The Reluctant Hero

Ze versnelde meteen haar pas toen de groep dat deed, haar oortjes alert rechtop toen ze even zag dat ze een thunderpath moesten oversteken en oh boy, die was druk. Ze haalde even diep adem en zuchtte luid waarna ze gespannen keek naar de katten die een per een begonnen over te steken. Ze haatte het, dat dit gebeurde. De hele journey was een grote grap en om heel eerlijk te zijn wilde ze nu heel graag terug gaan naar vroeger, haar pap en ga zo maar verder. Met een luide zucht rolde ze even met haar ogen terwijl ze kalm haar beurt afwachtte. Ondertussen begonnen warriors hun apprentices te begeleiden in het oversteken en dit gaf de jonge kattin de kans om even te kijken naar de kittens die weldra over het thunderpath zouden gebracht worden. Toen waren hun aan de beurt; Tigerspots spande meteen haar spieren aan en begon te lopen, soms even wachtende op een razend monster en daarna weer verder lopende. Al snel stond ze aan de andere kant van het thunderpath en schudde ze haar poten uit, om een opgeluchte zucht langs haar mond te laten vliegen. Toen ze echter iets hoorde, keek ze meteen op... En ze wist eigenlijk niet waarom haar poten in beweging kwamen, of het gewoon natuurlijk was maar ze bewoog. Snel vloog ze naar voren en duwde ze de kat in kwestie, die van het aankomende monster was verschoten weg. Enkel om haarzelf in de plaats te gooien. Hierdoor had Tigerspots helemaal geen kans en in een flits van het moment was het voorbij. Het lichaam werd geplet en werd over het thunderpath gesmeerd. En in dat moment leek het natuurlijk; opdat niemand anders iets anders had verwacht. Het was immers een drukke weg geweest.

-Open

Hoewel ze vaak zelf probeerde te lopen, om haar vader niet zo onwijs tot last te zijn, vond ze het maar al te fijn als de grote kater haar kleine lichaam optilde. Het was niet bepaald comfortabel, maar als ze zijn adem in haar nek voelde en heen en weer bewoog op het ritme van zijn pootstappen kon ze zich veilig voelen. Toen ze het Thunderpath in de verte had gezien, had ze hem dan ook zachtjes gevraagd haar te dragen. Gelukkig deed hij dat, want de donderende monsters die langskwamen op het drukke pad maakten haar onrustig en bang. Dit werd er echter niet veel beter op toen haar vader, met haar tussen haar kaken geklemd, over het pad stapte. Plots leek er uit het niets nog een monster te komen en haar adem stokte in haar keel, terwijl ze met grote ogen naar de lampen keek. Ze wilde schreeuwen, maar de woorden bleven uit. Echter, net voor het moment dat ze geraakt zouden worden, duwde een flits haar en haar vader omver. Met een pijnlijke smak kwam ze op de rand terecht en ze piepte zachtjes, waarna ze zich moeizaam overeind hees en zich op haar vader wilde storten. Het was toen dat ze het platgereden figuur zag, haar lichaam gruwelijk misvormd en uitgesmeerd over het pad. Het was Tigerspots, dezelfde poes die haar had gevonden bij de Gorge toen haar moeder en broertje zich in het water hadden gestort, zij was degene die haar had gestopt om achter ze aan te gaan. Het werd licht in haar hoofd en ze stond trillend op haar poten naar het bloederige tafereel te kijken. Want hoewel haar zicht slecht was, was ze dichtbij genoeg om ieder gruwelijk detail in haar op te nemen.

Zonder echt te beseffen wat er aan de hand was, dreef ze rond in de buik van haar moeder. Ze genoot er tot nu toe best wel van. Ze had nog niets te doen en dat vond ze helemaal niet erg. Zodra ze hieruit was, dan zou haar leventje pas echt beginnen en zou ze het ontzettend druk gaan krijgen. Hoe ze dit wist? Who knows, ze wist 't zelf niet eens, het deerde haar ook niet zo veel dan.
Opeens werd ze naar buiten geperst. Als met een stroming meegevoerd te worden gleed ze door de baarmoeder heen en belande uiteindelijk op iets hards en streek een koude wind over haar natte vachtje heen. De kleine Bengaalse kitten begon op instinct te piepen, maar er kwam geen antwoord. Ze zocht naar warmte, met haar oortjes, oogjes en neusje nog gesloten, maar er was geen warmte. Er was geen voedsel, er was alleen maar kou. Ze piepte nog een keer, maar haar keeltje kon 't niet meer aan. Bang, rillerig en hongerig rolde ze zichzelf op en kroop dicht tegen haar broer en zus aan. Ze geeuwde een keertje, voordat ze in slaap viel, met de stille hoop dat ze straks weer wakker werd.

Lizardpath liep achteraan de grote groep katten. Als Medicine cat had ze zich achteraan gezet om de ouderen en de tragere katten te ondersteunen indien dit nodig was. Ze had de katten haar tegengehouden toen ze bij het volgende Thunderpath waren. Haar blik was gericht op de andree katten, die al bijna aan de overkant waren. Het leek een gewone oversteek, maar dit veranderde echter in een flits. Haar zusje, Tigerspots, sprong naar voren om een andere kat weg te duwen waarna ze zelf verdween. Haar ogen werden groot en haar vacht stond recht. Bijna liep ze het Thunderpath over om naar haar zus te sprinten, om haar van het Thunderpath te halen voordat een ander monster er aan zou komen en haar verder zou verminken. Een andere kat hield haar echter tegen toen er monsters aankwamen. Tranen stonden in haar ogen. Haar zus. Waarom sleepte niemand haar van het Thunderpath af? "Laat me los!" siste ze, al volgde hier al snel gesnik op. "Haal haar in Starclansnaam van het Thunderpath af!!" riep ze naar de andere katten aan de overkant van het Thunderpath. De kat die haar had tegengehouden, liet haar zachtjes los en LIzardpath stoof het Thunderpath over en liep meteen op Tigerspots af. Misschien leefde ze nog wel! Ze trok de poes van het Thunderpath af en trok haar wat verder weg van de groep katten. "Tigerspots?" zei ze zachtjes. Haar oortjes waren wat hoopvol naar voren gericht. "Tigerspots!" Ze had vaker katten zien gaan deze journey, maar dit was toch anders. Het was alsof ze haar Medicine cat rang even opzij had geschoven. Dit was haar zus, haar enige zusje. Haar oren zakten in haar nek. Starclan, breng haar terug.

Tag: OPEN