geboorte gedragen had. Hoewel ze nog niet goed kon bewegen, had de jonge en kleine weerloze kattin het toch voor elkaar gekregen zich om te rollen, zo het nest uit. Het gevaar van de Twolegplace in de buurt kende ze niet, ondanks het feit dat haar moeder door een Twoleg gedood was zo kort naar de bevalling. De geuren van andere clans zou ze niet onderscheiden, ze herkende enkel de geuren van haar twee broers en nestgenootjes en misschien die van Redpetal, de kattin die haar zoogde. Hoewel ze niet eens wist wat haar naam was, niet bewust besefte in ieder geval en ook niet die van haar broers kende, was hun aanwezigheid vaak al genoeg. Nu, waren ze echter doordat ze van haar pleegmoeder was weg gerold, ook nog een stukje naar beneden doordat de vlakte iets daalde, de aanwezigheid van haar broertjes kwijt. Redpetal sliep, die zou dus niet door hebben dat de jonge kitten het nest kwijt was. Verward kroop het jonge diertje naar de korte afdaling rond, om haar eigen as heen. Echter kon ze de vacht van Redpetal en haar twee broers niet meer vinden. Een verward piepje slaakte ze uit, waarna ze zich tot een zielig hoopje op krulde. Hoewel het gelukkig niet regende en ook niet super koud was, miste ze de veiligheid en warmte van haar broers wel en dus opende ze haar bekje en begon ze klagelijk te jammeren. Ze had alleen Snowdrop willen vinden, niet zo ver weg willen rollen zodat ze haar nest niet meer kon vinden! Al stopte de bruine kitten al snel met piepen, aangezien het aanhoudende geluid produceren nog altijd niet al te prettig voelde. Dat was het nadeel als een jonge kitten met een plof op de grond belandde, zonder dat het zich kon verweren.

Gelukkig genoeg was hij geen hoed. Het zou ook niets voor hem zijn, stilzitten en anderen mooi maken. Dat laatste lukte nog wel, hij was zo mooi dat hij best iets kon delen met anderen, maar dat eerste.. Nee, niet zijn ding. Evenals het te lang nadenken over hoe zijn leven als hoed eruit zou zien, het was te depressing. Dan liever een goed gesprek, voor zover dat kon, met deze kitten hier. De kater knielde voorzichtig bij het pluizebolletje neer, en keek die vertederd aan. "En waar kom jij vandaan?" Mauwde hij bedenkelijk. Niet doelend op de clan, want dat was Thunder for sure, maar meer op de moeder, want in de buurt zag hij zo snel - mede door de heuvel - niemand.