Weak People

Dit was het einde. Ze kon zichzelf net zo goed voor een monster slingeren, want dat was alles wat ze verdiende. Waarschijnlijk was haar eigen dood het beste dat haar vanaf nu zou overkomen. De dood van een prachtige, onschuldige kitten stond op haar naam en de clans zouden haar ervoor verachten. Overal waar ze liep zag ze de katten kijken, die ogen leken in haar rug te branden en ze wist precies wat ze allemaal dachten. Moordenaar. Waarom had zij het niet zelf kunnen zijn? Branchtrove zou haar waarschijnlijk nooit meer aan kunnen kijken en dat was nog wel het ergste. Haar broer, haar steun en toeverlaat, haar rots. En hij zou nooit meer met haar willen spreken. Haar ogen prikten van de tranen, ze probeerde zich af te zonderen van de rest van de katten in de hoop dat ze haar gewoon zouden vergeten, dat ze haar achter zouden laten om alleen te sterven. Ze was zo ziek van zichzelf.

Redpetal eerst.

De Maine Coon probeerde ineen te kruipen, om zichzelf zodanig onzichtbaar te maken dat de rest van de wereld over haar heen zou kijken. Helaas wilde haar ietwat grove bouw daar niet bepaald mee helpen. Haar oren waren in haar nek gelegen. Ze was het totaal kwijt. Ze was boos op zichzelf, teleurgesteld, bang, verdrietig. Ze voelde alles tegelijkertijd en het maakte haar helemaal gek. Ze voelde zich ellendig, ze wilde dat het over ging maar tegelijkertijd was het absoluut wat ze verdiende. Wat ze had gedaan, was onvergeeflijk. Het was verschrikkelijk en ze zou er nooit meer van terugkomen, ze mocht er nooit meer van terugkomen. Al duizend keer had ze de gebeurtenis in haar hoofd opnieuw afgespeeld, zich afvragend wat ze anders had moeten doen. Ze had geprobeerd om haar originele intenties te achterhalen. Was het echt een ongeluk geweest of had ze bedoeld om Bunnykit te laten vallen. Alleen de gedachte daaraan maakte haar bang. Was dat echt wie ze was geworden? Paniekerig zocht ze de menigte door. Ze had een enorme behoefte aan sociaal contact, ze wilde toenadering zoeken en de enige kat die ze daarvoor wilde hebben, was Branchtrove. Het enige wat ze vond, was Redpetal met haar kittens. Haar maag boog zich om in een misselijkmakende knoop en snel wendde ze haar blik af. Ze durfde de rode kattin niet onder ogen te komen. 

Bij gebrek aan beter staarde ze naar haar poten. Diezelfde poten die het ondenkbare hadden gedaan. Diezelfde poten die haar naar veiligheid hadden gedragen, terwijl ze Bunnykit voor dood had achtergelaten. Elke keer als ze aan de jonge kitten dacht, aan haar blauwe oogjes, haar gevlekte vacht, leek haar hart te verkrampen. Het was een bekend gevoel, maar wel iets waar ze nooit aan zou wennen. Ze wist niet waarom ze het keer op keer deed, waarom ze deze last telkens weer op haar hals haalde. Alsof er echt iets te winnen viel voor haar. Ze voelde zichzelf angstiger worden terwijl de blik van Redpetal in haar zij prikte. Toen ze weer terug durfde te kijken, zag ze dat de rode kattin haar tanden naar haar ontblootte. Een teken van vijandigheid dat ze niet nodig had gehad. Het was al duidelijk genoeg dat de rode poes haar haatte. Twirldance keek toe hoe de kattin haar overgebleven kittens over hun kopjes likte. De derde zou nooit meer terug komen. Redpetal's nestje zou nooit meer compleet zijn. Die gedachte zorgde ervoor dat er een wrede, kromme grijns op Twirldance's gelaat kwam te staan. Binnen enkele seconden was deze weer weg, zodat niemand hem zou zien. Het was haar gelukt.