Your light will shine when all else fades

Sneeuw viel zachtjes op zijn belittekende lijf toen de zwarte elder naar buiten stapte. Het was weer eens zo ver. Hij mocht na veel gemekker weer na dagen een keertje naar buiten met ofcourse begeleiding. Gelukkig was het wel een kat die hij kende en die hij in zekere zin kon zeggen misschien zelfs wel mocht. Chivypaw. De medicine cat apprentice had hem wel eens een paar keer wat draaien om zijn oren verkocht toch was de she-cat er altijd wel voor hem geweest en ze had hem altijd geholpen. Nu was het tijd om er voor haar te zijn. Hij had het verschrikkelijke nieuws gehoord dat Nightstream overleden was. Veel katten hadden erge last met dit verlies en hier onder ook Chivypaw. Hij kende de oude medicine cat niet super goed ofzo maar hij had haar wel eens gesproken. Dat kwam als je bijna 24/7 in de buurt van de medcats moest liggen. Ravenfall had Chivypaw opgezocht om haar een beetje steun aan te bieden. Ze had hem daarna gevraagd om naar de vulture drop te komen. Daar was hij nu naar op weg. De zwarte elder haakte zijn nagels in de grond en begon langzaam om hoog te klimmen. Hij had sneller gekund maar de sneeuw maakte het moeilijk voor de niks ziende tom toch kwam hij bij zijn bestemming. Geduldig ging hij zitten. De koude wind blies door zijn geklitte zwarte vacht. Zijn witte lange snorharen bliezen licht tegen zijn gezicht aan. Heerlijk was het. De stilte, de frisse lucht, hij voelde zich hier buiten een stuk beter, eindelijk kon hij zich eventjes voelen zoals elke andere kat en niet als een opgesloten blinde haas. Ravenfall sloot zijn ogen en blies een diepe zucht uit. Pootstappen klonken en de geur van de she-cat waar hij op wachtte vulde zijn extra sterke neus. Chivypaw was er.

- Chivypaw

Zijn lange oren waren richting het geluidsbron gedraaid. Chivy was nog een stukje verwijderd tussen hen in maar hij kon de medicine cat apprentice allang horen. Daarnaast bracht de bries die in zijn gezicht blies haar geur mee. Ze rook naar kruidens, verse sneeuw en de frisse buitenlucht al kon de tom makkelijk merken dat er ook verdriet om de she-cat hing. Ravenfall zuchtte. Hij vond het rot om Chivypaw zo verdrietig ‘te zien’. "Goed Raven... wat kan je allemaal ruiken?", Chivypaw’s stem klonk schor. Niet meer zo krachtig en mooi zoals altijd. De tom draaide zijn kop naar de ander toe en liet zijn bewolkte ogen haar kant op staren. Zijn neus ving verschillende geuren op toen hij de lucht proefde. “Ik ruik ons, de vallende sneeuw, de geur van andere katten die hier geweest zijn..” Hij ademde de lucht nog eens op. “Er zijn wat vogels in de buurt, hoogstwaarschijnlijk in de lucht. Er is een oude spoor van wat muizen en..” Hij snoof nog eens. “Kruidens” Bevestigde Ravenfall. Hij had de geur wel eens geroken aan de vacht van één van de andere medicine cat geroken maar hij wist de naam niet. “Chivypaw, je hoef dit niet te doen” Mauwde hij zachtjes zuchtend. “Je heb net iemand verloren.. ik wil je niet tot last zijn met deze ‘trainingen’.” Sprak hij zacht. Zijn zwarte dikke staart sloeg zich om zijn belittekende lijf om hem warm te houden. De kale plekken op zijn lichaam veroorzaakte dat hij het wat sneller koud had dan de andere. De tom had de she-cat al zijn medelijden getoond in de clan cavern maar toch, Chivypaw verdiende tijd om te rouwen om haar overleden mentor en niet dat te verspillen met het ‘trainen’ van een nutteloze blinde elder..

De tom hoorde Chivypaw goedkeurend murmelen. Iets was hem even een licht trotse gevoel gaf. Het was eens fijn om zo nu en dan te horen dat hij iets goeds deed inplaats van altijd aan te horen dat hij niks kon omdat die net zo blind was als een mol. Chivypaw leek echter niet zo blij met zijn volgende woorden. Zuchtend liet hij zijn kop hangen, hij wou de medicine cat apprentice helpen maar zijn hulp werd met een harde stem afgewezen. Gelukkig was die haar felle karakter gewend. Ravenfall wiebelde met zijn neus toen hij Chivy’s staart op zijn snuit voelde en volgde haar. Op een gevende moment werd het stil, de elder spitste zijn oren. Waar was ze heen? Ravenfall proefde de lucht. Ze was nog steeds in de buurt want haar geur streelde zachtjes zijn neusvleugels. De zwarte tom luisterde weer goed. Zachte langzame pootstappen drongen zijn gevoelige oren binnen wat hem vertelde dat Chivypaw zachtjes naar beneden sloop. Ravenfall trok zijn wenkbrauw wat op maar besloot gewoon haar te volgen zoals ‘opgedragen’ was. “Waarom sluipen we?” Vroeg hij zachtjes onder zijn ademhaling. Misschien zag Chivypaw een prooi en hij wou haar jacht niet verpesten, tenminste als dat de reden was waarom ze aan het sluipen waren. Er hing niet echt een verse prooi lucht in de lucht. Het was allemaal een beetje verwarrend voor de tom.

Ravenfall volgde nog steeds Chivypaw al gaf de medicine cat apprentice, oh nee wacht.. ze was nu medicine cat.. ze gaf geen antwoord op zijn vraag. Was er wat aan de hand? Of viel dit onder hun training? Sluipen kon die wel, dat had de blinde elder nou zo vaak geoefend met het naar buiten sneaken van de clan cavern. Het was bekant appeltje eitje geworden hah. De elder sloop veder, maar na ongeveer een half minuutje hoorde hij Chivy een beweging maken. Het laagje sneeuw dat op de grond lag vloog op en lande op zijn zwarte vacht. De medicine cat had zich snel opgedraaid maar haar volgende beweging had hij niet zien aankomen. Tanden zonken in zijn brede schouder nadat hij met een beuk omver gegooid werd en van de schrik liet de tom een kleine schreeuw horen. Zijn hart begon te bonken en adrenaline begon door zijn aderen heen te stromen. Wat gebeurde er? De tom probeerde onder uit te wurmen maar het lukte niet. "Komop Raven, ik weet dat je het kunt," Chivy’s stem klonk. Haar kaken nog steeds om zijn schouder geslagen. Mousedung. Mousedung. Mousedung. Hij had nog nooit gevochten! Wat verwachte de medicine cat nou! Pijn brandde op de plek waar Chivypaws tanden nog steeds in geboord zaten tot het de elder binnenschoot: De puntjes van lange witte snorharen vertelde hem dat Chivy’s gezicht/nek in bereik was dus met al zijn kracht die de jonge tom in zich had gooide hij zichzelf wat omhoog en hapte naar haar nek toe. De nagels van zijn voorpoten klapte uit en sloeg met een harde beweging richting haar schouder toe om daar zijn lange nagels ergens in haar lijf te slaan. Het maakte niet uit waar zijn klauwen terecht kwamen als het maar ergens in haar lijf gehaakt werd en niet in de lucht.