Een halve moon was de jonge kitten nu op deze aardbol. In die halve moon had hij veel gepiept, een beetje rond gekropen, maar was hij vooral blind geweest. Hij had zijn siblings geduwd, was zelf veel geduwd, vooral Owlkit leek een echte rivaal te zijn. Hawkkit herkende Owlkit door zijn geur, meer ook niet, want hij kon nog niks zien. Zijn vader en moeder waren Raptorecho en Northdrift. Hawkkit vond ze allebei cool, maar zoveel wist hij eigenlijk nog niet. Hij kon nog maar net 'mama' en 'papa' zeggen en de namen van zijn siblings zei hij in brabbeltaal. Ol, Oley, Sika, Melin en Ondo, dat waren ze allemaal. Prachtig. Hawkkit ontwaakte nu uit een diepe slaap en rekte zijn lichaampje uit, waarna een piep zijn bekje verliet, want hij wilde aandacht.

Open voor family

Met een klein piepje ontwaakte Owlkit van zijn slaap. Hij had ook niet meer dan twee uurtjes kunnen slapen, aangezien hij zelf vond dat hij nu wel meer energieker wou zijn. Hij had de laatste daagjes op deze wereld veel lol gehad. Soms kreeg hij een staart in zijn gezicht geslagen en probeerde hij het aan te vallen. Maar meer dan kruipen, piepen en happen kon hij niet. Vandaar dat hij vandaag weer op zijn zij begon te rollen. Het was zowat iets leuks geweest in de beginnende dagen, altijd maar de kroket doen en dan weer tegen zijn broertjes en zusjes aanbotsen. En soms duwde één van hun terug. Vooral Hawkkit leek ook wel zin te hebben in zulke speelse duw-gevechtjes. Waardoor Owl als eerst zijn geur herkende en hem al meteen zag als zijn lievelingssibling.
Hij sloeg weer met zijn kleine, dikke staartje totdat hij eindelijk kleuren zag, in het begin was het wazig. En het opeens felle licht deed hem weer hoog piepen. Hij had een fel karakter, dat was inderdaad zo, en zeker een hoge stem. Wat best normaal was nu hij nog jong was. "Ak." Probeerde hij zijn broertje te roepen. Hij kon zien! En de uitkomst was... Was... Nou... Ver van zijn verwachtingen. Maar nog steeds fascinerend.

- Owl heeft zijn oogjes open c:

Regelmatig kreeg Hawkkit een staartje tegen hem aan. Zo blind als hij nog was probeerde hij deze toch te pakken met zijn pootjes. Hij voelde al een zekere druk op zijn oogjes zitten en daar probeerde hij vanaf te komen. Opnieuw sloeg het staartje van Owlkit tegen hem aan. "Ol," piepte hij en hapte een keer in het duister. Hij raakte niks, maar dan nog. Hij strekte zijn pootjes uit en duwde deze tegen het lijfje van Owlkit aan. Toen Owlkit ineens een luide piep, wat op zijn naam leek, liet horen opende nu ook de oogjes van Hawkkit. Kitten blauw, natuurlijk, al neigde zijn oogkleur nu nog wat meer naar de bruin-blauwe kant. Het was dus al duidelijk dat zijn ogen maar tijdelijk blauw van kleur zouden zijn. "Ol!" Piepte hij en keek naar zijn broertje. Hij wist niet wat hij zag, wist niet hoe hij het moest beschrijven, maar hij zag zijn broertje. "Ol!" Hawkkit kroop dichterbij en drukte klunzig zijn pootje tegen Owlkit aan.

Hij liet nog een piepje horen om de aandacht van zijn moeder te krijgen. En al meteen rolde hij naar Hawkkit toe in een speelse bui. Hij was zo blij om nu te kunnen zien. Hij merkte al snel op wat voor kleur vacht hij had, en wat voor kleur vacht zijn broer had, en welke kleur vacht iedereen had. Hij keek op toen hij Hawk zijn naam hoorde roepen. Nog een piep ontsnapte zijn bekje, om te laten merken dat hij blij was met de situatie. "Ak! Ol!" Kwam Shikrakit erbij. Waardoor Owl nogal in een slome beweging over zijn broer klom om tussen hem en Shikra plaats te vinden. Maar hij was nogal onhandig bezig. Waardoor hij op zijn snuit viel. Hij schudde zijn vacht even om het ongemakkelijke moment te verzachten. Hij was geen maan oud en hij zette zichzelf al voor schut. Mooie start.

Alle piepjes die Hawkkit liet horen toonde aan hoe blij en trots hij was. Hij kon zien. Hij had zijn moeder en de andere Queens al horen praten over het openen van ogen en hoe bijzonder dat was. Hij had niet alles begrepen, maar genoeg om te weten dat hij nu best trots mocht zijn. Hij zag alles, hij herkende zijn broertje Owlkit, omdat het wezentje voor hem tegen hem piepte en hem aandacht gaf. Dus zo zag Owlkit er uit. En hij kon een klein beetje van zichzelf zien. Hij was anders dan Owlkit, maar niet helemaal. Hij piepte naar Owlkit toe en Owlkit piepte terug en toen kwam er ineens een ander piepend geluid. Dat geluid herkende hij als die van Shikrakit. Stuntelig draaide hij zich om, echter viel hij om toen Owlkit opdat moment over hem heen besloot te kruipen en daardoor zelf ook op zijn snuit viel. Hawkkit slaakte een klagende piep en duwde zijn pootjes tegen Owlkit aan en hielp zichzelf vervolgens weer overeind. "Sika!" Piepte hij.

Hij schudde nogmaals met zijn kopje en leunde weer tegen Hawkkit aan om weer recht overeind te zitten. "Sika!" Hoorde hij zijn broer piepen. Waardoor hij speels zijn zusje een duwtje gaf. Hij verveelde zich, en siblings plagen was altijd iets leuks. Zo kon hij laten zien dat hij alles aankon. "Si!" Zo, haar naam had hij zonet afgekort. Het klonk best wel stoer. In zijn oren dan. Dit was iets dat hij zeker lief zou willen vergeten naarmate hij ouder werd. Alles 'stoer' vinden? Dat klonk niet stoer en... Oh, hij maakte zichzelf gek hier. "Ak." Hij richtte zijn blik naar de kittenblauwe van zijn oudere broer toe. Misschien dat hij wou spelen?

Shikrakit's oren stonden naar voren en die daagde Hawkkit uit. Hij kreeg spontaan de drang om daar in te gaan bijten, of sabbelen, aangezien zijn tandjes nog aan het groeien waren. Owlkit was echter sneller bij Shikrakit en gaf haar een duwtje. Hawkkit kwam ook dichterbij. Toen sprak Owlkit zijn 'naam' weer uit. "Ol," piepte hij en keek toen terug naar Shikrakit. Zijn pas geopende oogjes werden speels en hij tuimelde naar haar toe en probeerde vervolgens haar oortje te pakken om daar op te 'bijten'. Misschien wilde Owlkit hem helpen om hun zusje een beetje te plagen.