Bittersweet

Eindelijk hadden de clans een nieuwe plek gevonden die ze - in elk geval voorlopig - hun thuis zouden kunnen noemen. Thornface was blij verrast geweest met wat ze hadden gevonden: een enorme grot die beschutting kon bieden aan alle katten van alle clans met daaromheen prachtige gebieden waar ook nog eens gejaagd kon worden. Het leek zo perfect, maar Thornface besefte wat ze ervoor hadden moeten opgeven. Ze hadden niet alleen hun oude territoria verloren, maar ook vele katten die de reis niet hadden overleefd. Snowdance in het bijzonder. Haar dood was veel te vroeg gekomen en de geruchten daaromheen bevorderden het rouwproces niet. Wat Thornface nog het vaakst had gehoord, was dat Snowdance er zelf een einde aan het willen maken. Maar dat mocht niet. Dat kon niet. Dat was niets voor haar… Maar toch wist hij dat de kans er was. Hij had haar zelf zien teruggaan naar het Thunderpath, waar ze bleef staan… Hij schudde zijn hoofd. Nee, het was een ongeluk geweest. Niets meer dan dat.

In een poging zijn gedachten te verzetten liep hij naar de uitgang van de grot om in het bos te gaan jagen, maar net toen hij de grot uit was gelopen merkte hij de zandkleurige vacht op van Sandflower. Thornface realiseerde zich met een steek in zijn hart dat zij het misschien nog moeilijker had dan hij. Hij was een vriendin verloren, maar Sandflower had zowel haar zus als haar oog verloren. Na een korte aarzeling liep Thornface op haar af, waarbij hij maar al te goed besefte dat hij zelf ook behoefte had aan een gesprek met iemand die hetzelfde doormaakte als hij. "Hé, Sandflower," begon hij, waarna hij even ging zitten. "Hoe gaat het met je?" vroeg hij vervolgens, waarbij hij zichzelf erop betrapte dat zijn stem een droevige ondertoon had.

& Sandflower

Het verbaasde Thornface al niet meer dat Sandflower’s reactie al net zo’n droevige ondertoon had als zijn vraag. Ook zij miste Snowdance, dat was wel duidelijk. Haar opmerking over hoe ze niet kon geloven dat de witte kattin niet meer zou terugkomen was maar al te herkenbaar voor Thornface en hij schudde zijn hoofd. "Ik ook niet. Ik heb het gevoel dat ze nog altijd kan binnenwandelen, maar…" Zijn blik gleed naar de ingang van de grot, alsof Snowdance hem gehoord had kunnen hebben en de grot elk moment binnen zou springen – wat natuurlijk niet gebeurde. Hij zuchtte diep, waarna hij Sandflower weer mistroostig aankeek zonder te weten wat te zeggen. Niet dat hij dat zou kunnen, want hij voelde door het verdriet weer een krop in zijn keel ontstaan.

Ergens putte hij troost uit het gebaar van Sandflower. Het was niet meer dan een korte aanraking van haar hoofd tegen het zijne, maar het leek extra bevestiging te geven dat Thornface er niet alleen voor stond. Ook de positieve opmerking die ze kort daarna maakte had een troostend effect, waardoor er toch een kleine glimlach op zijn gezicht verscheen. "Dat is waar," reageerde hij, waarna hij even zijn ogen sloot. "Ze zal nooit helemaal weg zijn," vervolgde hij, zich nu pas beseffend wat een fijne denkwijze dat was. Snowdance leefde niet alleen voort in haar kittens, maar zolang ze niet vergeten werd zou ze op een bepaalde manier ook bij anderen in leven blijven. Thornface zuchtte opgelucht, alsof er een last van zijn schouders was gevallen. Natuurlijk bleef het een groot verlies en was het verdriet niet verdwenen, maar dit leek al een eerste stap te zijn in de richting van acceptatie.