Back at it again

Hij keek niet op of om naar de katten die hem geschrokken aanstaarden toen hij langs de rots was gelopen en terug de groep in was gestapt. Hij beantwoorde geen vragen, reageerde nergens op. Zijn blik was gericht op maar één kat. Die met de rug naar hem toestond op het moment, maar het zou vast niet lang duren voordat hij ook door hem opgemerkt zou worden. Zijn vacht was ondertussen zo goed als rood gekleurd door zijn bloed, gemengd met dat van Everstar. Haar vacht zat tussen zijn klauwen, maar het boeide hem niet. Hij had haar niet aangevallen, zij was degene die de eerste stap had gezet. Dit.. dit was niet zijn schuld. En nu wist ze het, en ook al geloofde ze Barksound niet direct, het had haar in verwarring gebracht. En dat vond hij goed genoeg. Even krulden zijn lippen een klein beetje omhoog, maar dat was maar voor een enkele seconde, voordat hij weer serieus en verbeten voor zich uit keek. Hij bleef op ongeveer een meter van Acefray afstaan en liet zijn blik over de grond omhoog naar de kater glijden. "Acefray?" Vroeg hij. "Ik euh.. heb een klein probleem." Understatement much, maar hij wilde niet graag toegeven dat hij redelijk.. erg gewond was.

& Acefray

Hij keek de pluizige kater aan en stiekem had hij een hekel dat hij sinds zijn komst bij Shadowclan al enkele keren vrij gewond naar de kater was toegestapt. Die medicijnen.. die konden ze beter gebruiken voor een zieke kitten of apprentice. Helaas had hij op het moment niet veel keuze. Het was of doodbloeden of geholpen worden en zelfs hij zou dan toch voor het laatste kiezen. De kater grinnikte kort om Acefray's woorden. "Ik noem het pas een groot probleem als ik niet meer opsta," hij keek vervolgens weer voor zich uit. "Wat ik heb gedaan?" Sprak hij zacht. "Een ruzie afgelost die er toch zat aan te komen." Het was onverwijdelijk geweest. Ooit zouden Ever en hij gebotst hebben en aan de ene kant was hij blij dat het nu gebeurde en niet in hun nieuwe gebied. De kater wilde er namelijk alles aan doen om een nutteloze oorlog te voorkomen. Dit was zijn gevecht, niet die van Shadowclan, noch die van de meeste katten van Windclan.

Waarschijnlijk zou hij inderdaad zeggen dat alles oké was als hij niet meer op stond. Hij kwam altijd weer op, echter, aangezien de kater nooit echt opgaf. Hij had één keer opgegeven en dat was na de dood van Icyrose, maar gelukkig had hij zich daar ook weer overheen kunnen zetten. Zoals hij altijd deed. Het had hem sterker gemaakt. Zijn blik gleed naar de lucht en hij zuchtte. Waarom wilde de kater dat zo graag weten? Hij gaf hem geen ongelijk, natuurlijk. Als een clankat opeens helemaal gewond aankwam lopen dan wilde je natuurlijk ook weten waarom. Hij liet zijn blik weer op Acefray vallen, die bezig was met zijn.. uh.. medicine cat taken. "Everstar," begon hij. "Ik heb gevochten met Everstar." Hij hoopte dat Ace zich aan zijn belofte zou houden. Het niet door vertellen. Hij wilde geen oorlog ontketenen, dat was hij niet waard. Dat was zijn conflict met Everstar niet waard.

Zijn blik gleed van Acefray weg naar de grond. Hij schaamde zich ervoor dat hij net zo hard had teruggevochten, maar hij had geen andere keuze gehad en daarnaast had zijn lichaam niks anders dan dat gewild. Er zat nog steeds zoveel woede in hem en een deel van hem was bereid geweest om tijdens dat gevecht te sterven en wellicht de poes waar hij zo'n hekel aan had met hem mee de dood in te trekken. Gelukkig was het echter niet zover gekomen en was Barksound tussen beiden gekomen. Had Everstar hem geloofd? Diep van binnen hoopte hij van wel, hoopte hij dat ze nu ergens zat weg te kwijnen om het feit dat zij degene was die haar beste vriend in de steek had gelaten en niet andersom. Zijn blik gleed echter weer naar de grote pluizige kater toen deze weer sprak. "Ja, daar gaat het over." Zei hij kort, langzaam knikkend. Helaas wel. "Ik dacht dat ik eroverheen was, alles wat gebeurde.. het ging weer goed met me, weet je wel? Maar deze reis.." Hij keek weer naar zijn poten. "Het doet pijn om je oude vrienden te zien en haat in hun ogen te zien, maar het is nog erger om je eigen kinderen niet tegemoet te kunnen lopen en ze een dikke knuffel te kunnen geven." Hij sloot zijn ogen kort en schudde met zijn hoofd. "Als anderen over mijn wonden beginnen dan zeg ik dat het ze niks aangaat." Hij opende zijn ogen weer en keek Ace hard aan. Hij had geen excuus nodig hiervoor. Anderen moesten zich niet met zijn leven bemoeien.

De kater liet zijn helderblauwe ogen voor zich uitglijden, zodat hij Ace even niet hoefde aan te kijken. De Medicine Cat had altijd zo beste beentje voorgezet voor hem en hij waardeerde dat ergens ook heel diep. Als het niet aan Acefray had gelegen was hij nu waarschijnlijk alang dood geweest. Het was immers de pluizige kater die erop stond dat hij verzorgd zou worden. Die zijn bek tegen Shrewstar open durfde te trekken, desondanks dat ze toentertijd zijn clanleader was geweest. Ja. Hij waardeerde alles wat de pluizige kater voor hem had gedaan. Als de kater hem die dag niet had geholpen, was hij nu of rogue geweest.. of wellicht zelfs dood. Zachtjes knikte hij, wat afwezig. "Ik heb het niet gedaan, dat geloof je toch wel? Toch?" Hij liet zijn blik op Ace vallen, even stond er een diepe frons op zijn gezicht. Hij had nooit gesproken over wat er die dag was gebeurd, niet veel eigenlijk. Toch wist iedereen dat hij verbannen was en de reden. Hij had een ander vermoord. Maar dachten zijn mede Shadowclanleden dat ook van hem? Dat hij een moordenaar was? Hij slikte zachtjes. De opmerking die hij over Ace wilde maken inslikkend, want voor even had hij gedacht dat de kater met zijn woorden bedoelde dat hij kittens had. Was dat zo? Hij wist zo weinig over zijn mede clangenoot..
"Ik hoop dat we inderdaad een thuis kunnen vinden. Zodat ik alles weer achter me kan laten en een normaal leven kan leiden. Dat heb ik altijd gewild." Zei hij, zacht grinnikend, want hij wist diep van binnen dat een normaal leven er niet echt meer in zat voor hem. "Bedankt." Zei hij vervolgens zacht, want het deed hem inderdaad goed om te horen dat ze achter hem stonden. Dat hij voor eens niet alleen was.